Wij vs zij. Zo staat het al jaren op het scorebord van Beerschot tijdens een thuiswedstrijd. Niet: Beerschot en daaronder de naam van de bezoekers, maar wel: wij vs zij. We kunnen het wel smaken, zo is het uiteindelijk ook. Voetbal als moderne stammentwist en daarna samen een pint drinken. Smaken kunnen we meestal ook wel de ludieke acties of gezangen die vanuit de harde kern van paars-wit bij tijd en wijlen naar de hoofden van scheidsrechters en bezoekers worden gegooid. Vaak haalden ze in het recente verleden de televisiesamenvattingen of nabeschouwingen. Ook aan de Reyerslaan kunnen ze bij alert Antwerps cynisme glimlachen.

Maar af en toe gaan de Beerschotfans zwaar over de schreef. Een paar jaar geleden kostten uitlatingen aan het adres van Momo Sarr tijdens een duel tegen Standard de club al een forse boete. Vorig seizoen kreeg de Serviër Bojan Jorgacevic Kosovospreekkoren over zich heen, bij het bezoek van AA Gent aan het Kiel. Pas toen de scheidsrechter het spel stillegde, zwegen de fans. Beschuldigd van racisme, kwamen ze uiteindelijk weg met een veroordeling voor wat heet ‘lichte discriminatie’.

Wat vrijdagavond op het Lisp gebeurde, overschreed opnieuw alle normen van fatsoen. Het duel tussen Lierse en Beerschot begon met een minuut stilte ter nagedachtenis van de slachtoffers die vielen op Pukkelpop. Wie de amateurbeelden van de storm die het festival van de kaart veegde zag, kan alleen maar zwaar onder de indruk zijn. De festivalgangers zullen getraumatiseerd zijn voor weken, zo niet maanden. Ook de voetbalfans werden er stil van. De stilte op het Lisp was indringend en vol respect voor het leed dat de getroffen families raakte.

Iets meer dan een uur later begonnen de Beerschotfans doelman Eiji Kawashima te bestoken met gezangen, toen die wat al te ostentatief tijd aan het rekken was. Eerst ging het nog van ‘afhaalchinees’, daarna sleurden ze er de recente kernramp in Fukushima bij, een gevolg van een zeebeving die naar schatting 25.000 mensen het leven kostte en voor onnoemelijk veel schade zorgde. We herhalen het nog even om het goed te laten doordringen: 25.000 doden en een kernramp waarvan de gevolgen op termijn nog niet te overzien zijn. Een diep trauma. Het zal jaren duren voor Japan dit drama te boven komt.

Pijnlijk om daar in een voetbalmatch aan te refereren. Absoluut een teken van slechte smaak. Kwetsend, onfatsoenlijk, onwelvoeglijk. Het is goed dat Beerschot zich een dag later voor het gedrag van enkele supporters in een officiële mededeling op de website distantieerde. Beter zo, dan de halfslachtige poging van Hernán Losada direct na de wedstrijd. Die zei eerst dat hij Kawashima nog probeerde te overtuigen om de wedstrijd verder te zetten, omdat stoppen het “allemaal nog erger zou maken”. Hij voegde er zelfs aan toe dat hij “de fans wel begreep”.

Begreep?

Wij begrijpen dit allerminst. Beerschot kwam uiteindelijk weg met een punt – o ironie – nadat trainer Jacky Mathijssen van de time-out gebruikmaakte om zijn troepen tactisch te herschikken. Straks volgt ongetwijfeld een forse boete. Die verhalen op de echte schuldigen, de fans, is onbegonnen werk, omdat het zo moeilijk rechtstreeks te bewijzen is wie wat heeft geroepen of gezongen. Maar wat ons betreft, mocht scheidsrechter Luc Wouters de wedstrijd gerust definitief hebben afgeblazen. En 5-0 voor de thuisploeg.

Nu de voetbalbond met strenge straffen voor rode kaarten op weg lijkt om ons voetbal een iets properder imago te geven en we – onder druk van FIFA en UEFA – eindelijk verlost zijn van de oerwoudgeluiden en ander racisme, mag de KBVB dit probleem van kwetsende spreekkoren ook wel eens hoog op haar agenda plaatsen. Dit soort onzin valt immers nooit te begrijpen.

DOOR PETER T’KINT

De aanpak van kwetsende spreekkoren moet strenger worden.