De titel betekent een mijlpaal voor AA Gent, maar ook een beloning voor algemeen manager Michel Louwagie, sinds 1990 aan de slag bij de Buffalo’s. Zoon Xavier en dochter Pascaline spreken over hun speciale band met de club en hun vader. ‘Zijn zorgen bracht hij nooit mee naar huis.’

“Stoort het niet als ik mijn bandopnemer naast de jouwe leg? Ik heb met Legima in Gent al acht jaar een begeleidingskantoor voor studenten in de rechten. En wij gebruiken dit toestel tegenwoordig vaak voor onze bijles”, opent Pascaline Louwagie (32), terwijl ze ook een papier met wat handgeschreven opmerkingen uit haar handtas opdiept. “Want net als mijn vader ben ik een behoorlijke controlefreak. Bovendien ben ik bijzonder zenuwachtig, want ik heb geen ervaring met interviews.” Broer Xavier (34), verantwoordelijke sociale media en communicatie bij de club, sust snel. “Het komt allemaal goed, Pien. Het bewijst dat we twee uiteenlopende karakters hebben. Ik ben veel rustiger. En ik geef ook graag mee dat we volbloed Gentenaars zijn. Ook al week ik – door de liefde – de laatste vijf jaar uit naar Edegem, de liefde voor mijn stad blijft even groot.” Pascaline knikt hevig. “Dat zal wel zijn. Ik woon en werk in Gent. Eigenlijk ben ik daar ook best trots op. Ooit woonde ik nog eventjes samen met mijn broer. (grijnst) Dat lag wat moeilijker, moet ik bekennen. We zijn nogal tegenpolen.”

Xavier pikt in: “Mensen rond de club denken dat mijn vader en ik twee handen op één buik zijn. Maar ik kan je garanderen dat wij soms haaks op elkaar staande ideeën hebben, ook over communicatie. Dat zorgt weleens voor wrijvingen, maar we vinden wel altijd samen een oplossing.”

Pascaline: “Mocht ik met papa dagelijks samenwerken, dan zou het gemakkelijker eens botsen. Xavier laat de dingen toch iets meer over zich heen gaan, mijn reacties zijn soms wat heviger. Mijn broer is in zijn functie de ideale en perfecte aanvulling op vader, omdat hij hem zo goed aanvoelt. De beslissingen van papa zijn altijd rationeel, maar je moet het wel uitleggen aan mensen. Onder meer ook met de vernieuwde website loopt dat nu optimaal.”

Grote lijnen

Xavier: “In onze jeugd bleek studeren iets heel belangrijks. Mijn zus was bijzonder…”

Pascaline: “… plichtsbewust. Dat heb ik ook van papa. Als personen iets van mij verwachten, dan ga ik dat ook nakomen. Anders voel ik me zeer schuldig.”

Xavier: “Voeg daar maar aan toe dat ik ook over die kwaliteit beschik. (algemene hilariteit) Maar goed leren primeerde.”

Pascaline: “Papa sprak dan graag over ‘de grote lijnen’. Onze mama moest instaan voor ‘de kleine lijnen’.”

Xavier: “Dat waren de dagelijkse besognes.”

Pascaline: “Mag ik daarnaartoe? Mag ik dat doen?”

Xavier: “Ik was altijd iemand die tot het laatste moment wachtte om in gang te schieten. Met veel tweede zittijden tot gevolg. Pien niet, die studeerde succesvol rechten aan de universiteit van Gent. En nog een groot verschil is dat ik er niet tegenop zie om ter plekke iets te bedenken. Papa en Pien houden zich liever aan hun vaste planning. Van improviseren krijgen zij koude rillingen. Terwijl ik op sociale media vaak wordt gedwongen snel te reageren.”

Pascaline: “Nee, voor mij zou zoiets zeker niet weggelegd zijn. Ik moet alles zelf in de hand hebben en bewaar graag het overzicht. Anders word ik onrustig.”

Xavier: “Mijn partner is de planner. Wij zijn dus als koppel complementair.”

Pascaline: “Mijn eerste herinnering aan AA Gent en het werk van vader bij de club gaat terug naar mijn zeven jaar.”

