Vreemd was het wel. Marc Wilmots kwam vorige week voor een geplande persconferentie niet opdagen. Hij had, zo zei hij, niets te vertellen. Dat lijkt niet van veel respect te getuigen voor de mediavertegenwoordigers. En het past eigenlijk niet bij Wilmots. Niemand in de schoot van de nationale ploeg die de bondscoach op andere gedachten kon brengen, niemand ook die dat écht probeerde. Want de wil van Wilmots is daar wet. De WK-kwalificatie bezorgde hem een status van onsterfelijkheid en verhoogde zijn zelfbeeld.
Voordien was er die wedstrijd tegen Algerije. Een ondermaatse eerste helft, een ongelukkige tactiek, rechtgezet na de rust weliswaar, maar toch. Terwijl heel het land leeft onder een kleurenpallet en de gekte meer en meer toesloeg, sijpelde er hier en daar toch wat kritiek door op de keuzes van de bondscoach. Dan sta je, als relatief onervaren trainer, voor moeilijke momenten. Je weet dat gepasseerde spelers ontevreden zijn, ook al proberen ze dat te verbergen en het groepsgevoel te cultiveren. En je wordt geconfronteerd met een niet in te dijken stroom van meningen, analisten die zeggen hoe je moet spelen en de opstelling onder het vergrootglas leggen, journalisten die strategieën ontwikkelen, dit WK breekt in alle opzichten barrières.
Hoe ga je daar als trainer in de aanloop naar de wedstrijd tegen Rusland mee om? Marc Wilmots geeft naar buiten de indruk nooit te twijfelen. Hij lijkt zijn spelers niet te pamperen en doet zijn werk in eer en geweten. En zijn wissels renderen. Tegen Algerije en nu ook tegen Rusland. Een gretige Kevin Mirallas en een zeer koele Divock Origi die na een matige vertoning uiteindelijk de poort naar de achtste finale openbrak. Heel het land baadde zondagavond in een aanzwellende extase, het zwart, geel en rood werd massaal bovengehaald en kleurde meer dan ooit het straatbeeld. Dit WK is een duidelijke verbindingsfactor tussen gemeenschappen.
Maar dat mag de realiteit niet verdoezelen: er zit voor de Rode Duivels aan dit toernooi een vreemd dualisme. Het matige spel staat in schril contrast met het puntensaldo. De Rode Duivels begonnen uitstekend aan de match tegen Rusland, zakten weg en bakten er in de tweede helft lang niets meer van. Geen combinaties, geen beweging, geen balvastheid, geen duelkracht, maar traag en loom spel. Tot die laatste tien minuten. Eindelijk een flits van Eden Hazard en de beheersing van Divock Origi. Verbazing was er toen Wilmots bij de bekendmaking van zijn 23-koppige selectie Origi aan zijn selectie toevoegde. Een juiste keuze, zo blijkt nu. Daar mag de bondscoach zichzelf een compliment voor geven.
Dit WK kan voor de Rode Duivels alle kanten uit. Deze gouden generatie heeft voetbalkundig vermogen, dat verlies je niet in Brazilië. Alleen moet je dat op het hoogste toneel wel tonen. De belangrijkste doelstelling is bereikt en dat zal een groot deel van de stress wegnemen, ook al frappeert de rust waarvan de ploeg in alle omstandigheden uitgaat. Vincent Kompany laat niet na dat constant te benadrukken. Opvallend ook hoe de aanvoerder zondag na de match Romelu Lukaku in bescherming nam. De spits negeerde de uitgestoken hand van Marc Wilmots nadat hij amper een bal had geraakt. Het toont dat hij in de eerste plaats met zichzelf bezig is en in zijn eigen cocon leeft. Dat Wilmots begrip toonde voor zijn reactie was in de huidige omstandigheden niettemin verstandig. Een incident zou alleen maar voor onrust zorgen.
Een mogelijke achtste finale tegen de Verenigde Staten lijkt perspectieven te openen voor een plaats bij de laatste acht. Maar dan zal vooral het tempo de hoogte in moeten. Dat ook de vedetten van de ploeg daar niet in slagen is nog het meest onrustwekkend. Vooral ook omdat er nog niet in een extreme hitte werd gespeeld. Dat zal straks anders zijn als er voor de achtste finale wellicht naar de bakoven van Salvador moet worden gereisd.
Vreemd was het om zondag te constateren dat de wedstrijd tussen Algerije en Zuid-Korea meer spektakel en vuurkracht bood dan het duel tussen België en Rusland. Maar het kadert perfect in een toernooi vol grillige wendingen.
DOOR JACQUES SYS
Vooral het gebrek aan tempo is onrustwekkend.
