Het Koning Boudewijnstadion is “een kil stadion als er weinig volk zit”, zei bondsvoorzitter Jan Peeters vorige week. Dan zijn Andorra en Estland natuurlijk geen geschenken. Voor zulke wedstrijden wil de KBVB nu naar kleinere clubstadions uitwijken, maar de stad Brussel, eigenaar van het Boudewijnstadion, ligt dwars. Misschien zou het de relaties met de stad (en met de supporter) bevorderen als de KBVB ook eens aansprekende oefenpartners naar Brussel haalde. Vandaag hanteert ze als uitdrukkelijke richtlijn dat oefeninterlands uitsluitend op basis van een heen- en een terugduel mogen worden afgesloten. Dan ben je dikke vrienden met Algerije en Polen – de wederzijdse tegenbezoeken zijn inmiddels geregeld – maar grote landen krijg je op die manier niet over de vloer. Tenzij Nederland of Frankrijk, buurlanden waar persoonlijke vriendschapsbanden tussen bondsleiders nog willen helpen.
Nadat ze zich hadden geplaatst voor het WK, kregen de Rode Duivels als eerste sparringpartner Noorwegen voor de voeten geschoven – zelf waren ze een jaar eerder al in Oslo geweest. Daarna volgden Griekenland, Slovakije, Algerije en Frankrijk. Vrolijk werd Robert Waseige niet van die politiek. Zijn hele ambtstermijn lang drong de vorige bondscoach aan op een Latijns-Amerikaanse tegenstander. Nooit heeft hij hem gekregen, ondanks contacten met Brazilië en Argentinië. “Argentinië vroeg om naar Brussel te komen 300.000 dollar, plus 45 vliegtuigtickets business class Buenos Aires-Brussel en terug, plus vier overnachtingen voor 45 personen in Hotel Président“, rekent secretaris-generaal Jean-Paul Houben voor. “Ik ben niet zeker dat wij één euro op die wedstrijd hadden verdiend. Want vergeet niet : ook de tv-rechten zouden worldwide van hen zijn geweest – dat vragen zulke landen altijd. Onze vaste kosten in het Koning Boudewijnstadion bedragen per wedstrijd tussen 8 en 11 miljoen frank. Dan moet je al een recette van 35 miljoen frank maken. Zonder tv-rechten kom je er dus niet uit.”
Het is, zo wordt intern betreurd, typisch voor de besluiteloosheid (en de verouderde denkbeelden, want per simpele fax en buiten makelaars om regel je geen oefeninterland meer) waarmee de KBVB is aangetast. Doordat ze vasthoudt aan de heen- en terugclausule en niet durft te investeren in gereputeerde tegenstanders, onthoudt de KBVB haar supporters ook aansprekende affiches. Jean-Paul Houben heeft goed nieuws : “Die heen en terug, dat wás zo, omdat de bond geen geld wilde uitgeven aan oefeninterlands. Dat zal veranderen. Wij denken dat we met een andere politiek grotere landen kunnen krijgen, wat financieel aantrekkelijker kan zijn voor de KBVB. We hebben al gesprekken gevoerd met Fifa-makelaars, wat we in het verleden nooit gedaan hebben. We zullen landen blijven uitnodigen volgens het oude systeem, maar voortaan zullen we ook andere voorstellen onderzoeken.”
door Jan Hauspie
