Het past bij de grilligheid van deze competitie dat de zes maanden geleden voor het grote publiek nog compleet onbekende Sinan Bolat afgelopen zaterdag in Gent de heldenstatus verwierf. De 20-jarige doelman, een onschuldig winterkoopje van Standard, pareerde in de slotminuut een slecht getrapte strafschop van Bryan Ruiz die daarmee een vervolgstuk breide aan zijn zeer matige wedstrijd. Terwijl Anderlecht in Genk gespannen op de totale ontlading wachtte, bleven de Rouches zo in de strijd om de titel die nu met een dubbele testwedstrijd op een echte thriller afstevent.

Standard hield in Gent voor de twaalfde keer in deze terugronde de nul op het bord. Het beschikt met 26 tegentreffers over de beste defensie, scoorde zelfs meer dan vorig seizoen, al maakte Anderlecht over de hele competitie dan weer meer goals dan Standard en telt het een beter doelsaldo. Dat geeft pas volgend seizoen de doorslag en hoeft dus nu niet als criterium te worden gehanteerd.

Het valt af te wachten welke ploeg in deze zinderende epiloog het best met de gigantische druk zal omgaan. Standard begon zaterdag opmerkelijk zenuwachtig in Gent en had het geluk dat Dieumerci Mbokani in de beginfase geen rood kreeg nadat hij Adriano Duarte een vuistslag gaf. Hoe snel Standard overkookt, toonde ook Milan Jovanovic, die buiten zichzelf van woede was toen hij ten onrechte een strafschop claimde en die niet kreeg. En wat moet er in het hoofd van Oguchi Onyewu zijn omgegaan toen hij in de slotminuut Milos Maric in het strafschopgebied torpedeerde? De Luikenaars hebben nog te veel ongeleide projectielen. Zelfcontrole hoort nochtans bij het (top)voetbal.

Standard blijft een roerige club, een borrelende vulkaan, al is het fysieke engagement van vroeger al langer overgoten met subtiliteit en finesse. Anderlecht lijkt een stuk rustiger met de druk om te gaan, ook al waren de insinuaties uit het Brusselse kamp over de gemiste strafschop van Ruiz zeer ongelukkig.

De sfeer van de nakende testwedstrijden was ook voelbaar op de uitreiking van de Profvoetballer van het Jaar, afgelopen zondag in Lint. Mbark Boussoufa werd voor de tweede keer in zijn carrière door zijn collega’s tot de beste profvoetballer uitgeroepen. Hij ging de zaterdag zo ongelukkige Bryan Ruiz vooraf. Met elf doelpunten en twaalf assists drukte Boussoufa zijn stempel op paars-wit, net zoals de Trainer van het Jaar, Laszlo Bölöni, Standard heel nadrukkelijk naar zijn hand zette. Bölöni blijft een complexe persoonlijkheid: op een aandoenlijke manier gaf hij zijn medewerking aan het rootsverhaal over hem dat verderop in dit magazine staat. Op andere momenten snauwt hij de media af.

Vreemd dat in het referendum om de Trainer van het Jaar de tijdens de heenronde zo met lof overladen Hein Vanhaezebrouck geen enkele stem kreeg. Zelfs niet van de eigen spelers. Datzelfde geldt trouwens ook voor Dennis van Wijk, die met zijn soms brutale aanpak niet echt solliciteert om een populariteitspoll te winnen. Opmerkelijk ook dat geen keeper van een topclub in de eerste vijf voor de Doelman van het Jaar prijkte en dat Stijn Stijnen slechts als achtste finishte. Zeer krappe verschillen waren er dan weer bij de scheidsrechters. De arbitrale dwalingen en/of verkeerde inschattingen waren dit seizoen een haast wekelijkse bron van ergernis. Ook in Gent, waar Standard ten onrechte een strafschop kreeg.

Met een derde plaats zet Club Brugge een punt achter een roerig seizoen. In weerwil van zijn trots imago praat Jacky Mathijssen in dit blad opmerkelijk emotioneel over de moeilijke maanden die achter de rug liggen. Het heeft hem zo gesloopt dat hij momenteel nog niet aan een nieuwe club toe is.

Herbeginnen wordt het volgend seizoen bij Club Brugge. Net zoals bij minimaal negen van de huidige eersteklassers. Daar staat straks, in vergelijking met het begin van dit seizoen, een andere trainer voor de groep. Sportieve continuïteit blijft een vaag begrip, ook al waren er in de loop van dit seizoen uiteindelijk nauwelijks trainerswissels die effect sorteerden. S

door JACQUES SYS