Sebastien Emakwe is een van de zes broers van Dorge Kouemaha, de eerste Kameroener die het shirt van Club Brugge draagt. ‘Mijn broertje is profvoetballer geworden dankzij zijn volharding’, zegt hij. ‘Hij was té gedreven om níét te slagen.’

Dorege (links) samen met zijn broer Sebastien.

Het moet eigenlijk zijn: Dorege Kouemaha. “Maar in Europa maakten ze er blijkbaar Dorge van.” ( lacht) Zelf gaat hij door het leven als Sebastien Emakwe. “Onze familienaam verschilt omdat zo de cultuur in Kameroen is: bij de geboorte kiezen de ouders de voor- én de achternaam. Kouemaha is de naam van de grootvader van mijn moeder. Onze vader heet Boni-face, Ngalio Boniface, onze broers werden Ngoudjo Serge, Monkam Guy Martin, Hanga Alain Simon Papi, Tchien-tcheu Tonton en Franklin Ngalio gedoopt.”

Sebastien woont op een appartementje in de Vrijheidswijk in Leeuwarden, de hoofdstad van de Nederlandse provincie Friesland. Hij is geen profvoetballer. “Na mijn studies boekhouden in Limbe werkte ik voor SARL, een van de grootste verzekeringsmaatschappijen in Kameroen”, vertelt hij. “Ik verdiende er ongeveer 200.000 CFA per maand ( omgerekend circa 300 euro, nvdr). Dat is goed betaald, maar als je omringd bent door familieleden die regelmatig bij je langskomen om geholpen te worden, blijft het moeilijk om geld opzij te leggen. Omdat ik heel ambitieus ben en het almaar slechter ging met de economie, zocht ik een manier om de wereld te verkennen en meer te verdienen. Ik vond een stageplaats bij ING Bank Nederland in Leeuwarden en kon er na mijn stageperiode in dienst treden. Sinds deze maand ben ik in opleiding in de beveiliging op Schiphol, de internationale luchthaven van Amsterdam. Het was tijd voor iets anders.”

Standvastig

Hun roots liggen in Bafang, hoofdstad van de gelijknamige provincie in het westen van Kameroen. “We komen uit een middenklassegezin,” zegt Sebastien, “we leefden niet echt in armoede zoals anderen om ons heen. Er kwam altijd eten op tafel en er was geld om de school te betalen.

“Vader werkte voor de stad, hij controleerde op de markt of iedere kramer zijn standgeld wel betaalde. Die mooie job en een huis met acht kamers kreeg hij tijdens zijn voetbalcarrière van Unisport Bafang. Hij was een uitstekende spelmaker.

“We waren thuis met zeven kinderen, allemaal zonen. Ik ben de derde, Dorege is de vierde. Hij is 26, ik ben 30. De oudste is 38, de jongste 18. We waren alle zeven stevige jongens. Onze vader was heel streng en stokslagen op onze kont waren de enige manier om ons te laten voelen wat niet mocht. Woorden drongen niet door.

“Ik kan mij moeilijk herinneren dat we iets anders deden dan voetballen. We waren in Bafang omringd door voetbalvelden, álle kinderen voetbalden en in de vakanties werden er altijd voetbaltoernooien georganiseerd tussen de dorpen. Als we thuis waren, werd er vaak over voetbal gepraat. We beschikten over een tv-toestel en een vi-deorecorder en groeiden op met beelden van onder meer Roger Milla, George Weah en Roberto Baggio. Via onze vader kregen we vrijkaarten voor de wedstrijden van Unisport in de hoogste klasse.

“Een gemeenschappelijk kenmerk is dat ieder van ons op een bepaalde leeftijd duidelijk wist wat hij in het leven wou doen. De oudste drijft nu handel, hij koopt groenten van het westen en verkoopt ze in het zuiden van het land. De tweede is boekhouder bij een aannemer, de vijfde herstelt elektronische apparatuur, de zesde wil voetballer worden en de zevende zit nog op school.