Xavier: “Die schitterende ploeg, met Erwin Vandenbergh, Eric Viscaal, Frank Dauwen, Henri Balenga. René Vandereycken was de coach. Een heel mooi team dat een fantastische Europese campagne meemaakte.”

Pascaline: “Ik zocht het op in mijn dagboek. Ik schreef: ‘Vanavond gaan we naar het voetbal. Ik hoop dat AA Gent wint.’ Naar het voetbal gaan was absoluut geen verplichting. In het Ottenstadion zaten papa en Jean Van Milders boven in de eretribune, wij mochten als kinderen van de bestuursleden vooraan op de eerste rijen zitten, waar er altijd een paar vrije stoeltjes waren. Met mijn muts aan, vaak goed ingeduffeld tegen de koude, maar veelal nat van de regen. Op die manier werden we grote supporters. En op zondagavond keken we dan samen naar tv, waar wij tijdens het sportgedeelte niet veel mochten zeggen. Zo kwam voetbal plots in ons leven, na eerst het zwemmen.”

Xavier: “Papa onderging enkele keren een functiewijziging, van coördinator via manager naar bestuurder. Het was zoeken naar de juiste taakomschrijving. (na een stilte) De eerste monsterscore die ik me herinner was een 6-1-zege tegen RC Genk in den Ot. AA Gent had toen nog niet dezelfde weerklank. Als Buffalosupporter was je op school een buitenbeentje, de meesten waren voor Anderlecht of Club Brugge.”

Twintig of dertig lengtes

Pascaline: “Toen we de eerste keer papa op de radio hoorden, zaten we heel trots te luisteren. Je zou het tegenwoordig niet meer denken, want het is volledig weg, maar vader is eigenlijk heel verlegen. Dat eerste interview, je zou ervan schrikken hoe vaak hij ‘euh’ zei. Het was ook allemaal nieuw voor hem. AA Gent was in die beginjaren veel minder aanwezig in de pers. Ze vochten een keer tegen de degradatie. En het waren heel zware jaren, want Ivan De Witte en papa moesten uiteindelijk toch een schuldenput van 23 miljoen euro wegwerken.”

Xavier: “Die zorgen bracht hij alleszins niet mee naar huis. Toen Johan Boskamp dat voor het eerst openbaar maakte, kwam ook bij ons het besef dat AA Gent met een ferm probleem zat opgezadeld. In de loop van de jaren heeft vader, uit vrees voor de reacties bij de supporters, daardoor bepaalde uitgaande transfers niet gerealiseerd. Zo had hij er veel spijt van dat Eric Joly – na het eerste seizoen van Trond Sollied – nooit werd verkocht aan een Belgische topclub, ook al bestond er concrete interesse.”

Pascaline: “Ik merkte niets van die ongerustheid.”

Xavier: “Nee. Papa kwam niet met het voetbal naar huis, hij bleef gewoon op het voetbal.”

Pascaline (lacht): “Ja, dat is misschien ook wel waar.”

Xavier: “Hij spendeerde daar zo veel uren. Het slorpte hem dag en nacht op.”

Pascaline: “Het verhaal is rond met dit kampioenschap. Papa kan de stress wat beter kanaliseren. Die winnaarsmentaliteit, dat zat er altijd in. Hij is niet voor niets een oud-Belgisch recordhouder in het zwemmen. Die drive was zo erg dat hij ons met wedstrijdjes ook moeilijk kon laten winnen. Als we bijvoorbeeld op skivakantie waren, riep hij in het midden van de piste, wanneer hij tien meter voorsprong had: ‘Om het eerst beneden.’

“En toen ik wilde terugkeren tijdens mijn Erasmushalfjaar in Barcelona – want door omstandigheden had ik het daar minder naar mijn zin dan eerst gedacht – vond hij dat een verlies. Opgeven, dat mocht niet. Hij probeerde me te overtuigen, een gesprek van zeker drie uur, maar mijn willetje haalde het toch. (lacht) Ik keerde terug en vond dat totaal geen mislukking.”

Xavier: “We waren eens op vakantie in Korfoe, toen we daar een speedboot zagen met een parachute aan. De vraag belandde via onze mama bij papa. Het mocht, maar op voorwaarde dat we elk twintig of dertig lengtes in het zwembad aflegden. Er moest effectief iets tegenover staan.”

