De Rode Duivels hebben hun achtste finale overleefd. Op het menu voor de ploeg van Wilmots staan nu Messi en co. Terugblik op een hallucinante week.

Eerst was er de wedstrijd in Rio tegen de Russen, waar de Belgen zich al verzekerden van hun kwalificatie voor de achtste finales. Dan São Paulo en de overwinning tegen Zuid-Korea waardoor we Duitsland ontliepen. En ten slotte was er Salvador de Bahia, de betoverende stad die getuige werd van de gekste en meest dominante wedstrijd van de Rode Duivels, met twee doelpunten in de verlengingen en nog een bibberende slotfase. Eindelijk toonde België zijn ware gezicht, alsof de poulefase slechts een opwarming voor het echte werk was geweest. De Verenigde Staten werden teruggedrongen en konden er slechts zelden uitkomen. Tim Howard kwam als winnaar uit tien rechtstreekse confrontaties. Tien! Na deze hallucinante week werd de bittere smaak van de WK-campagnes van 1990, 1994 en 2002 doorgespoeld. Zaterdag ontdekken we weer een nieuwe stad en een nieuw stadion in Brasilia, de hoofdstad van Brazilië, waar de beste speler van de wereld ons opwacht. Komt er een nieuwe knalprestatie? Waarom niet? Niets of niemand lijkt deze gouden generatie winnaars te kunnen tegenhouden…

Hazard: een ster in zelfkritiek

Eden Hazard is vertrokken uit Rio met een dubbel gevoel. Niet dat hij er van wakker ligt. Hij blijft trouw aan zichzelf. Stress kent hij niet. Maandag, de dag na de wedstrijd tegen Rusland, komt hij aangeslenterd in slippers. Hij werd verkozen tot ‘man van de match’ en was voor de tweede keer op rij beslissend met een assist. Toch was hij gedurende tachtig minuten slechts een schim van zichzelf. En dat geeft hij toe. Uiteraard kent hij ook de naam van die andere speler op het toernooi die beslissend was in zijn eerste twee wedstrijden. “Messi? Ja, dat is mooi voor mij.”

In tegenstelling tot andere spelers gaat hij geen onderwerp uit de weg. De twee of drie verdedigers die hij in elke wedstrijd op zijn nek krijgt? Geen excuus. “In Engeland kreeg ik tegen het einde van het seizoen ook twee mannetjes op mijn huid geplakt. Het is dan aan mij om een oplossing te vinden.”

Het antwoord van een grote voetballer. Diegenen die kritisch naar zichzelf kijken, geraken het verst.

Na een niet al te geweldige voorbereiding kan je je afvragen of Hazard niet opgebrand aan het toernooi begonnen is. Marc Wilmots liet hem immers aan de kant tegen Zuid-Korea. Maar Hazard wil zich niet verschuilen achter eventuele vermoeidheid. “Integendeel, ik dacht dat ik veel moeër zou zijn. Ik voel me goed hier.”

Zijn naam doet iedereen opkijken. Microfoons zoeven naar hem als bijen naar een pot aardbeienconfituur. Tijdens een internationale persconferentie voor de clash met de Verenigde Staten gaat één vraag op twee over hem. “Moet Hazard zich meer tonen? Denkt u dat hij uit zijn schulp gaat komen? Enzovoort.” Axel Witsel gelooft zijn oren niet en begint er al grapjes over te maken. Wilmots voegt eraan toe: “Ik haat het om over individuen te praten en heb het liever over het collectief. Jullie vragen zijn op maat…” De journalisten die informatie willen over de vedette van de Rode Duivels, lezen best eerst de gebruiksaanwijzing van Marc Wilmots… Tegen de Verenigde Staten boekte Hazard wel alvast een afspraak met Messi.

