Toen Hugo Broos ruim anderhalve week geleden in de wedstrijd van Anderlecht op Sporting Charleroi zeven minuten voor tijd de nochtans zwakke Pär Zetterberg verving, maakte een deel van de Brusselse aanhang zijn ongenoegen kenbaar. Zo gaat dat als een voorzitter en erevoorzitter in de media verkondigen niet te begrijpen waarom de Zweed niet kan worden ingepast. Dan bespeel je de massa en ondermijn je de stabiliteit. Hoe vreemd is het daarom om vorige week na de glansrijke wedstrijd tegen Celtic Glasgow in de wandelgangen te horen dat het contract met Broos best zo snel mogelijk kan worden verlengd, omdat men onder de indruk is van het werk dat hij levert. Het is nog maar eens de voetballerij ten voeten uit : er wordt een politiek van kortzichtigheid gevoerd, de meest recente uitslag bepaalt de gemoedsgesteltenis. Bestuurders blijven emotionele supporters, niet gehinderd door veel kennis van zaken. Waarom blijf je anders schreeuwen om Pär Zetterberg, terwijl die dit seizoen vooral opviel door het veel te lang monopoliseren van de bal ?
Terecht vaart Hugo Broos zijn koers, nadat hij in het begin van het seizoen even leek te zwichten voor de druk van bovenaf. De trainer verdient een pluim voor de manier waarop hij tegen Celtic Glasgow na de uitsluiting van Glen De Boeck met drie man achteraan bleef spelen. Belgische trainers, doorgaans geen al te grote coaches, blinken niet uit door het nemen van dat soort moedige beslissingen. Knap is ook het vertrouwen dat Broos aan de jeugd blijft schenken, al is dat veeleer het gevolg van een som van toevalligheden dan van een doordacht beleid. De huidige successen mag het bestuur niet te illusie geven ijzersterk bezig te zijn.
Voetbal wordt bepaald door de emotie van het moment. Het bleek zaterdagavond nog maar eens op AA Gent, waar voorzitter Ivan De Witte na de wedstrijd tegen Bergen op verzoek van het plaatselijke journaille naar de perskamer kwam. Hoe goed de bedoelingen van De Witte ongetwijfeld ook waren, zijn optreden groeide uit tot een uiterst gênant schouwspel. Omringd door een horde verslaggevers analyseerde de voorzitter het spel van zijn ploeg, terwijl trainer Jan Olde Riekerink één meter verder meeluisterde. Terecht ging de Amsterdammer na een paar minuten weg.
Jan Olde Riekerink ligt al maanden in de vuurlijn van de kritiek. Hoewel hij nauwelijks enige inmenging had in de transferpolitiek, sprak hij in het begin van het seizoen de overtuiging uit met deze ploeg spektakel te kunnen brengen. Dat lukte niet. De supporters keerden zich tegen de ploeg, maar Olde Riekerink ging niet voor de spiegel staan. Hij vond dat de pers hem zocht. Dat soort flauwe opmerkingen hoort thuis in een kindertuin, maar niet bij iemand die in een professioneel kader werd gevormd. Moediger is het om de realiteit onder ogen te zien. Die zegt dat Olde Riekerink er niet in slaagt de ploeg te doen samenspelen. Er is, zo bleek ook zaterdag tegen Bergen, geen vertrouwen en geen systeem. Dat is verbazend voor iemand die uit de Ajax-school komt. In geen enkele match van AA Gent viel er iets te zien. Dat is voor geen enkele trainer vol te houden. Maar Ivan De Witte vroeg zich zaterdagavond af of een trainerswissel wel een oplossing zou zijn. Vooral niet na een wedstrijd tegen een negatief ingestelde ploeg als Bergen. Ook dat is nog maar zelden vertoond : dat het concept van de tegenstander bepalend is of een trainer mag blijven of niet. Het tekent de radeloosheid in de bestuurskamer. Er wordt op iets gewacht. Maar op wat ? Op de match van zaterdag op Lierse ? Het is nog maar eens tekenend voor het denken op korte termijn.
Van niets schrik je nog in de voetballerij. Sergio Brio, de nieuwe Italiaanse trainer van Bergen, frappeerde zaterdag inderdaad door een betonnen muur voor de goal te gieten. Hij stapte achteraf met een aureool van onkreukbaarheid de perskamer binnen. Op de vraag wat er nog beter aan zijn ploeg kon, antwoordde hij koudweg dat er vooral nog cynischer gevoetbald moest worden. Italiaanse trainers mogen dan van achteruit beginnen bouwen, dat soort figuren is een vloek voor onze competitie. Maar het ergste is : niemand hindert hen om hun destructieve denkbeelden op ons voetbal te projecteren.
door Jacques Sys
AA Gent slaagt er niet in samen te spelen.