Pascaline:”We zaten ook al op jonge leeftijd in de zwemclub. Wij gingen altijd mee op stage toen papa de zwemmers trainde.”

Xavier: “Voor papa in het voetbal terechtkwam, was dat onze vakantie.”

Ticketcontrole

Pascaline: “Doordat vader zo hard werkte, kregen wij alle mogelijkheden en hadden we het altijd goed. De meeste mensen denken dat wij onze abonnementen of kaarten gratis krijgen, maar vanaf dag één moesten wij die zelf betalen. De redenering van papa is: als ik het voor jullie doe en het slechte voorbeeld geef door uit te delen, hoe kan ik dan een punt maken ten overstaan van anderen? (kijkt naar Xavier) Het is toch waar.”

Xavier: “Juist.”

Pascaline: “Papa is een man van principes. Die past hij ook toe op de spelers. Petten moeten ze afzetten, hij is geen fan van oorringen. Zelfs het tweede gaatje dat ik ooit eens in mijn oor liet schieten, moest ik opnieuw laten dichtgroeien. Anders mocht ik ons huis niet meer binnen. West-Vlaamse normen en waarden. Maar ooit liet hij meer zijn slaap voor Xavier dan voor het voetbal, want hij wou absoluut dat mijn broer zijn diploma haalde.”

Xavier: “We mochten vakantiejobs doen, maar eerst de studie.”

Pascaline: “Ik heb in het Ottenstadion nog sjaals verkocht en ook in de fanshop gestaan. Dat was soms wel frustrerend. Alles gebeurde in het teken van: één familie, één team. Ik had dat zelf voorgesteld, uit clubliefde.”

Xavier: “Alle beetjes hielpen. Liever een goedkope student betalen dan iemand in dienst te nemen.”

Pascaline: “Zo deed ik nog ticketcontrole in het Ottenstadion, Xavier verkocht zelfs tickets. In 2008, bij de ticketverkoop van de verloren bekerfinale tegen Anderlecht, sprongen we beiden in. Spontaan, zeker niet opgedrongen door papa, omdat de mensen van het secretariaat overspoeld werden door aanvragen. Ze konden dat niet allemaal verwerken. Het contact met de supporters, die warme reacties, dat is echt plezant. Zeker omdat we het anoniem deden, niemand kende ons als de kinderen van de manager.”

Xavier: “Ik had er vroeger een absolute hekel aan dat mensen mij voorstelden als ‘de zoon van’. Wij zijn heel bescheiden opgevoed. Ik vind dat nog altijd heel vervelend en loop daar niet mee te koop.”

Pascaline: “Vader heeft daar ook mee moeten leren omgaan, want hij is van nature eigenlijk terughoudend. Hij diende te groeien in die rol. Net als papa blijven wij toch het liefst op de achtergrond. Een comfortabele positie.”

Verkeer regelen

Xavier: “Herinner je je de opening van de Ghelamco Arena, met de galawedstrijd tegen VfB Stuttgart? Daar bestaan massa’s foto’s van, maar op geen enkele stond vader. Ik was echt kwaad, want ik ben er zeker van dat hij het nieuwe stadion beschouwt als de grootste verwezenlijking van zijn leven en carrière. Hij mag daar samen met de voorzitter en de burgemeester terecht trots op zijn, want zij trokken de kar en hebben achter de schermen bergen werk verzet. Ik vond dat hij die dag eens mee op de voorgrond mocht staan.”

Pascaline: “Papa stond voor de wedstrijd aan de rotonde het verkeer te regelen. (lacht) Plichtsbewust, om ervoor te zorgen dat iedereen wel tijdig binnen kon en op zijn plaats zou geraken.”

Xavier: “Als er iets is, dan ontloopt hij nooit zijn verantwoordelijkheid. Vader redeneert: dit is de club, mijn hart, mijn passie. Als ik iets zie wat niet klopt, dan laten wij dat gewoon niet passeren. Het moet opgelost worden. En het liefst zo snel en adequaat mogelijk. Uit pure betrokkenheid. Voor mij is AA Gent meer dan alleen maar mijn werk. Ik ben hier sinds augustus 2010 vast in dienst. Ook dat blijft een speciaal verhaal. Ik was, bij die tweede bekerfinale, op zoek naar een nieuwe uitdaging en de club kon alle hulp gebruiken. Mijn vader wist dat ik in 2008 een goede beurt had gemaakt en het systeem wat kende. Zo rolde ik er dus spontaan in.

