Christophe Lauwers woont momenteel in Herzele. Hij schreef zich er in bij de VDAB zodat hij straks werklozensteun kan trekken. Lauwers zit zonder werk na drie jaar SV Ried (Oostenrijk). “Ze keken hier raar op. Ik heb mijn Oostenrijks contract moeten voorleggen, en op basis daarvan gaan ze mijn uitkering berekenen. Maar ik hoop dat ik alsnog een ploeg vind.

“Oostenrijk was goed, anders had ik het er nooit zolang uitgehouden. Ik woonde in een klein dorpje, in een prachtige villa in een doodlopende straat. De buren waren boeren, heel stil en rustig. Je kon er prachtige wandelingen maken. Het afscheid was emotioneel, vooral voor mijn vrouw. Ik ga er zeker nog terug. Tijdens de vakanties in België had ik me er al op betrapt hoe blij we waren telkens als we weer konden vertrekken. Dan was Toulouse, waar ik eerst een half jaar voetbalde, het andere uiterste. We woonden er midden in een drukke stad. En mijn geld kreeg ik er pas na lang aandringen.

“Sportief was het eerste jaar in Oostenrijk dramatisch. Ik was slecht voorbereid, speelde zwak en verloor mijn plaats. In de tweede ronde was ik twee en een halve maand out. Lauwers was al een miskoop. Gelukkig nam het seizoen erna de hulptrainer over en hij geloofde wel in mij. Gelukkig, want de alternatieven waren Griekenland en Turkije, en met een vrouwtje dat toen zwanger was, zegde me dat niet veel.

“SV Ried was een staartploeg. Er zijn tien ploegen, die vier keer tegen elkaar spelen. Van juli tot december 22 wedstrijden, van maart tot mei de rest. Eén ploeg zakt. Ried eindigde uiteindelijk als voorlaatste – een geluk dat de laatste, Admira, bijzonder zwak was. Admira uit was een hoogtepunt in mijn carrière : we speelden er voor 300 toeschouwers ! Maar het is wel in de hoogste klasse gebleven, omdat landskampioen Tyrol later om financiële redenen werd teruggezet. Die club had geïnvesteerd met het oog op de Champions League, maar zit nu in derde met een schuldenberg van 800 miljoen frank.

“Dat Ried geen top was, zag je aan alles. Het niveau van de trainers, bijvoorbeeld. Het bestond dat ze je opstelden omdat je het vorige seizoen tegen die bepaalde ploeg een Bombermatch had gespeeld, en je een week later weer op de bank zetten, ongeacht hoe het resultaat was geweest. Veel Dampf maken, dat was belangrijk. Inzet ging boven talent en combinatie. Ik ben ervan overtuigd dat de invloed van sommige spelers op de trainer me soms mijn plaats heeft gekost. Dat merkte je ook aan de partijtjes op training.

“Een trainingsveld hadden we niet. We trainden in een kazerne op velden van het Oostenrijkse leger. Als je aan de poort even naar de schildwachten zwaaide, ging de slagboom prompt omhoog. Na 11 september veranderde dat. Moesten we telkens ons paspoort afgeven en ons laten inschrijven. En zeggen dat we even verder het jeugdcomplex van Ried konden zien liggen, met vijf of zes velden waaronder een synthetisch. Maar : verboden voor de A-ploeg. Ooit moesten we de training zelfs onderbreken omdat er een legerhelikopter op ons veld moest landen…

“Uit besparingsoverwegingen werd er geregeld gekozen voor eigen vervoer. Ooit speelden we een oefenmatch in Wenen, met de auto toch ruim twee en een half uur rijden. Maar om zijn maten te plezieren, vond onze trainer dat helemaal niet erg. Tweehonderd vijftig kilometer in de auto, door de gietende regen, oefenmatchke spelen tegen een vierdeprovincialer, en tweehonderd vijftig kilometer terug…. Hetzelfde gebeurde eens tijdens een zaalvoetbaltornooi. Dat haalde zelfs de krant : alle ploegen waren daar met de bus, maar SV Ried mit Privatwagen. Op dat niveau!

“Maar mijn geld kreeg ik wel altijd op tijd. En wat is het belangrijkste : dàt of in Tyrol in de top spelen, in een mooi stadion, en geen loon ontvangen ? Het buitenland is oké, maar soms sta je toch te kijken.”

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content