Alleen cijfermatig heeft Anderlecht in deze competitie een flitsende start genomen. Ook tegen Club Brugge bleek afgelopen zondag dat het spel sterieler is dan de 12 op 12 doet uitschijnen. Zonder al te grote problemen viel het alles behalve swingende Club de landskampioen op die naarmate de wedstrijd vorderde steeds geïrriteerder geraakte. Tot Mémé Tchité uiteindelijk voor de bevrijding zorgde.
Frank Vercauteren, die na een overwinning nooit euforisch doet, erkende na afloop dat er nog een lange weg te gaan valt. Pas op 9 september, als Lille voor de eerste wedstrijd van de Champions League naar het Astridpark komt, zal echt blijken hoe ver de ploeg staat. Nu zijn er nog tal van mankementen. In de defensie bijvoorbeeld, waar het ook met Nicolas Pareja, verdedigend wel erg sterk, voorlopig nog altijd aan opbouwend vermogen ontbreekt. Of in het middenveld waar de vaste patronen ontbreken en het surplus aan techniek slechts sporadisch opflakkert. Uiteindelijk mocht Anderlecht zich in de slotfase bij Daniel Zitka bedanken dat het de drie punten thuis hield. Net zoals in de thuiswedstrijd tegen Germinal Beerschot toen er ook nog hulp was van de scheidsrechter. Het zet aan het denken dat Anderlecht in deze competitie niet tot dominant voetbal in staat is. Af te wachten is het daarom of de nu overal uitgesproken ambities voor de Champions League wel terecht zijn.
Veel reden tot vrolijkheid is er ook niet bij Club Brugge. De 5-0-zege in de openingsmatch tegen AA Gent schiep een verkeerd verwachtingspatroon. Plots heette het dat Jonathan Blondel het niveau van de Champions League haalde en dat Emilio Ferrera erin geslaagd was de egocentrische Bosko Balaban voor de ploeg te laten voetballen. Intussen ziet de werkelijkheid er heel anders uit. Sterker zelfs : sinds Ferrera het roer overnam van Jan Ceulemans veranderde blauw-zwart wel van systeem maar op voetbalvlak staat het niet verder. Er is nog steeds te weinig creativiteit in het middenveld, te weinig zuiverheid in de acties.
Zoals in de meeste topwedstrijden presenteerde Club Brugge zich op Anderlecht wel als een sterk en gedisciplineerd voetballend blok, maar aanvallend stond daar veel te weinig tegenover. Ook Ibrahim Salou kan met zijn balvastheid niet voor meer variatie zorgen.
Als een stuurloos schip dobbert Standard verder rond. Na het 1-1-gelijkspel tegen Zulte Waregem heeft de ploeg twee op twaalf. Toen een weekblad in het begin van het seizoen met een trainersenquête uitpakte en één van hen voorspelde dat Standard de voorronde van de Champions League niet zou overleven, wilde Johan Boskamp wel eens weten om wie het ging. Zodat hij de man in kwestie achteraf kon uitlachen. Intussen valt er niets te lachen. Boskamp heeft zich op zijn kern compleet verkeken. Zijn terugkeer naar België dreigt een fiasco te worden, ook al moet Boskamp werken met het materiaal dat hem wordt voorgeschoteld en kreeg hij op Steven Defour en Junior na niet de spelers die hij vroeg. Maar wie naar Standard gaat, moet dat incalculeren. Het blijft niettemin vreemd dat dit elftal zo blijft aanmodderen. In plaats van constant te roepen dat hij doodziek is van nederlagen, zoals hij dat in Boekarest tot vervelens toe deed, moet Boskamp dringend orde op zaken zetten.
Het is voor niemand gemakkelijk werken aan de boorden van de Maas. Ook niet voor Michel Preud’homme die de afgelopen jaren afgleed naar een goed betaalde uitvoerder. Peud’homme mag mee onderhandelen met die clubs waarmee Luciano D’Onofrio wil praten. Wat hij als bestuurder waard is, kan daarom onmogelijk worden ingeschat, ook al zagen sommigen hem als de reddende engel van ons voetbal. Omdat het slecht gaat, wil Standard deze week nog graag drie nieuwe spelers aantrekken. Net zoals sommige andere clubs nu nog gauw hiaten willen opvullen. Wie zijn huiswerk niet goed heeft gemaakt, moet achter de feiten aanhollen. En op zoek gaan naar witte merels die niet meer te vinden zijn.
DOOR JACQUES SYS