“De ticketverkoop, dat is iets van hoge pieken en lage dalen. In de kalme periodes zag ik dat er nog antwoorden moesten komen op vragen die werden gesteld. Ik mocht ingaan op klachten en kon het blijkbaar wel goed verwoorden, waardoor ik mettertijd ook voor de website bepaalde berichten mocht plaatsen. Want die werd gemaakt door iemand extern, die we soms overdag moeilijk konden bereiken. Zo ging de bal voor mij aan het rollen, ook met Facebook en Twitter. Sociale media, het is niet zo eenvoudig als vaak wordt gedacht.”

Pascaline: “Het gevolg is wel dat mijn broer en vader geen moment hun smartphone kunnen missen. Als we eens gezamenlijk gaan eten, is de ene constant aan het bellen en zit de ander te tikken.”

Xavier: “Ik doe het echt heel graag en kan me er goed in uitleven. Een boodschap goed verwoorden, zodanig dat iedereen snapt waarom iets gebeurt, dat kan veel voldoening schenken. Mijn vader blijft zich hoeden voor overstaffing. Tenzij hij echt overtuigd is van een directe meerwaarde. Ik rapporteer regelmatig. Ons grote voordeel is dat de lijnen tegenwoordig heel kort zijn, want in de Ghelamco Arena zitten we in een bureau op dezelfde verdieping.”

Pascaline: “Ik ben best wel trots op hun samenwerking. AA Gent is er alleszins sterk op vooruitgegaan inzake communicatie, ook met de vernieuwde website.”

Xavier: “Vader heeft de naam een moeilijke onderhandelaar te zijn. Dat is een zeer juist beeld.”

Pascaline: “Door zijn jarenlange ervaring in voetbal is hij een van de minst makkelijke, misschien wel dé moeilijkste. (lacht) Maar hij is niet onredelijk, hé. Streng maar rechtvaardig. Zoals het vroeger thuis ook was. Ging je iets vragen, dan wist je meestal dat het in eerste instantie nee zou zijn. Als je dan na een dag van bezinning nog eens terugging en met de juiste argumenten afkwam – alles moest onderbouwd zijn – dan mocht het wel.”

Verzacht

Xavier: “Op 1 januari wordt papa zestig jaar. Hij vertelde me ooit letterlijk dat de bouw van de Ghelamco Arena het zwaarste jaar uit zijn leven was. Dat vrat aan hem, zeker in combinatie met de mindere sportieve resultaten waar hij zich voor moest verantwoorden. De eerste keer dat hij hard werd uitgefloten en voor de fans kop van Jut was, dat sneed echt door merg en been.”

Pascaline: “Hij kreeg een olifantenhuid doorheen de jaren, maar de laatste jaren durft hij tegen mij zijn geslotenheid weleens af te werpen en zijn emoties weer te geven.”

Xavier: “De geboorte van onze halfzus Ciëlle veranderde daar ook wat aan. Wij kregen alle steun die we nodig hadden. Hij verzachtte, een tweede loopbaan als papa, dat speelt zeker een rol.”

Pascaline: “Met die titel valt er een grote last van zijn schouders. Want die grote prijs, dat moest. Maar de voorzitter en papa zullen alleszins al wel een plan hebben voor de toekomst.”

Xavier: “Ik verwacht niet dat ze morgen zullen zeggen dat hun verhaal hier ophoudt.”

Pascaline: “Nee, daarvoor zijn ze toch iets te sterk vergroeid met de club.”

Xavier: “Het is hun realisatie, een kind dat ze willen begeleiden in zijn ontwikkeling.”

Pascaline: “Deze prestatie vraagt om bevestiging. AA Gent moet tonen een waardige Belgische topclub te kunnen zijn.”

DOOR FRÉDÉRIC VANHEULE – FOTO’S KOEN BAUTERS

“Net als papa blijven wij toch het liefst op de achtergrond.” Pascaline Louwagie

“De eerste keer dat hij werd uitgefloten en voor de fans kop van Jut was, dat sneed echt door merg en been.” Xavier Louwagie

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content