“Dorege was een beetje eigenzinnig. Hij wou altijd doen waar hij zin in had en als je hem zei dat hij iets moest doen, wou hij weten waaróm hij dat moest doen. ( lacht) Zo’n kind was hij. Zijn doorzettingsvermogen is heel groot. Hij was gek op voetbal en toen hij vijftien of zestien jaar was, ging hij ’s ochtends vroeg, terwijl wij nog sliepen, al vier keer per week zes à zeven kilometer lopen. Toen ik dat zag, dacht ik: hij koos zijn richting al en is daar volledig zijn gedachten op aan het zetten. Ik wist dat het moeilijk zou worden om hem nog van zijn pad af te brengen. Mijn broertje geeft namelijk nooit op. ( lacht) Ik bewonder dat in hem, ik twijfelde er toen eigenlijk al niet meer aan dat hij zou slagen als voetballer.

“Ik zat al op de hogeschool in Limbe toen hij mij belde en zei dat hij wou stoppen met studeren om zich volledig op het voetbal toe te leggen. Bij ons thuis was dat onbespreekbaar. Vader stond erop dat we naar school gingen tot op het hoogst mogelijke niveau. Onze op een na oudste broer was een geboren voetballer, technisch beter dan wij, echt een groot talent, maar … de studies moesten primeren.

“Dorege was en is nog altijd heel praktisch ingesteld, hij volgde houtbewerking in het Lycée Technique de Bafang. De dag dat hij thuis van stoppen sprak, deed vader moeilijk. Ik ben toen naar huis gekomen om hem uit te leggen dat het in het leven niet alleen om studeren draait, maar dat iedereen zijn eigen aanleg bezit die hij moet zien te ontwikkelen. Vader begreep het. Bij Dorege was het duidelijk dat voetbal hem op het lijf was geschreven. Hij is toen bij mij en onze oma in Limbe komen wonen. Hij raakte door de selecties van Victoria United Limbe, op dat moment de beste club van het land, ging elke dag trainen, kreeg al snel een contract van 700.000 CFA en een huis en werd topschutter van Kameroen. Mijn broertje is profvoetballer geworden dankzij zijn volharding. Hij was té gedreven om het niet te worden.

“In de jeugd was hij geen aanvaller, maar rechtsback en later ook middenvelder. Hij kan uitstekend verdedigen, hij weet hoe je een bal moet afpakken en is zelf heel moeilijk van de bal te zetten. Zet hem in doel en je zult verbaasd zijn, want ook daar is hij goed in. Ik herinner mij dat hij destijds twee keer de keeper moest vervangen omdat die was uitgesloten en dat hij bijna alle ballen pakte en er zo voor zorgde dat zijn ploeg toch nog won. Ik geloof dat hij ooit eens vier penalty’s stopte. Op dezelfde manier is hij voorin terechtgekomen. De spits kreeg rood en hij moest zijn plaats overnemen. Hij scoorde twee keer en is daar blijven staan.

“Ik zal je één jeugdanekdote vertellen die hem helemaal typeert. Het was in de kerstperiode, hij was een jaar of dertien en alleen de oudste drie mochten al gaan dansen. Die avond ging hij uitzonderlijk vroeg slapen, maar toen we in de disco aankwamen, zagen we in een hoekje iemand zitten die heel erg op hem geleek. Het bleek hemzelf te zijn. ( lacht) Hij was door het raam gekropen en zat daar met een vriendinnetje. Als hij iets van plan is, is hij moeilijk op andere gedachten te brengen. Mijn broertje laat zich niet aan de kant gooien.

“Datzelfde meisje is trouwens zijn echtgenote geworden. Dorege is zich bewust van wat hij doet. Hij houdt van zijn vrouw, zijn dochter en het voetbal, daar concentreert hij zich op en daar haalt hij kracht uit. Zijn aandacht is niet verspreid.

“Fysiek is hij lang klein gebleven, maar nu is hij de grootste van ons allemaal.”

Ambitieus

Nog altijd is Sebastien de vertrouwenspersoon van Dorege. Niemand weet beter wat er leeft binnen in de spits die vijf jaar na zijn vertrek uit Kameroen via Aris Saloniki, Tatabanya, Debrecen en Duisburg bij Club Brugge is beland. “Als hij iets persoonlijks wil bespreken, komt hij ook nu nog bij mij”, zegt hij. “Krijgt hij een contract aangeboden, dan belt hij mij om mijn mening te horen. Ik ben toch ook een beetje een gids voor hem, denk ik.

