Nog voor Aimé Anthuenis afgelopen zaterdag als nieuwe bondscoach werd gepresenteerd, bereikte Anderlecht één dag eerder een principiële overeenkomst met Hugo Broos. Galant en elegant is dat niet echt. Het toont alleen maar hoe groot het verlangen in het Brusselse bolwerk was om Anthuenis op een naar buitenuit acceptabele manier uit te rangeren. Dit blad verhaalde in het verleden herhaaldelijk over de verstoorde en onherstelbare relatie tussen Anthuenis en de spelersgroep. Die berichtgeving werd toen vanuit het Astridpark als negatief en tendentieus afgedaan. Na de competitie riep Roger Vanden Stock er niet aan te denken de beste trainer van het land te laten gaan. Maar vervolgens sloofde de voorzitter van Anderlecht, die in eigen club nauwelijks nog meer heeft dan een protocollaire functie, zich uit om zijn trainer bij de voetbalbond te slijten. Binnen het Uitvoerend Comité, waar de meeste leden opvallen door de halsstarrige manier waarop ze tijdens vergaderingen zwijgen, was het voor Vanden Stock een koud kunstje om zijn bij Anderlecht in ongenade gevallen trainer aan te prijzen. De hele operatie werd vervolgens fraai verpakt : het heette dat Aimé Anthuenis vertrok door de grote poort.
Zo heeft Anderlecht wat het wil : een nieuwe trainer. En zo wordt Aimé Anthuenis, die bij Anderlecht wel voelde dat hij op een mijnveld liep, bevrijd. Vreemd dat na de aanstelling van Anthuenis tot nieuwe bondscoach vooral werd benadrukt dat zijn relatie met de pers wel geen problemen zal opleveren. Het mag dan zijn dat de Oost-Vlaming op een volwassen manier met kritiek omgaat en de toegankelijkheid is in persoon, veel essentiëler is de vraag wat hij aan de nationale ploeg kan toevoegen. Anthuenis ontpopte zich de voorbije jaren niet bepaald als de apostel van het modernisme. Bij Anderlecht brak hij met de conventies van het huis en prefereerde meer dan eens voorzichtig boven avontuurlijk voetbal. Het valt af te wachten wat er van die denkbeelden bij de nationale ploeg overeind blijft. Anthuenis kan bij de Rode Duivels alvast rekenen op een lichting talentrijke spelers, veelal gevormd door offensief denkende trainers. Het zou jammer zijn hun ontwikkeling te remmen in defensieve patronen. Wat dat betreft kan Anthuenis voorgoed afrekenen met het imago dat hem al jaren achtervolgt.
Met Hugo Broos is Anderlecht afgelopen maandag aan een nieuw tijdperk begonnen. De keuze voor de trainer van Moeskroen is tekenend voor de macht die Constant Vanden Stock nog steeds bij de recordkampioen heeft. De erevoorzitter wilde zijn ex-speler drie jaar geleden al binnenhalen, maar struikelde over het veto van Jean-Pierre Detremmerie. Het was toen dat Broos, die later ook gepolst werd door RC Genk als opvolger voor Aimé Anthuenis, besloot een clausule in zijn contract te laten opnemen.
Hugo Broos is een adept van een 4-4-2-concept, van een voetbal met dubbele flanken. Hij straalt rust en leiderschap uit en verliest niet snel de controle over zichzelf. Maar de rechtlijnige Brabander geldt niet echt als een communicator. Hij vindt dat trainers die te veel praten zichzelf alleen maar tegenspreken en voelt niet de behoefte zijn beslissingen ten aanzien van de groep te motiveren. Maar duidelijke taal zal in het begin zeker belangrijk zijn bij Anderlecht, waar vorig seizoen in de kleedkamer te veel anarchie heerste. Dat trok zich bij sommige spelers door tot gemakzucht op het veld. Hoewel Broos soms braaf overkomt zal hij wat dat betreft zeker op zijn strepen staan. Hugo Broos, niet echt die detaillistische trainer die oefeningen tot in den treure toe herhaald, pleegt zijn principes door te drukken en is niet bang zijn nek uit te steken. Bij RWDM leverde hij ooit ei zo na zijn contract in omdat Rudi Cossey buiten zijn medeweten om was verkocht. Broos heeft mensenkennis en geduld. Maar één keer dat er een grens wordt bereikt, is het voor hem over en uit. Ook bij Anderlecht zullen ze dat snel genoeg ervaren.
Na het voorbije WK valt het niet echt mee om zich weer in de dagelijkse Belgische realiteit te schikken. Want het toernooi groeide uit tot een boeiend kijkstuk, al was het jammer dat goeie ploegen te vroeg sneuvelden en dat vooral de verwachte Argentijnse tango veel te snel in een treurmars eindigde. Frappant ook dat er de voorbije vier weken geen nieuwe trends te zien waren. Revolutionair was alleen de fysieke paraatheid waarvan Zuid-Korea, midden een explosie van patriottisme, zeven wedstrijden lang blijk gaf.
Guus Hiddink, ooit in beeld bij KV Mechelen als opvolger van Aad de Mos, toonde hoe je een selectie met overtuiging en vakmanschap op één lijn krijgt. Hij koos bovendien steeds voor de moeilijkste weg : met lef en durf aanvallend voetballen. Samen met Ronaldo is hij de ongekroonde koning van dit WK.
door Jacques Sys
