Dynamo Dresden

Een rijke traditie en aantrekkingspool voor groundhoppers, maar niet altijd een onbezorgd bestaan of goedgevulde prijzenkast. Traditionsvereine, aflevering 12: Dynamo Dresden.

In oktober hadden 35.000 fans de verplaatsing van Dresden naar het Olympiastadion van Berlijn gemaakt, een autoritje van om en bij de 180 kilometer voor een bekerwedstrijd tegen Hertha, een paar maanden ervoor dansten en zongen meer dan 8000 Ultras Dynamo in het Volksparkstadion van HSV. Dynamo Dresden staat allerlaatste in de 2. Bundesliga, maar weinig clubs worden zo massaal gevolgd.

En, vaak om de verkeerde redenen, gevreesd. Zoals in de lente van 2017, toen 2000 ultra’s in militaire gevechtskledij en helm onder tromgeroffel naar het Wildparkstadion van Karlsruher SC marcheerden. Er waren rellen met de politie, er vielen gewonden en ze werden afgeschilderd als agressieve neonazi’s, maar het protest was in de eerste plaats gericht tegen de Duitse voetbalbond, die honderden voetbalfans uit Karlsruhe een stadionverbod had opgelegd. ‘Wij storen ons mateloos aan de verregaande commercialisering van het voetbal, waardoor de echte fancultuur verdwijnt’, vertelde Stefan Lehmann, 17 jaar lang capo van de Ultras Dynamo, aan Die Zeit. ‘Wedstrijden worden gepland voor de tv-kijkers, niet voor de supporters die naar het stadion willen.’

De club, in 1953 opgericht als Sportgemeinschaft Dynamo Dresden, was met zeven landstitels een van de meest succesvolle verenigingen van Oost-Duitsland. Tot Erich Mielke, de baas van het Ministerium für Staatssicherheit (Stasi, de staatsveiligheid), op de titelviering in de lente van 1978 de kampioenen kwam gelukwensen. ‘Proficiat, maar nu is het tijd voor BFC Dynamo’, waarna spelers en technische staf van Dresden op zijn bevel naar de club uit Oost-Berlijn moesten verkassen. ‘Onze hoofdstad heeft een voetbalkampioen nodig.’

BFC Dynamo werd tussen 1979 en 1988 onafgebroken kampioen in de DDR-Oberliga, tot wanhoop van andere Oost-Duitse teams vaak met de hulp van de scheidsrechters, terwijl de club uit Dresden in die periode zes keer tweede werd. Op het einde van de jaren tachtig, toen het regime andere prioriteiten dan voetbal had, mocht de club uit Dresden nog twee titels op het palmares bijkrabbelen en werd het in 1989 na een dubbele confrontatie met VfB Stuttgart slechts nipt uit de finale van de UEFA Cup gehouden. Maar toen de Muur viel, verloor het twee van zijn jonge leeuwen aan de oude vijanden van het Westen: Ulf Kirsten vertrok naar Bayer Leverkusen, Matthias Sammer trok het shirt van VfB Stuttgart aan.

In de laatste Oost-Duitse competitie (1990/91) ging de titel naar Hansa Rostock, de club uit Dresden – herdoopt in 1. FC – mocht als tweede mee naar de Bundesliga. Maar dat viel tegen. In het vierde seizoen, toen de club laatste eindigde en de schulden waren opgelopen tot meer dan vijf miljoen euro, werd het teruggezet naar de Regionalliga Nordost, toen het derde niveau, en belandde voorzitter Rolf-Jürgen Otto wegens verduistering in de gevangenis. Een paar jaar erna zakte het nóg dieper, naar vierde klasse. En toch zaten in die donkerste jaren nog altijd meer dan 6000 toeschouwers in het Rudolf-Harbig-Stadion, waar de meest fanatieke supporters elkaar vinden in het legendarische K-Blok.

De sportieve successen waren schaars, maar zelfs als allerlaatste in de 2. Bundesliga haalt de club nog altijd een gemiddelde van 27.000 toeschouwers. Alleen VfB Stuttgart, HSV, 1. FC Nürnberg, FC St. Pauli en Hannover 96 scoren beter. In aantal, want de Ultras Dynamo halen geregeld het wereldnieuws. Zelfs tot in de Verenigde Staten, nadat in november 2015 een spandoek van 450 (!) op 35 meter voor de historische match tegen FC Magdeburg werd ontrold. Het grootste spandoek in Europa kostte 25.000 euro en er was twee jaar aan gewerkt.