Hoe Standard een berg aan problemen opbouwde maar die met een eenvoudige zege op Charleroi weer te beklimmen maakte.
Een half jaar nadat hij afscheid nam van Jean-François de Sart besefte Roland Duchâtelet dat een club als Standard nood heeft aan een technisch directeur opdat de hoofdtrainer zich kan toeleggen op diens corebusiness: het eerste elftal.
Dat is wat Axel Lawarée aangaf nadat de nieuwe sportieve directeur vorige week zijn diagnose had gemaakt. Samen met de nieuwe jonge vicevoorzitter Bruno Venanzi, een succesvolle Luikse zakenman, gewend om knopen door te hakken, gaf hij aan waar voortaan de prioriteiten liggen, en zette de spelers – oud en jong – voor hun verantwoordelijkheden. Klikt het niet, dan botst het maar.
Want, na een goeie eerste reactie in Charleroi wordt ook hijzelf op het eind van het seizoen afgerekend op zijn eigen strijdplan.
Arslanagic. Op het eind van zijn ambtsperiode meldde Mircea Rednic dat Dino het niveau had van een toekomstige Rode Duivel. Vandaag worstelt de jonge Luikenaar met een stevige vertrouwenscrisis. Arslanagic lijdt onder het vertrek van schokbreker William Vainqueur voor hem. Gevolg: vier penalty’s (competitie+EL) op zijn kap. Uiteindelijk kan de jonge verdediger pas zijn beste niveau hervinden in een stabiele verdediging in een team dat niet te vaak dooreengeschud wordt.
Batshuayi. Vorig jaar uitgefloten op Sclessin en dit seizoen in een dipje bij Marseille, maar aanvallend een sterke troef in alle omstandigheden, gevreesd door elke verdediging. Niemand kon voorin zijn rol overnemen. Michy was niet alleen razendsnel en balvast, maar ook de eerste verdediger van zijn team, die niet aarzelde af te zakken om een handje toe te steken op het middenveld. Standard vergat zijn koninginnenstuk te vervangen en vond geen alternatief voor de aanvallende succesformule die gebaseerd was op de snelle counters van het duo Michy-Ezekiel.
Ciman. Beste Standardspeler van dit seizoen, enige gids voor zijn medespelers en enige persoonlijkheid bij het doorkruisen van de woestijn. Door de kleedkamer grondig te verjongen gaf de directie een sterk signaal naar de oude garde, met het risico op een generatieclash. De klare taal van Ciman moet de kleedkamer samenhouden. Of samenbrengen.
Duchâtelet. Komt het dan nooit goed tussen de afstandelijke zakenman en het warmbloedige publiek van zijn club? Het antwoord had anders kunnen luiden als Standard als beste ploeg van vorig seizoen in extremis de titel niet uit zijn handen had laten glippen. Uiteindelijk begreep Duchâtelet dat hij, varend op het kompas van Dudu Dahan tegen de muur zou botsen en heroriënteerde hij zich op de Luikse knowhow met Lawaréeen Venanzi.
Etienne. Delangre is een oudgediende van het huis (51 jaar, 270 wedstrijden in eerste klasse met Standard, van 1981 tot 1992). Zijn komst bevestigde de terugkeer naar de roots die de Luikse club heeft ingezet. In zijn tijd een karakterspeler die de vedetten van begin jaren tachtig een handje hielp, met twee landstitels en een Europese finale (Europabeker voor bekerwinnaars in 1982). Wil die grinta ook nu terugzien op het veld. Dat lukte in eerste instantie al op Charleroi.
Faty. De Senegalese international heeft ervaring (hij is 28) en lengte (1,92 meter), maar zocht lang naar zijn beste vorm en plaats. Op Charleroi was hij erg nuttig. Géén tweede Vainqueur, die rol is voor Eyong Enoh.
Guy. Luzon ging perfect met de erfenis van Rednic om, maar stootte begin dit seizoen op zijn grenzen toen een nieuwe ploeg gevormd moest worden. Vorig jaar al maakte hij er Europees een zootje van en greep naast de titel.
Helden. Dé held aller tijden kijkt het binnenstromende volk aan vanaf de hoofdtribune. Roger Claessen vertegenwoordigt de waarden die in dit station onontbeerlijk zijn: moed en doorzettingsvermogen maken deel uit van het DNA van Standard. Al eens in de jaren zestig werd een beroep gedaan op de jongeren om de ploeg te redden. Die lichting is daar, getuige de resultaten, niet aan kapotgegaan. Inspireren zij hun huidige leeftijdsgenoten?
