Na een verbluffend ‘overgangsjaar’ bouwt volleybalclub Maaseik al aan volgend seizoen. Figuurlijk én letterlijk. In een nieuw complex wil de kampioen de band met zijn aanhang nieuw leven inblazen. ‘We hebben mensen op hun hartje getrapt.’

Vanuit vale aangezichten speuren uitgebluste oogjes naar water. “Plat alstublieft.” Geen bubbels meer. The day after de kampioenenviering hangen enkele Maaseikspelers wezenloos voor zich uit te staren. De aanblik van de aangevoerde taarten doet de maag keren. Op zo’n dag waarop de middag tot een misselijke ochtend verwordt, is 14 u véél te vroeg voor gebak.

Duizelen

Trainer Vital Heynen loopt druk over en weer. Net als algemeen manager René Corstjens. Nog geen 24 uur na het behalen van de titel zijn de clubverantwoordelijken alweer met de toekomst bezig. Maar in een seizoen dat eigenlijk als een vertrekbasis beschouwd werd, haalden de Limburgers de beker, de landstitel en zilver in de CEV Cup. En dus duikt de vraag op hoe er de komende jaren eigenlijk nog beter kan gedaan worden.

“In de Champions League ligt de grootste uitdaging”, vindt Heynen. “Als ik Dominique Baeyens hoor vrezen dat de tweede ronde misschien wel het hoogst haalbare wordt voor een Belgisch team, vind ik dat fantastisch. Zo’n uitspraak daagt mij enorm uit. Natúúrlijk hebben we qua budget geen kans tegen de Poolse en Russische clubs. Maar er is ook nog zoiets als gevoel. Kijk naar dit jaar; met wat wij presteerden, gaven we onze jongens op sportief vlak iets terug. Ze zijn er individueel op vooruitgegaan. Dát is de waarde die wij zoeken. Het gevoel kan het geld nog altijd kloppen. Ik ben een idealist.”

Voorzitter Mathi Raedschelders geeft een idee van de groeiende kloof met andere landen. “Je duizelt van de bedragen die ze in Polen beginnen te betalen. Jaarsalarissen tussen de 150.000 en 200.000 euro netto. Voor zoiets trekt Benjamin Hardy naar Jastrzebski. Zet dat eens om in bruto; 400.000 euro. Dan zit je aan het budget van Asse-Lennik. En dat voor één speler ginder. Het is vijf à zes keer wat wij geven aan onze jongens. In die context krijg je als Roeselare een Iván Contreras over de vloer die zegt: ‘Ik zou x euro in het buitenland kunnen verdienen. We moeten toch eens in die richting gaan praten, nadat ik acht jaar voor niks gespeeld heb. ‘

“Aan de absolute top, waar met budgetten van vijf tot zeven miljoen euro gegoocheld wordt, zullen wij nooit geraken. De Champions League winnen met onze middelen, nu ongeveer twee miljoen euro, dat is uitgesloten.”

Colosseum

Manager Corstjens vult de toekomstambities dan ook eerder op een alternatieve manier in. “Ik kijk naar onze nieuwe zaal.” Al decennia speelt Maaseik in de stedelijke sporthal, maar het is in feite niet meer van deze tijd om in zo’n gedrocht aan topvolley te doen. “Je krijgt mensen niet meer uit hun zetel om op houten banken te komen zitten.” En dus begon de club jaren geleden al met plannen voor een nieuw gebouw. Het project mondde uit in een gigantisch complex. Daarin komt niet enkel een nieuwe volleyzaal – die ook voor andere sporten zal kunnen gebruikt worden -, maar ook een ruimte voor gevechtssporten en dans, accommodatie voor fitness, aerobic en spinning, twaalf bowlingbanen, een wellnesscentrum, een cafetaria, burelen, kleedkamers en de gerenoveerde bestaande sporthal. Voor gans dat eerste deel van het gebouw staat de ruwbouw er al. In een tweede fase wordt er ook een zwembad bijgebouwd.

In de toekomstige volleyzaal is voorlopig enkel het betonwerk af, maar dat geeft al een duidelijk beeld van wat het moet worden: een soort van colosseum met 2550 zitjes. “We zijn hiervoor een lening aangegaan van 2,5 miljoen euro”, vertelt Corstjens. Vandaar dat de lat op sportief vlak voorlopig wat minder hoog lag.

Vanaf volgend seizoen zou er in de nieuwe hal moeten gespeeld worden. “Dáár ligt de uitdaging;” zegt manager Corstjens, “ons in die zaal goed installeren en het concept rond de ploeg zo uitbouwen dat de Limburgers hier en in de omgeving weer fier zijn op de club. Die trots leeft nu onvoldoende. Misschien is dat een beetje onze eigen schuld.”

Bronnen van wrevel

Corstjens vervolgt: “We hebben mensen op hun hartje getrapt. We komen van een ploeg die uit Maaseikenaars bestond. Ambitie koesteren, voor niveau kiezen, kampioen willen spelen, zulke zaken worden niet altijd door iedereen geaccepteerd. Huidig ondervoorzitter Eddy Evens is hier indertijd als volleyballer vertrokken omdat hij hoger en beter wilde spelen. Veel mensen hebben hem dat kwalijk genomen.

“Sommigen wilden liever dat we een vriendenclubje bleven. Die mensen accepteerden ook niet dat jongens van hier moesten verdwijnen voor spelers van over de grens. Zeker omdat we ook buitenlanders hebben gehad die nooit eens naar de cafetaria kwamen, zich als missionarissen gedroegen, niet één keer een pint meedronken. Weet je, Kay van Dijk stond vorige week achter het buffet te tappen. Zóiets vergeten de mensen nóóit.”

