Geen ploeg boekte de jongste jaren zoveel vooruitgang als Costa Rica. De beloning voor zoveel progressie ligt in Zuid-Korea.
Het vredige Centraal-Amerikaanse Costa Rica beleeft over enkele weken zijn tweede deelname aan de eindronde van een WK. Debuteren deden de Costaricanen op het WK van 1990 in Italië. De ploegmaats van Hernan Medford sloegen er hoegenaamd geen belabberd figuur. Ze werden er gecoacht door Bora Milutinovic, een absolute expert in WK-eindronden. De flamboyante trainer is overigens ook in Zuid-Korea van de partij en heeft met China een tegenstander van Costa Rica onder zijn hoede. Voorts wil Costa Rica in Azië proberen revanche te nemen voor de 1-0-nederlaag die het twaalf jaar geleden leed tegen Brazilië. En aan het vierde team van de groep van Costa Rica bewaren de Rode Duivels nog onzalige herinneringen : Turkije.
Herman Navarro Vargas, voorzitter van de Costaricaanse voetbalfederatie, geeft graag tekst en uitleg.
Wat is er sinds 1990 veranderd voor Costa Rica?
Hermes Navarro Vargas : De spelers hielden aan het WK in Italië een brok ervaring over en ook op administratief vlak trokken we onze lessen uit het WK van 1990. Meteen na dat WK brachten we die lessen in de praktijk. Dat begon met degelijk werk in de diepte, dus met een fijnstelling van onze jeugdwerking. De meeste spelers van de huidige nationale ploeg stoomden zich klaar in de nationale selecties voor minzeventien- en mintwintigjarigen. Sinds twee jaar voerden we ook een scoutingsprogramma in, waarbij de regionale selecties van minvijftienjarigen worden doorgelicht. Met resultaat ten andere, want onze minvijftienjarigen wonnen onlangs de Mundialito van hun leeftijdscategorie in Bolivië. In de finale versloegen ze Brazilië met 2-1. En onze minzeventien- en onze mintwintigjarigen werden kampioen van de Concacaf en namen deel aan het WK voor hun leeftijdsgroep, in respectievelijk Trinidad & Tobago en in Argentinië.
Vandaar dat Costa Rica het voetballand is dat de meeste vooruitgang geboekt heeft.
Die titel werd ons toegekend door de Fifa en we gaan er bijzonder trots op. Want er zijn niet alleen de prestaties van onze jeugdploegen, ook onze A-ploeg zorgde voor een exploot door als eerste van de kwalificatiegroep van de Concacaf-zone te eindigen – vóór de Verenigde Staten en Mexico.
Die kwalificaties hebben anders nogal wat voeten in de aarde, niet ?
Laten we zeggen dat het ons soms naar exotische bestemmingen brengt. In een eerste fase moeten al die kleine eilandjes van de Caraïben het onder uit elkaar uitvechten. De landen die dit overleven worden ondergebracht in drie groepen van vier ploegen, waaronder een aantal met een hogere coëfficiënt – ook Costa Rica hoort daarbij. We zaten in een groep met Barbados, Guetemala en de Verenigde Staten. De eerste twee van elke groep worden uiteindelijk verzameld in een zeslandencompetitie, waaruit de drie gekwalificeerden voor het WK te voorschijn komen. In die voorronde versloegen we Mexico in hun eigen Aztekenstadion met 1-2. Het was de eerste keer dat Mexico in zijn favoriete stadion een WK-kwalificatiewedstrijd verloor. Om je een idee te geven van het formaat van de stunt die we daar realiseerden : Costa Rica telt vier miljoen inwoners, in de stad Mexico City alleen al wonen meer dan twintig miljoen mensen.
Wat is de kracht van het Costaricaanse team ?