Kompany: de onzichtbare man

Vincent Kompany is het verlengstuk van Wilmots op het veld. Hij is het ook die het tempo dicteert achter de schermen. “Dat moet ik nog aan Vincent vragen”, erkende Wilmots trouwens toen de vraag kwam of hij hem ging opstellen tegen Zuid-Korea. “Hij is mijn rechterhand. Als Vincent erbij is, is dat een plus”, zei de bondscoach. “We hebben een bevoorrechte relatie. Tussen ons is er wederzijds vertrouwen omdat ik weet dat hij hetzelfde doel voor ogen heeft als ik, namelijk: het beste voor de nationale ploeg.”

Enkele ploegmaats waren dan ook verbaasd vorige week toen ze zagen dat Kompany niet op training was om zijn rug en zijn adductoren te laten verzorgen. Het was niet zozeer zijn afwezigheid die verraste dan wel de non-communicatie daarrond. Niemand had het immers nodig gevonden om de rest van de ploeg in te lichten. En dat terwijl Kompany zelf altijd van alles op de hoogte moet zijn. Dat is een regel die blijkbaar niet voor iedereen geldt. Van hetzelfde laken een broek met de mediaverplichtingen: Kompany is nog geen enkele keer voor de Belgische media verschenen. Hij beperkt zich, zoals elke kapitein overigens, tot de persmomenten van de FIFA voor het internationale journaille, de avonden voor de wedstrijden tegen Algerije en Rusland (Van Buyten verving hem voor Zuid-Korea en Witsel voor de Verenigde Staten). Zijn altijd zeer doordachte en interessante uiteenzettingen zijn dus eerder bestemd voor het internationale publiek en overstijgen het Belgische kader. Dat hij elk interview van de Belgische pers weigert, hoeft dus niet te verwonderen. “Behalve de media met een groot aantal lezers zoals The Independent, CNN of Washington Post interesseert niets hem nog”, vertrouwde een lid van zijn entourage ons toe.

Ook op het veld valt op hoe belangrijk hij is. Zijn twee geweldige prestaties tegen Algerije en Rusland hebben alleen maar bevestigd dat hij onmisbaar is in de basiself. Toch is deze Wereldbeker, na een lang seizoen in Engeland, een te grote belasting voor zijn al zo vaak geblutste lichaam. Na een eerste alarmsignaal voor de wedstrijd tegen Rusland, moest hij een tweede keer het trainingsveld verlaten. Het is 19.05 uur en het wordt plots kil in het Itaquerão, het stadion van Corinthians, waar de Rode Duivels een trainingssessie afwerken, de avond voor het treffen tegen de Koreanen. Kompany grimast en trekkebeent naar de kleedkamer. Het hoofd van de medische staf, Chris Van Crombrugge, is er niet gerust in, want hij weet dat een terugval altijd delicater is om te behandelen.

Toch begint Kompany’s afwezigheid op training sommigen op de zenuwen te werken. Wanneer een Amerikaanse journalist aan Nicolas Lombaerts vraagt wat Kompany zo belangrijk gemaakt heeft, antwoordt de verdediger van Zenit: “De pers.” En wanneer er gepeild wordt naar de impact van zijn heroïsche prestatie tegen Servië toen Kompany met een bloedneus verder speelde, zegt diezelfde Lombaerts: “Is dat heldhaftig? Heeft niemand dat vroeger ooit gedaan? Van mij kan je hetzelfde zeggen want ik heb twee wedstrijden afgewerkt met een gebroken neus. Daar heb ik niemand over gehoord. Maar toch mijn felicitaties aan hem.” Lombaerts heeft de hiërarchie nooit in vraag gesteld. Hij kent zijn plaats en heeft daar geen problemen mee. Hij is de laatste om het feit dat Kompany voorrang krijgt in twijfel te trekken. Toch spreekt zijn reactie boekdelen. Hij lijkt te willen zeggen dat het misschien beter is om wat minder over de blessures van de kapitein te spreken en wat meer de prestaties van de reservespelers in de verf te zetten.

