Wordt Eden Hazard de Eric Cantona van het Belgische voetbal, of valt de jonge Belg nog te recupereren voor een land waar discipline het geheim is?
Je kan vragen stellen over de timing: pas woensdag maakte Leekens zijn beslissing binnen de bond bekend nadat hij op de technische commissie die België-Turkije in juni analyseerde zei dat er “een sanctie zou volgen”. Je kan ook veel vraagtekens zetten bij de manier waarop alles naar de speler werd gecommuniceerd: per mail omdat die zelf zijn nieuwe gsm-nummer niet meedeelde en dus niet kon worden bereikt voor het nieuws donderdag bekend werd gemaakt. Maar dat het ooit binnen het kader van de nationale ploeg tot een openlijke crash zou komen tussen staf en Eden Hazard, de 20-jarige voetballer van het jaar bij de Franse kampioen en bekerwinnaar, mag geen verrassing heten. Die crash is er nu, met een ‘schorsing’ (zijnde niet-selectie) voor twee wedstrijden. In de hoop dat daarna, na een gesprek onder vier ogen tussen GeorgesLeekens en Hazard, de plooien glad kunnen worden gestreken.
Het is van alle tijden. Raymond Goethals had destijds in 1970 al zijn problemen met Paul Van Himst. In januari 1990 gooide de jonge Enzo Scifo hard de deur dicht na een conflict met Walter Meeuws. Marc Wilmots was zelf ook een tijd niet beschikbaar voor interlands toen Josip Weber boven hem werd verkozen. En Dick Advocaat zwierde Vincent Kompany, nu zo geroemd vanwege zijn voorbeeldfunctie, in november 2009, minder dan twee jaar terug dus, nog uit de selectie na een opeenstapeling van kleine ergernissen. Advocaat lag al op de eerste training (!) met Hazard, die in november 2008 debuteerde onder René Vandereycken, op ramkoers. Was de Nederlander nog iets langer bondscoach geweest, Hazard had al lang een openlijk conflict. Nu slikte Georges Leekens nog iets langer alles in, tot het ook voor hem niet meer kon.
Hazard leeft sportief in een omgeving die hem al sinds 2005 op internaat ontwikkelt als voetballer en pampert als mens. Zolang hij die omgeving niet verlaat, is al heel lang de mening binnen de staf van de nationale ploeg, wordt het niks. Flitsen op het veld, ongedisciplineerd ernaast. En dan is de vraag: hoe lang breng je offers om het talent aan boord te houden? Ooit zei een trainer van Anderlecht ons, toen Anthony Vanden Borre zijn eerste profcontract tekende: “Oef, nu kunnen we hem eindelijk wat bijvijzen, nu ligt hij vast.”
Het is voor dat soort clubs én per uitbreiding de nationale ploeg balanceren op een dunne koord. Het geniale van individueel talent in teamspirit inpassen. RobertoMancini mislukt met Mario Balotelli en CarlosTévez, met Kompany is het gelukt. Vanden Borre blijft een twijfelgeval, nu ook weer in Genk. De geniale Eric Cantona presteerde nooit bij de Franse nationale ploeg, waar hij incident na incident opstapelde. Van Brazilianen als Robinho of Adriano kan je ook bezwaarlijk zeggen dat ze een succes zijn.
Een ploeg, dat probeert Leekens van de Rode Duivels te maken. Een ploeg waar discipline en rigiditeit codewoorden zijn. Waar voetballers als Witsel en Courtois direct na verhuis een nieuw nummer meedelen. Een ploeg zonder gepamper van Carcela of Hazard om ze aan boord te houden. Het hamburgerincident, waarmee Hazard zich ostentatief buiten de groep zette, was maar een druppel, de emmer was al lang vol met kleine kleding-, auto- en trainingsincidentjes. Zoals ook Kompany die jaren opstapelde. Met hem kwam het, na een gesprek onder vier ogen met Advocaat, nog goed, omdat hij zelf de klik maakte. Bij Hazard kan dat ook nog …
DOOR PETER T’KINT
Zolang Hazard zijn omgeving niet verlaat, wordt het niks.
