In de Europese finales van de Nike Premier Cup maakten de minvijftienjarigen van Germinal Beerschot kennis met de vereisten van voetbal op een hoger niveau. ‘Ze zullen het zelf moeten afdwingen en mogen zeker niet gemakzuchtig worden.’
Wie vanaf de luchthaven van Warschau een busrit van minstens 2,5 uur meemaakt naar Lodz wordt meteen geconfronteerd met de EK-koorts van de Polen. Niet alleen de flegmatieke Nederlandse bondscoach Leo Beenhakker wordt op grote reclamepanelen afgebeeld als de perfecte gids naar een succesvolle beurt tijdens de eindronde, ook drievoudig Speler van het Jaar Ebi Smolarek vult op gigantisch grote affiches het straatbeeld. Polen, dat momenteel met zijn voetbal baadt in een sfeer van omkoopschandalen en racisme, snakt duidelijk naar een positief imago. Dat is ook broodnodig, want over exact vier jaar moeten ze samen met Oekraïne instaan voor een vlekkeloze EK-organisatie. Dat er nog een lange weg af te leggen valt inzake wegen- en stadioninfrastructuur werd duidelijk tijdens de Nike Premier Cup. De officiële waarschuwing die ze begin februari kregen van UEFA-president Michel Platini (“zes cruciale maanden om concrete voorbereidingen te treffen”) was dus meer dan terecht. Polen is bezig aan een inhaalbeweging, sinds het op 1 mei 2004 lid werd van de EU, maar het land heeft tijd en ruimte nodig. Lodz groeide met zijn meer dan 800.000 inwoners uit tot tweede stad van Polen, maar mag zich gelukkig prijzen dat het niet werd gekozen tot speellocatie voor het EK.
Mentale weerbaarheid
Dat was echter niet de grote zorg van de zestienkoppige spelersselectie van Germinal Beerschot. Waren ook meegereisd: afgevaardigde Fons Jacobs, verzorgster Debbie Ruelle en de Poolse Belg Krzysztof Stefanski, de trainer van de U17, die ook fungeerde als tolk. De kern onder vijftien jaar van coach Stefan Madereel (42) mocht op de Europese finales van de Nike Premier Cup de Belgische eer verdedigen en een gooi doen naar een plaats bij de eerste drie. Die doelstelling halen geeft in de eerste week van augustus recht op een deelnameticket aan de wereldfinale in Carrington, het oefencomplex van Manchester United. Het lukte aanvoerder Mats Rits en zijn teamgenoten niet, want ze eindigden zesde.
De Antwerpenaars raakten in Lodz via de winst van de Belgische editie, op 26 en 27 maart in de prachtige jeugdaccommodatie van RC Genk. In de finale bleken ze daar met 3-0 te sterk voor hun leeftijdsgenoten van Charleroi. Een verrassing, want iedereen had gedacht dat vooral het fysiek sterkere Standard, dat ook kampioen werd, een maatje te groot zou zijn. “Maar een toernooi blijft altijd iets speciaals”, weet Madereel. “Die overwinning was het bewijs van onze mentale weerbaarheid. We kenden in het begin van het seizoen een aantal problemen, maar op het juiste moment namen we de juiste beslissingen. Het zorgde er ook voor dat we de titelstrijd alsnog een bizarre ontknoping meegaven. Door onze winst tegen Club Brugge eindigden we gelijk tweede en mochten ze in Luik alsnog het kampioenschap vieren.”
Zonder grote verwachtingen, maar met veel vraagtekens reisde Madereel af naar Lodz. Hij had immers weinig zicht op de mogelijkheden van de andere negentien Europese deelnemers. “De sportieve uitdaging voor mezelf en de jongens was natuurlijk groot, maar je zet vooral een stap in het onbekende”, stelt hij.
Plezier aanreiken
Maar het lot was Germinal Beerschot gunstig gezind, want oud-doelman Jan Tomaszewski – die het Kiel tijdens de jaren 70 en 80 in vervoering bracht met zijn spectaculaire reddingen – koppelde de Ratten in de A-poule aan het organiserende UKS SMS Lodz, het Oostenrijkse BNZ Tirol, het Tsjechische FC Vysocina Jihlava en het Slowaakse FC Nitra. Met een tien op twaalf – na vlotte zeges tegen Tirol (2-0), Nitra (3-1) en Lodz (2-0) volstond een scoreloos gelijkspel tegen Jihlava – plaatste de ploeg zich voor de kwartfinales tegen het Russische Krylia Sovetov. Een harde dobber, want Germinal Beerschot moest tot het uiterste gaan en beet uiteindelijk zijn tanden stuk op de stugge Russen, die uitpakten met kick-and-rushvoetbal. Ondanks het betere veldspel werd het 1-1, waarna Sovetov zich bij de penaltyreeks met 3-0 veel koelbloediger toonde.
“Echt teleurgesteld ben ik niet, want dit was een goede leerschool”, ervaarde Madereel na afloop. “Onze intentie is altijd en overal dezelfde: wij streven naar technisch verzorgd aanvallend voetbal. Dat betekent concreet dat we beginnen met een goede opbouw van achter uit. Ik vind het jammer dat er een tendens bestaat naar de pure kracht als spelvorm. Je moet je jongens wat plezier aanreiken. Dat verkrijg je niet door de lange bal naar voren te pompen, wat je almaar meer ziet. Zo kunnen ze zich niet ontwikkelen als voetballer. Want in deze leeftijdscategorie zit je met de overschakeling van kinderen naar jongvolwassenen. Die moet je niet naar het krachthonk sturen. Dat is echt niet gezond, want ze verliezen hun snelheid en soepelheid plus dat de kans op blessures sterk verhoogt.
“Bij Germinal Beerschot proberen wij hen op een andere manier klaar te stomen voor de vereisten van het echte profvoetbal”, gaat hij verder. “Aan het fysieke aspect kan je later nog werken, nu moet de basis – de techniek, de balaanname en de looplijnen – vooropstaan.”
Madereel leerde de afgelopen maanden wel dat zijn rol als coach een uitgebreider takenpakket inhoudt. “De job werd iets complexer”, zo zegt hij. “De uitgestippelde tactiek is het resultaat van een veelvuldige dialoog, want de spelers op het veld moeten erin geloven. Alleen moet je ook almaar meer optreden als psycholoog. In het begin gaf dat wat spanningen. Vanuit de club werd er gestreefd naar veel discipline, terwijl ik meer voorstander ben van een losse aanpak en zelfcorrectie. Een verkeerde inschatting, want soms ontbreekt het een aantal individuen aan de nodige ernst of zelfkritiek. Dan moet je zalven en lijmen, praatsessies inbouwen. Ik ben geen toezichter! Wie de ambitie heeft om het tot profvoetballer te schoppen, moet hard en correct zijn voor zichzelf.”
Met Mats Rits en Mick Michiels, die straks verkast naar Club Brugge, telt hij momenteel twee internationals. “Zij hebben de potentie om in een A-kern te raken”, beweert Madereel. “Mick zal dan wel in zijn hoofd duidelijkheid moeten scheppen. Oumar Diouck is pas veertien, een stevige targetman én een echt toptalent. En als Domine Luyckx dezelfde progressie blijft maken, dan wacht hem een mooie toekomst. Maar ze zullen het zelf moeten afdwingen en mogen zeker niet gemakzuchtig worden. Kenny Steppe is een mooi voorbeeld.”
Volgend seizoen vinden de Europese finales van de Nike Premier Cup plaats in Genk. S
door frédéric vanheule