Die context verklaart – naast de financiële motieven – de nieuwe richting die de club insloeg; kiezen voor jong, Belgisch talent, en clubmensen.

Niet-geïntegreerde buitenlanders, van wie sommigen zich bovendien niet altijd even goed gedroegen, waren trouwens niet de enige bron van wrevel voor bepaalde fans. “Een grote groep had ook veel problemen met de omvangrijke viptribune die we in de sporthal bouwden, met die mooie rode zetels. ‘De dikke nekken kunnen pinten gaan drinken in de cafetaria boven en wij, die op harde banken zitten, mogen dat niet. ‘ Het is voor een club een moeilijke mix, want zonder die viptribune stonden wij vandaag niet waar we nu staan.

“Maar straks, in de nieuwe zaal, zullen niet de vips in het tv-zicht zitten. De gewone supporters krijgen die plaatsen.”

Een laatste puntje waardoor mensen de binding met de club verloren, waren de verplaatsingen naar de Expodroom van Bree voor de Europese matchen. De stedelijke sporthal was niet geschikt volgens de Europese normen. De nieuwe zaal voldoet uiteraard weer wel. En dat is goed, want na al dat misnoegen uit het verleden, is het besluit van Corstjens duidelijk: “We moeten ons in de toekomst meer integreren in Maaseik. Onze identiteit behouden. Daarom ook zijn we opnieuw in de oude kleuren gaan spelen.

“Als je al die dingen wegneemt, vervagen je bestaansredenen, blijft er iets puur kunstmatigs over. Geen sponsor die daarvoor centen op tafel legt.”

Einduitslag: 2-2

In het nieuwe verhaal hoopt Corstjens op “een andere manier van supporteren.” De thuismatchen van Maaseik durfden de laatste jaren al eens te baden in een relatief makke sfeer. “We hebben al een tijdje tal van zaken níét gedaan, bijvoorbeeld qua muziek. De uitleg was telkens: ‘Volgend jaar spelen we in de nieuwe hal en dan beginnen we ermee. ‘ Maar dat zeiden we ondertussen al vier of vijf jaar. Nu moet het echt gebeuren.”

En de dromen van Corstjens voor de nieuwe arena zijn groots. “Een van onze taken is bijvoorbeeld ook om fans die het volleybal niet kennen, te leren genieten van de sport. Weet je dat bepaalde mensen die hier al twintig jaar komen kijken, nog altijd niet kunnen zeggen wat een driemeteraanval is? Bij de tombola van de jeugd krijgen wij papiertjes binnen waarop als einduitslag 2-2 of 7-6 ingevuld staat.

“Er moet toch een didactische methode bestaan om volleybal met PowerPoint eenvoudig uit te leggen, step by step? Waarom niet in de rand van wedstrijden? Op een bevattelijke manier; door vergelijkingspunten te zoeken met wat de mensen kennen. Bijvoorbeeld: ‘Volleybal wordt gespeeld in sets, net als tennis. ‘ Ik zag ooit een A4’tje met wat spelregels op. Een tekening toonde hoe een volleybalspeler, die gewoon is een hoog net voor zich te hebben, met kop en schouders boven een voetbaldoel uit sprong. Zo zet je iets in perspectief.

“In plaats van turners of danseresjes te laten optreden tussen twee sets, kan je op groot scherm uitleg geven, met een deskundige, die dan zegt: ‘En vandaag hebben we het over de pipeaanval. ‘ Vergezeld van beeld en muziek. Ballenrapers kunnen intussen wat technieken tonen. Dat is toch mooier dan cheerleaders?

“Vaak wordt beweerd: ‘Volleybal is niks. ‘ Een spreekwoord zegt: ‘Wat een boer niet kent, eet hij niet. ‘ Iedereen neemt altijd maar wat hij gewoon is. Mensen zijn gewend om simpele sporten te zien. Maar volleybal is een van de mooiste sporten die er bestaan. Tussen voetbal en volleybal heb je een kloof, mens-erger-je-niet is ook niet hetzelfde als schaken. Akkoord, ze zouden hier en daar de regels wat moeten aanpassen opdat er minder dode momenten zouden zijn, maar dit is atletisch én spectaculair.”

Totaalconcept

Corstjens zou vanaf de inwijding van de nieuwe zaal ook graag meer mensen bij de club betrekken. “We zijn dan in staat om ongeveer 2600 mensen te ontvangen, maar willen een lange staart. Nog duizenden anderen kunnen supporter van de club zijn, maar hen kennen we voorlopig niet. Al die geïnteresseerden moeten we in kaart brengen, zodat we met die groep kunnen communiceren.

“Bij ons publiek zitten geen hooligans. Volleybal lokt een heel andere kwaliteit van mensen. Mensen met een pc en internet, die wel met de sport bezig zijn, maar niet altijd de tijd nemen om naar een match te komen. Mensen die liever eens met hun fiets gaan rijden en ’s avonds de uitslag opzoeken. Dat zijn ook supporters. Aan die groep heb je wel degelijk iets. Dat gaat over de community rond je ploeg.

“Het zou niet in mij opkomen om een volleymatch te volgen via teletekst, maar honderden fans hebben het bij de finale wél gedaan. Dan zeg ik: zend onze matchen via livestream op internet uit.”

En voor de fans die naar de zaal afzakken, moet het léúk zijn. Corstjens denkt zelfs aan discofuiven achteraf. “Want jongeren vinden het niet tof om tussen mensen met een das te lopen.

“Je moet iets maken waarbij het de moeite waard is om te komen, ook als de match minder is. Zelfs na een nederlaag moeten de mensen nog een interessante avond hebben gehad.”S

door kristof de ryck