“Toen hij bij Debrecen, de beste ploeg van Hongarije, een contract tekende tot 2010, maar al snel merkte dat hij aan een competitie van een hoger niveau toe was, ben ik mijn broertje zelfs op dvd gaan aanbieden bij Ajax, Heerenveen en Groningen. Maar op dat moment was geen van de drie clubs nog op zoek naar een spits en tot de winterstop konden we niet wachten. Uiteindelijk vertrok hij naar Duisburg.

“Voor Club Brugge zich meldde, was er een heel riante aanbieding uit Qatar. We bespraken dat samen. Ik vind: het voetbal gaat niet altijd om geld, maar om te proberen te spelen in een ploeg die prestaties levert. Als je wilt doorgroeien naar de Europese top en een lange carrière wilt maken, is Qatar geen goede stap. Dat is iets voor als je met pensioen gaat.

“De dag dat hij mij van Club Brugge sprak, ben ik op het internet de geschiedenis van die club beginnen te lezen. Mijn conclusie was: ik zou niet weten waarom je er níét naartoe zou gaan.

“Dorege is niet snel tevreden, hij wil er het maximum uithalen. Als hij op de bank zit en vindt dat hij verdient te spelen, zal hij dat eruit gooien. Zo is hij. Als je hoort dat hij tevreden is, moet er al heel veel gebeurd zijn. Mocht hij topschutter worden van de Belgische competitie, dan bestaat de kans dat hij mij belt en zegt dat hij tevreden is. ( lacht) Tot dusver liet hij nog niet veel zien. De dag dat hij het volle vertrouwen van de trainer wint, zal hij een heel andere jongen worden, pas dan zal hij bevrijd spelen en zal zijn volledige potentieel tot bloei kunnen komen. Het is anders als je op het veld komt met in het achterhoofd: als ik het niet goed doe, vlieg ik eruit.

“Ik ken hem, ik weet wat hij kan en ik verwacht nog veel van hem. Hij kan een absolute topspeler worden. Mijn broertje droomt van Chelsea en van het wereldkampioenschap in Zuid-Afrika dit jaar. De nationale ploeg kan zijn kwaliteiten goed gebruiken, maar tot dusver werd hem nog niet meer gegund dan twee korte invalbeurten. Het probleem is corruptie. Sommige spelers worden geselecteerd omdat ze betalen. Daarom gaat het de laatste jaren niet zo goed met Kameroen.

“Het was een teleurstelling dat hij niet werd opgeroepen voor de Afrika Cup in Angola, die momenteel aan de gang is, maar de kans bestaat nog altijd dat hij wordt opgenomen in de WK-selectie.”

Liefdevol

De broers kunnen niet alleen fysiek, maar ook mentaal en emotioneel tegen een stoot. In 2001 werd hun moeder ziek en overleed vier maanden later. “Dat was de grootste pech van ons leven”, zegt Sebastien. “Vader nam toen een meisje in dienst om voor ons te koken en het andere huishoudelijke werk te doen.

“Onze moeder was de rots van het gezin en de liefste mama van de wereld. Als je thuiskwam en je zei: ‘Mama, dat lust ik niet’, dan ging ze in de keuken en maakte een ander gerecht klaar. Als we moesten voetballen, kwam ze altijd kijken. Het is jammer dat ze het niet meer meemaakt dat een van haar kinderen internationaal voetbal speelt.

“Veel van haar zit in ons, haar vastberadenheid en haar liefde. Het zaadje dat zij in ons plantte, groeide na haar dood verder. We zijn allemaal mannen geworden die waar ze ook komen heel veel liefde kunnen geven. Telkens er goede dingen in ons leven gebeuren, denken we: was onze moeder hier nog maar. Toen we in staat waren om haar wat liefde terug te geven, was ze er niet meer. Onlangs voerde ik met Dorege net hetzelfde gesprek. Daar leven we elke dag mee.”

door christian vandenabeele – beelden: reporters

Ik ben een beetje een gids voor hem. Ooit bood ik mijn broertje aan bij Ajax, Heerenveen en Groningen.

Sommige spelers worden geselecteerd voor de nationale ploeg omdat ze betalen.