Het drilregime van Dennis van Wijk bij SV Roeselare eiste een pak slachtoffers, maar had ook resultaat. De West-Vlamingen ontliepen via de eindronde degradatie naar de EXQI League. ‘Ik moest getrotseerd worden.’

Echt schrik beleefde Dennis van Wijk met zijn SV Roeselare afgelopen zondag, op de vijfde speeldag van de eindronde tegen R Antwerp FC (4-2-winst), alleen op het einde van de eerste helft. Toen zeeg rechtsachter Anthony Van Loo (20) neer, maar werd de belofte-international gered door zijn defibrillator. “Een benauwd moment”, bekende de coach achteraf. “Het zou jammer zijn zo’n jong talent op die manier te moeten verliezen, want er wacht hem nog een mooie loopbaan. Dit was misschien wel de perfecte weerspiegeling van onze laatste maanden: een proces van vallen en opstaan, maar met een goede afloop. Weet je, deze reddingsoperatie kostte echt bloed, zweet en tranen. Ik ben misschien niet de populairste trainer, maar dit is een mooi cadeau en een ideale apotheose voor het harde labeur van de laatste maanden. Zelfs al moest alles daarvoor wijken. Mijn dochter vierde vandaag haar communiefeest. Meer dan honderd man moest ik teleurstellen, want het behoud van Roeselare was vandaag mijn prioriteit. Op deze manier wis ik het vlekje op mijn cv, de degradatie met Sint-Truiden, toch wat weg. Hoe anders moeten we dit catalogeren: een schier uitzichtloze situatie alsnog rechttrekken, waarbij we onszelf weer op het niveau van de eerste klasse knokten. De manier waarop we dit alles klaarspeelden, doet echt deugd.”

Goede screening

Van Wijk verwees terecht naar de inbreng van de zeven spelers die hij tijdens de winterstop naar Schiervelde haalde. Bliksemafleider/opportunist Sherjill MacDonald (zondag goed voor drie goals en samen met routinier Stefaan Tanghe afgelopen weekend moeilijk af te stoppen) en de creatieve middenvelder Ivan Perisic maakten perfect gebruik van het platform dat hen werd verleend om zich in de kijker te spelen. Beiden hielden er een transfer aan over. Maar ook over de inbreng van Jérémy Huyghebaert, Mladen Lazarevic en Arturo ten Heuvel heerst absolute tevredenheid. “Een investering van ongeveer 300.000 euro, maar integraal gedekt door de verkoop van Benjamin Lutun, Cédric Bétrémieux, Jimmy Mulisa, Thomas Troch en Alexandre Tokpa samen met het vertrek van Felipe Soares en Nasser Daïneche. Het resultaat van een beetje inventiviteit, samen met mijn goede contacten en een goede screening van hun voetbalkwaliteiten en persoonlijkheid. ( fijntjes) Er werd me toch iets gegund.”

Dat uitgerekend de Marokkaanse aanvaller Abdessalam Benjelloun (24) tijdens de eindronde zijn duivels ontbond en met vijf doelpunten in vijf duels stevig zijn stempel drukte op het behoud van SV Roeselare in de Jupiler Pro League, vervulde Van Wijk van geluk. “Een risico van 30.000 euro, maar het bracht ons wel iets bij”, grijnsde hij. Benjelloun was namelijk in allerlaatste instantie de ultieme wintertransfer van de flegmatieke Nederlander, nadat bleek dat targetman Harrie Gommans – gehuurd van Roda JC – door een patellapeesoperatie dit seizoen niet meer in actie zou komen. Het zorgt ervoor dat de 46-jarige Amsterdammer kan uitpakken met een perfect rapport, want de kwaliteitsinjectie die hij sinds zijn komst in november doorvoerde, leidde tot een miraculeuze remonte én een verlengd verblijf op het hoogste niveau.

Schouderklopjes geven

Op amper een paar maanden tijd zette Van Wijk op Schiervelde alles naar zijn hand. Hij fungeert als coach, manager én technisch directeur. Een risicovolle onderneming, maar de Nederlander had weinig te verliezen bij het opnemen van de volledige sportieve verantwoordelijkheid. Het oogde aanvankelijk als een onmogelijke opdracht, maar op zijn manier zorgde Van Wijk voor een drastische ommekeer. Zijn brutale aanpak van een vrij stille en brave spelersgroep waarbij uitgesproken leiders ontbreken, sloeg aan. In tegenstelling tot Dirk Gee-raerd, die vaak ook zijn jongens keihard confronteerde met de waarheid, gebruikt Van Wijk de methode van slaan en zalven. In zijn rechttoe-rechtaanstijl kan hij soms iemand met de grond gelijk maken. Zo sabelde hij, ondanks het feit dat hij in zijn voetbalkwaliteiten gelooft, geregeld Joeri Dequevy neer, maar de flankspeler haalde daardoor wel een beter en constanter niveau. Opdracht volbracht dus. Aan de andere kant was Van Wijk ook de eerste om spelbepalende figuren als MacDonald en Perisic constant schouderklopjes te geven.

Van Wijk controleerde alles, liet de overbodige spelers (de gebuisden Mourad Jalliti, Janne Hietanen, Yanis Papassarantis, Bjorn De Wilde, David Vanhoyweghen, Björn Smits en Mamady Kaba) apart trainen en installeerde een drilregime, gebaseerd op een keiharde discipline. Voetballend werd er teruggegrepen naar een 4-4-2-veldbezetting, met de nadruk op veel fysieke duelkracht gecombineerd met combinatievoetbal over de grond. “Ik kan wel eens heftig zijn”, poneert hij. “Alles moest immers wijken voor het behoud. Ik moest getrotseerd worden. Spelers, technische staf en het bestuur hebben dat ondervonden. Maar blijkbaar was dit de aangewezen weg om te volgen. Roeselare toonde nog maar eens dat het een club van harde werkers is.”

Na een rustperiode van exact twaalf (!) dagen, vanaf vrijdag, herneemt Van Wijk straks de trainingen. Het was opvallend dat geen enkele speler na het laatste fluitsignaal de veeleisende coach om de hals vloog. Een teken aan de wand? De vraag is immers hoe lang de houdbaarheidsdatum is van een trainer die spelers openlijk durft te vernederen. Van Wijk ligt er niet wakker van. Mentale weerbaarheid en vechtlust, dat zijn ook de ordewoorden komend seizoen. “Hé ouwe, je hebt het toch maar mooi geflikt”, zo vatte oud-voetballer Martin van Ophuizen (ex-Beveren) het mooi samen wanneer hij in de spelerstunnel aan de zijde van Gommans mirakelman Van Wijk begroette. Die laatste grijnsde, nipte even van zijn fles champagne en genoot duidelijk intens van dit fijne compliment. Het doel had de middelen geheiligd. S

door frédéric vanheule