Braziliaan, geboren op 14 maart 1986 in Brusque, Santa Catarina. 1,86 meter – 83 kg. Profiel: de reiziger.

Ederson Tormena: “Ik ben iemand die nooit tevreden is met wat hij heeft. Ik wil het steeds beter hebben, niet alleen in het voetbal, ook in mijn privéleven. Ik ben evenmin een typische Braziliaan, denk ik. Ik ben geen speelvogel, geen dribbelwonder, eerder een werker, iemand voor wie het ploegbelang steeds vooropstaat. Iemand die veel loopt ook, zeker geen luierik.

“Toen ik naar hier kwam, werd ik aangekondigd als verdediger. Zo speelde ik drie jaar lang in Brazilië voor ik naar hier kwam. Ik was toevallig in de verdediging beland, want voordien was ik middenvelder en bij de jeugd was ik een jaar of twee, drie aanvaller. Daaraan dank ik mijn feeling voor een goeie plaatsing voor doel. Zo ben ik dus nu wat ze omschrijven als een box-to-boxtype.

“Mijn vader was ook voetballer, een verdediger. Daarom was het logisch dat ik ook voetballer zou worden. Hij verhuisde van de ene ploeg naar de andere, doorheen Brazilië. Het vele verhuizen maakt het mij nu makkelijker om me aan verschillende culturen en omgevingen aan te passen.

“De kern van mijn familie komt uit het zuiden van Brazilië, uit de staat Santa Catarina. Ik groeide op in Brusque, op een uurtje van het strand. In Brazilië heb ik onder meer voor Juventude gevoetbald, samen met Dante, nu bij Standard. Hij komt uit het noorden van Brazilië en had het destijds niet makkelijk om zich aan ons voetbal aan te passen. Het voetbal in Brazilië verschilt van staat tot staat en in de onze werd er vrij hard en fysiek gespeeld, een beetje zoals hier. Met Dante heb ik nog geregeld contact, net als met zijn ploegmaats Marcos en Fred. Igor De Camargo zie ik minder, maar met de anderen sprak ik al af. Dan doen we dingen samen met de vrouwen. Zoiets is belangrijk voor ons. Het probleem voor mensen uit Brazilië is dat weinig mensen Portugees spreken. Ze moeten elkaar dus opzoeken, willen ze vlot kunnen babbelen.

“Ik spreek te weinig Engels om me verstaanbaar te maken. Winkelen, een bankrekening openen, tanken, dat heeft Cruz me allemaal geleerd. Gelukkig heb ik mijn vrouw, zij spreekt wat Engels. Momenteel moet ik echter zelf mijn plan trekken, want zij zit in Brazilië om haar papieren te regelen. We zijn in december getrouwd, maar blijkbaar had ze de verkeerde papieren mee. Mijn vrouw is heel belangrijk voor mij, ze is mijn vertrouwenspersoon, mijn tolk. Voor wie wat kan voetballen in Brazilië is het moeilijk om een partner te vinden die hij volledig kan vertrouwen. Vaak zijn vrouwen meer geïnteresseerd in het geld dat je als voetballer kunt verdienen dan in jou als persoon. Op dat vlak heb ik het getroffen.

“Belgen … Toen ik de eerste keer met het team kennismaakte, was dat tijdens een stage. Ik vond jullie vrij … boos, kortaf. Maar nu ik jullie beter leerde kennen, vind ik jullie behoorlijk open en vriendelijk.

“Eigenlijk maak ik de droom van mijn vader waar. Die kon naar Portugal, maar net op dat moment zou ik geboren worden. Mijn mama komt uit een klein dorpje en durfde de sprong niet aan. Dus bleef hij in ons land. Hij is hier nog niet op bezoek geweest, omdat hij in een fabriekje werkt en mijn moeder een winkeltje heeft dat ze moeilijk kan achterlaten. Maar misschien komen ze volgend jaar wel, hun twee zonen bezoeken … Mijn broer Gustavo is net achttien geworden. Hij is verdediger en is al bekeken door de club. In april loopt zijn contract af en dan komt hij naar hier.” S

door peter t’kint

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content