Ik denk dat er in het elftal een goed evenwicht tussen individueel talent en collectieve instelling aanwezig is. De ploeg steunt op een sterke defensieve basis, maar schakelt vlot over van verdediging naar aanval. Costa Rica speelt erg gedisciplineerd. Men heeft de neiging om Paulo Wanchope als de vedette van het team te beschouwen, maar het zou van kortzichtigheid getuigen om alleen maar hem te vermelden. Nog andere spelers hebben grote kwaliteiten. Ik denk dan in het bijzonder aan Rolando Fonseca, een aanvaller en goalgetter, en aan veteraan Hernan Medford, die ook al in Italië van de partij was en straks mee afreist naar Zuid-Korea. Bondscoach Alejandro Guimaraes heeft goed werk verricht. Hij is van Braziliaanse origine, maar leeft al geruime tijd in Costa Rica en maakte ook deel uit van de nationale ploeg die het WK in Italië speelde. Hij kwam als speler uit voor mijn lievelingsclub, Puntarenas, die inmiddels helaas naar de tweede afdeling is gedegradeerd. Als trainer toont Guimaraes zich voorstander van een agressieve, offensieve speelstijl. Hij verliest liever met 4-3 dan met 1-0 na negentig minuten verdedigend te hebben gevoetbald.
Dus zal Costa Rica op het WK spektakel brengen ?
Daar ben ik van overtuigd. Tijdens de Copa America van vorig jaar waren de toeschouwers en de tv-kijkers in de wolken over het vertoon van onze nationale ploeg. We kregen zelfs felicitaties van Colombië. We beëindigden die Copa America – waaraan we deelnamen als uitgenodigd team – op de vijfde plaats. Uruguay hield ons in de laatste minuten uit de halve finales.
Wat verhoopt u van dit WK ?
Dat we de eerste ronde overleven. Dat zal niet makkelijk zijn, maar daarom nog niet onmogelijk.
En jullie spelen opnieuw tegen Brazilië.
Dat klopt. In 1990 verloren we met 1-0. Dat kun je zonder meer een zeer eervol resultaat noemen.
Maar nu kan Costa Rica, met de ervaring waarover het beschikt, misschien Brazilië proberen te verslaan ?
Laten we vooral onze voeten op de grond houden. Het is niet omdat de Brazilianen in de voorronde problemen kenden dat je ze ineens moet onderschatten. Het is en blijft een groot voetballand. We hebben enorm veel respect voor de seleçao, maar bang zijn we niet.
Voorts is er China, getraind door jullie ex-bondscoach Bora Milutinovic.
Ja, dat wordt ook een heel bijzondere wedstrijd. In Costa Rica bewaren we heel goede herinneringen aan hem.
Maar de sleutelmatch wordt die tegen Turkije.
Ach, op een WK zijn alle wedstrijden sleutelmatchen. Wat voor zin heeft het om, bijvoorbeeld, Brazilië met 3-0 te kloppen en vervolgens te verliezen tegen China en Turkije ? Realistisch gesproken mag je ervan uitgaan dat Brazilië groepswinnaar wordt en dat de andere drie teams om de tweede plaats zullen strijden.
Als Costa Rica die tweede ronde haalt, zou het in de achtste finales op België kunnen botsen.
Ja, op voorwaarde dat uw land ook doorstoot. Want Japan, Tunesië en Rusland : zo gemakkelijk is dat niet. Ik ben van mening dat alle 32 landen die aan zo’n eindronde deelnemen, kwaliteiten hebben. Anders hadden ze zich nooit kunnen kwalificeren. Je moet voor iedereen respect opbrengen, vind ik. Ik hoop dat ook Costa Rica respect kan afdwingen en dat we kunnen bewijzen dat onze titel van kampioen van de Concacaf en onze vijfde plaats op de Copa America niet op toeval berustten.
Hopelijk krijgt de wereld een goede indruk van Costa Rica. Leren de mensen onze spelers kennen als faire voetballers die tot op de bodem van hun krachten gaan. Ik kan u verzekeren dat we er klaar voor zijn. We laten niets aan het toeval over, letten op elk detail – van de voeding over de medische dienstverlening tot het logement. Op 10 mei komen we aan in Japan. Daar werken we dan eerst een stage af. ( Op 26 mei speelt Costa Rica een vriendschappelijke wedstrijd tegen België, nvdr.) Op 27 mei verhuizen we naar Zuid-Korea. Op dat ogenblik zullen we volledig geacclimatiseerd zijn.
door Daniel Devos,
“Wij verliezen liever met 4-3 dan met 1-0.”
“We hebben enorm veel respect voor Brazilië, maar bang zijn we niet.”
