Wat gebeurt er toch allemaal met onze landgenoten? Dat kan men zich afvragen na het verschrikkelijke busongeval in Zwitserland. In elk geval leert men door dit tragische voorval bepaalde zaken te relativeren, hetgeen er gebeurt in de voetballerij bijvoorbeeld. Nochtans zijn er ook daar de laatste tijd angstaanjagende dingen aan de hand. In de kwartfinale van de FA Cup tegen Tottenham kreeg de 23-jarige Fabrice Muamba van Bolton Wanderers plotseling een hartstilstand en stuikte op het veld ineen voor de ogen van een onthutst publiek.
Ik maakte persoonlijk tweemaal hetzelfde mee. Toen ik nog voetbalde bij Anderlecht speelden we in de beginfase van de beker van België een thuismatch tegen Namen. In de tweede helft was er een vrijschop voor de rechthoek in ons voordeel. Arie Haan wipte de bal op en Ludo Coeck ramde de bal in de vlucht tegen de borst van een Waalse speler die in de muur stond. Soulier viel als een blok neer. Na enkele stuiptrekkingen was het over. We beseften onmiddellijk dat het ernstig was, hij was niet meer te redden. Het is niet prettig na de wedstrijd een collega onder een wit laken te zien liggen in de kleedkamer van de bezoekers. Ik hoopte dit niet meer te moeten meemaken, maar helaas … Tijdens een partijtje golf in Oostende speelde ik tegen een apotheker uit Ieper. Op de zeventiende hole namen we de afslag en wandelden rustig naar de green, geen vuiltje aan de lucht. Opeens viel de man onverwacht voor mijn voeten neer! Hartaderbreuk, zo bleek later. Ik ben nu niet direct een sentimenteel iemand, maar die twee voorvallen zal ik nooit in mijn leven vergeten. Het is verontrustend dat het nu geregeld gebeurt, en vooral met jonge spelers. Het laatste slachtoffer was toevallig ook 23 jaar. Gilles Merckx, een speler van de Naamse eersteprovincialer Arquet, moest in het hospitaal voor zijn leven vechten. Het is al het zoveelste voorval in ons land. Wat er moet gebeuren, weet ik niet, ik ben geen arts, de bal ligt nu in het kamp van de Belgische voetbalbond.
Ondertussen is het liedje van Standard, de laatst overgebleven Belgische ploeg in de Europa League, ook uitgezongen. De droge 4-0-cijfers spreken voor zich. De wedstrijd heeft maar een kwartier geduurd, voor zover men over een wedstrijd kon spreken. De Rouches lieten zich als lammeren naar de slachtbank leiden door Hannover 96, een grijze muis uit de Bundesliga. Na Club Brugge waren de Luikenaars het volgende kind van de rekening. Na de euforie van de groepsfase staan we weer met onze beide voeten op de grond. In de Europa League kunnen we geen rol van betekenis meer spelen. Toen ik onlangs Carl Huybrechts tegen het lijf liep, noemde hij deze competitie nochtans een speelplaats voor kleuters. De Champions League is volgens hem pas het echte werk! Ik kan hem geen ongelijk geven. Ik kijk al met gemengde gevoelens uit naar volgend seizoen. Onze landskampioen is automatisch geplaatst voor de groepsfase van deze hoogmis van het voetbal, dat is positief, maar een nieuwe afgang, zoals RC Genk in de vorige editie, wil ik niet meer meemaken.
Vincent Kompany zal het allemaal worst wezen. Die heeft een leuk contractje versierd bij Manchester City, 155.000 euro per week is niet slecht. Ik gun het de sympathieke Vincent van harte, maar wat een contrast met mijn tijd. Op een moment wou ik absoluut weg bij Anderlecht. Urbain Braems, de toenmalige trainer, wou er niet van weten en beloofde met voorzitter Constant Vanden Stock te gaan praten over een fikse opslag. Na een weekje kwam Urbain met een glunderend gezicht op mij toe gestapt. Hij had het eindelijk voor elkaar, ik kreeg een serieuze contractaanpassing: 5000 frank per maand! Hoera, iedereen gelukkig! Toen een journalist mij vroeg hoeveel ik had gekregen antwoordde ik: “Een bak geuze per week, maar ik moet wel het leeggoed terugbrengen.” De man keek mij ongelovig aan, maar het stond wel de volgende dag in de krant – dat waren nogal eens tijden!
“Vincent Kompany zal het worst wezen.”