Ivan. Na een sterk begin stokte de machine van Vukomanovic opvallend. Hebben de initiatieven van Lawarée nu zijn positie als hoofdtrainer versterkt of aangetast? Vukomanovic was er in elk geval niet bij op de persconferentie waar een aantal werkpunten werd aangehaald, maar op Charleroi scoorde hij in alle stilte punten zonder zijn geblesseerde sterkhouder Paul-JoséMpoku,met Jeff Louis op de bank en TonyWatt buiten de kern wegens gebrek aan doorzettingsvermogen op training.
Jeff. Een talent, maar te vaak wordt hij op een andere plaats uitgespeeld: rechts, centraal voorin, achter de diepe spits (zijn beste plaats). Hij moet zich nog beter leren integreren in de Belgische competitie, waar het er steviger aan toegaat dan met Nancy in de Franse L2.
Kanu. Met slaande deuren vertrokken, maar nu al stevig gemist in het centrum van de verdediging vanwege zijn gestalte, zijn persoonlijkheid en zijn duelkracht. Probeert zich te herpakken bij Vitoria Guimarães nadat Duchâtelet zich hevig verzette tegen een overstap naar Anderlecht, waar zijn naam genoemd werd.
Lawarée. IJzeren hand in een fluwelen handschoen. Met hem arriveerde een pak ervaring uit Spanje, Oostenrijk en Duitsland op Sclessin. Dat mag geen Club Med meer zijn, afgelopen met privileges, ontbijt op de club, gepamperde spelers. Voortaan wordt er van negen tot vijf gewerkt, en is er opnieuw plaats voor jong talent (BenjaminVan den Ackerveken, CorentinFiore, Achraf Achaoui, Deni Milosevic, Reda Jaadi en Damien Dussaut, die al mocht debuteren op Charleroi) dat in het begin van het seizoen al opzijgeschoven werd en in sommige gevallen als onvoldoende werd beschouwd voor een loopbaan bij Standard. Eén oudere werd ook opgevist: AstritAjdarevic. Vanaf nu moet het jonge geweld de ouderen scherp houden, maar in het begin van het seizoen brak dat pakweg SamyMmaee zuur op. In januari wordt geëvalueerd wie goed genoeg is en wie weg moet.
Mazzu. Zijn sms’jes deden hem in een moeilijke situatie belanden, maar de goeie communicatie binnen zijn kleedkamer leed er niet onder. Sclessin denkt niet meer aan hem en Vuko bewees net in Charleroi dat ook hij een team op het veld kan zetten en motiveren.
Nippon. Zijn fantastische prestaties in 2013/14 lieten bijna vergeten dat er altijd wat twijfel was blijven hangen rond Eiji Kawashima en dat ‘een Japanse keeper even uitzonderlijk is als een Jamaïcaanse Alpineskiër’, zoals hij ons zelf zei. Opzijgezet na een zoveelste kamikazeopdracht kreeg hij weer een kans in de beker tegen Lokeren. Van een cadeau gesproken!
Opare. Het was nog maar half augustus toen op een zomeravond in Moeskroen al duidelijk werd dat de rechtsachterplaats moeilijk ingevuld zou geraken na het vertrek van Opare naar Porto. Samy Mmaeeliet zich die avond opeten door een onhoudbare Steeven Langil. Geen nood, leek het: Standard had net een Sloveense international gehaald voor die positie. Martin Milec speelt ook doorlopend op die plaats, maar overtuigt niet. Lost Dussaut,uitstekend op Charleroi, dat probleem op?
Polo (Mpoku). Keer de kern van de Rouches binnenstebuiten, het maakt niet uit: verkoopbare Standardspelers vinden die op de internationale markt gegeerd zijn, is een echte uitdaging. Duchâtelet heeft verkocht wat te verkopen viel. Hem rest alleen Mpoku, afwezig op Charleroi. De speler kondigt aan dat hij in januari zal vertrekken, Duchâtelet ontkent dat niet. Dat ziet er niet goed uit, want Polo is zowat de enige Rouche die een kans kan afdwingen. Assists geven lukt hem, zelf scoren lukt iets minder.
Qatar. Kocht Mpoku. Nu zou een groep uit Abu Dhabi van plan zijn Standard op te kopen, voor zo’n 60 miljoen euro. Eind vorige week ontkende de nieuwe rechterhand van Duchâtelet, Bruno Venanzi, dat: “Die informatie is op niets gebaseerd, ik ben zelf niet eens overtuigd dat Roland Duchâtelet wil verkopen.” De voorzitter zelf bevestigt noch ontkent. Hij communiceert op dit moment gewoon niet.