Gedurende de hele week was Kompany de onzichtbare man. De avond voor de match hadden weinig mensen er een real op ingezet dat hij erbij zou zijn in de achtste finale. Toch stond hij er. Honderdtwintig minuten lang zat hij zijn ploegmaats op de huid en leverde hij een fysiek perfecte prestatie. Kompany is de man van de grote avonden geworden.

Vertonghen: de kleuren van de regenboog

Geen enkel gezicht verraadt zoveel als dat van Jan Vertonghen. Je ziet meteen hoe de stemming is: slecht gezind, vol twijfels of stralend. Na zijn foutje tegen Algerije was zijn gelaatsuitdrukking erg gesloten, als van iemand die al zijn troefkaarten heeft uitgespeeld zonder resultaat. Vertonghen, die de hele kwalificatiecampagne meemaakte, heeft een leidersrol verworven in deze ploeg. Sinds de Olympische Spelen van 2008 lijkt hij voorbestemd om eerste viool te spelen. Al in die tijd leek hij net als Thomas Vermaelen het leiderschap op zich te nemen. Beetje bij beetje heeft hij zich dus in de schaduw van Vermaelen en Kompany opgewerkt als menner van het team. De ster van Vermaelen is tanende, dus was het Vertonghen die samen met de kapitein over de spelerspremies ging onderhandelen. Nochtans was hij aan het WK begonnen met een gebrek aan vertrouwen na een moeizame WK-voorbereiding en een seizoen dat ondermijnd werd door een enkelblessure. Dat werd bevestigd tegen Algerije.

Daarom liet Wilmots hem op de bank tegen Rusland. Zijn WK leek naar de knoppen tot Vermaelen geblesseerd uitviel. Enkele dagen later zien we hem in een geanimeerd gesprek met Wilmots, die hem opnieuw een boost geeft. “Ik ga niet al mijn geheimen prijsgeven”, laat Wilmots daarover los. De bondscoach lapt zijn linksachter weer op en werkt met hem aan zijn plaatsing op het veld. Vertonghen is iemand die graag oprukt. Daarbij moet hij wel in de gaten houden dat hij niet de hele verdediging in moeilijkheden brengt. Tegen Zuid-Korea blijft Wilmots dus de kapiteinshiërarchie trouw. Zijn Kompany en Vermaelen er niet bij, dan is Vertonghen de derde in rang. Hij was dus aanvoerder, ondanks de gele kaart die al achter zijn naam stond. “Een WK-match beginnen met de kapiteinsband om de arm, dat is wel wat.” En dan scoort hij nog ook! In het Itaquerão wordt hij verkozen tot ‘man van de match’ en maakt hij het vijftigste doelpunt van België op een WK. Na de wedstrijd staat Vertonghen iedereen te woord. Zijn gezicht verraadt vreugde en fierheid. “Het is een onbeschrijflijk gevoel. Je moet eigenlijk gewoon gaan zitten en ervan genieten”, grapt hij. Het WK is pas echt begonnen op 26 juni voor Jan Vertonghen.

De Bruyne: doelpunt, assist en krampen

Echt uitblinken had hij nog niet kunnen doen, maar voor de match tegen de Verenigde Staten heeft hij zijn werkmansplunje aangetrokken. En dan was er die uitbarsting van talent: scoren in het begin van de eerste verlenging en dan Romelu Lukaku het tweede doelpunt aanbieden. Daarna was het lopen en bressen dichten, puur op karakter want zijn lichaam was al lang op. De bevrijding kwam met het laatste fluitsignaal. Hij gooide zijn armen de lucht in en stortte dan ter aarde, verlamd van de krampen. Hij zal voor altijd de man van Salvador zijn! “Zo’n match hadden we nodig, ongebreideld en dominant. We hebben bewezen dat we het spel kunnen maken.” ?

DOOR STÉPHANE VANDE VELDE IN MOGI DAS CRUZES EN SALVADOR DE BAHIA

120 minuten lang zat Kompany zijn ploegmaats op de huid en leverde hij een fysiek perfecte prestatie.