Rijeka. Misschien leed Standard op Feyenoord een onverdiende nederlaag en haalde het tegen Sevilla een verdienstelijk gelijkspel om in Spanje kansloos te verliezen tegen een team dat duidelijk te sterk was. Maar de laatste Europese stap tegen Rijeka was gewoon slecht. Vier op vijftien is onvoldoende, nog slechter dan vorig jaar toen Luzon de Europabaker beschouwde als veredelde trainingswedstrijden voor zijn invallers. Toen ging alle aandacht naar het kampioenschap. Nu noodgedwongen ook.
Sclessin. Twee slachtoffers krijgen er niet meer van langs. Guy Luzon en Jean-François de Sart kunnen opgelucht ademhalen. Maar de boodschappen blijven de aandacht trekken naar de volkstribunes achter de beide goals. Minder volk betekent niet minder literatuur. Goed nieuws is dat zelden, met doorgaans Roland Duchâtelet en de eigen ploeg als doelwitten.
Trebel. Op Standard kreeg hij van de fans nog geen eigen liedje, wat hij wel bij Nantes had, maar met hem is er alvast één nieuwe speler die zich niets te verwijten heeft. Alleen is hij te slecht omringd om goed voetbal te brengen. Zijn doelpunt tegen Lokeren – een pleister op een gapende wonde – toont dat hij meer kan dan het spel van de tegenstander afbreken.
Ultra’s Inferno. Zelf omschrijven ze zich als de ‘duivelse ziel van Sclessin’. Ze ‘beschermen Luik als het laatste te veroveren bastion’, zijn ‘bereid de ploeg overal te volgen, met alle middelen’, ze kunnen ‘zich onderscheiden door radicale acties wanneer de ploeg slecht voetbalt: een supportersstaking, afgesloten tribunes, vurige boodschappen, tussenkomsten bij trainingen’. Het is niet eens zeker dat er geen heruitgave van de incidenten tegen Zulte Waregem plaatsvinden, want de sportieve situatie is dan wel even opgeklaard, maar nog niet veel beter.
Van Damme. Wat is dat allemaal? De Rode Duivels die zonder hem naar Brazilië afreizen, een relatiebreuk (inmiddels weer gelijmd) en nu de kapiteinsband die in twijfel getrokken wordt? Jelle is de verpersoonlijking van Standard, hij houdt van de club, maar is het omgekeerde nog even waar? Wanneer de directie aangeeft dat er “geen vaste kapitein meer is”, is dat een sterk signaal, ook al klinkt het daarna meer gematigd dat “Axel Lawarée nooit gezegd heeft dat Jelle Van Damme de kapiteinsband ontnomen wordt. Als hij bij de achttien is, kan hij best kapitein blijven.” Toch allemaal een beetje verwarrend.
William. Vainqueur verliet de Rouches voor wandelingen op het Rode Plein. Dat is een stap vooruit gebleken, aan de zijde van zijn nieuwe gabbers als Igor Denisov en Mathieu Valbuena waarmee hij bij Dynamo Moskou voor een plaats in de Champions League kampt en op dit moment een gezondheidswandeling doorheen de Europa League maakt, met 15 op 15. Een zege tegen PSV geeft Dynamo een plaats in de voetbalgeschiedenis. Nog maar vijf clubs (waaronder Anderlecht) haalden ooit 18 op 18. Maar wat mist Standard al zijn kwaliteiten.
X-Men. Superhelden, of spelers met extra mogelijkheden. Alle X-Men die in de zomer gehaald werden, kunnen die status niet waarmaken. Lawarée geeft toe dat er intensief gezocht wordt. De X-Men die in de winter gehaald worden, mogen niet falen.
Yohann. Thuram vroeg een plaats in doel. Soms beleefd, soms filosoferend, soms geënerveerd. Bij zijn terugkeer uit Charlton afgelopen zomer geloofde hij een echte kans te krijgen in zijn duel met Kawashima, maar dat ging niet door. Het was wachten op een paar mindere wedstrijden van de Japanner. Eerst hield hij de netten schoon, later stond hij net als zijn voorganger in een schiettent.
Zucht. Ook de beker is voorbij. Het is niet alleen een probleem bij Standard, de grote clubs die geen zin hebben in bekervoetbal, maar toch is het een feit dat Club Brugge, Anderlecht, Lokeren, AA Gent en zelfs Charleroi de kwartfinales van de beker spelen, meteen de kortste weg naar Europa, en een uitstekende uitweg als het in de competitie niet vlot. Tegen Lokeren bracht Standard een schertsvertoning. Het succes tegen Charleroi is een opsteker, nu moet de bevestiging volgen tegen Club Brugge, AA Gent en (opnieuw) Lokeren.
DOOR PIERRE BILIC & PIERRE DANVOYE – BEELDEN BELGAIMAGE
Venanzi is niet overtuigd dat Duchâtelet wil verkopen.
Mpoku kondigt aan dat hij in januari vertrekt, de voorzitter ontkent dat niet.
