Kim Clijsters is een fenomeen. Een weergaloze vechtmachine en een ideale schoondochter verpakt in een stevig uit de kluiten gewassen lichaam. Filip Dewulf ontleedt voor u de innemende jongedame uit Bree.

Kim blijft zichzelf en wint daardoor het vertrouwen van haar collega’s en de waardering van het grote publiek.

Haar entourage steunt haar zin voor realisme en blijft even gemakkelijk met beide voeten op de grond.

Coach Carl Maes zou niet de eerste trainer zijn die zich belangrijker voelt en voordoet dan zijn pupil.

Met de resultaten die hij behaalde, zouden andere mensen het veel moeilijker hebben om zo in de schaduw te blijven staan en het niet van de daken te schreeuwen dat hun aandeel in deze opmars van kapitaal belang was. Toch blijft hij de koelheid zelve en vindt ook een groot deel van de tenniswereld zijn weg naar sympathieke Carl.

De rest van de touwtjes wordt strak in handen gehouden door vader Lei. De Gouden Schoen van 1988 komt soms nogal stuurs over en zijn schijnbare desinteresse voor de carrière van zijn dochter heeft vaak een onecht tintje, maar zijn aanwezigheid heeft wel degelijk een functionele invloed op de prestaties van dochterlief. Kim is alles behalve een speelbal van de pers en kan zich mede dankzij de afscherming door vader Lei min of meer een bepaalde bewegingsvrijheid veroorloven.

ok op het terrein kent olijke Kim geen grenzen. Haar spel is compleet en op alle ondergronden toepasbaar. Zelf geeft ze de voorkeur aan hardcourts en gras, omdat haar krachtig baselinespel daarop het beste tot zijn recht komt. Maar ook op het tragere gravel staat ze meer dan haar mannetje. Net zoals in Parijs vorig jaar toonde Clijsters in Hamburg wat ze op clay in haar mars heeft. Ze verraste vriend en vijand met graveltennis uit de bovenste schuif en een overwinning op het officieuze nummer één van de wereld.

Nadat ze in de eerste set onder voet was gelopen door de pletwals Venus Williams, behield ze toch het overzicht, bleef geduldig in de rally’s en haalde haar niveau naar omhoog. Het werd waarlijk sterrentennis waarbij het spel van zwarte Venus verbleekte. Met haar eerste service legde ze vaak de basis om het initiatief naar haar toe te trekken, de tweede service was dan weer uitstekend bewerkt waardoor ze ook nooit het heft uit handen moest geven. Met forehand en backhand dicteerde ze de slagenwisselingen en scoorde ze geregeld met een versnelling. Zodra er een opening was gevonden in de fameuze bres die Williams opwierp, kwam Kim steeds erg gepast naar het net om daar met een drivevolley het zaakje te beklinken. Om het allemaal nog wat verwarrender te maken voor de tegenstandster werd geregeld op oordeelkundige wijze het dropshot uit de kast gehaald.

Maar het meest indrukwekkende van alles was wederom haar fameuze spreidstand. Niet voor niets dochter van een Belgische turnkampioene krijgt Clijsters stilaan naam en faam vanwege haar gewaagde verdedigingsactie. Ze recupereert met die techniek wel een enorm aantal ballen en vooral op het trage gravel komt het uitstekend van pas. Het glijdwerk is voorbeeldig en maakt het verschil tussen Williams en haar op de rode ondergrond.

Nog net iets meer dan Justine Henin en net als haar vriend Leyton Hewitt bij de mannen zet Kim zowat de standaard als het om benenspel gaat. In die mate dat de techniek die ze daarbij gebruikt, nooit gezien is in een dameswedstrijd. De laatste stap bij een ren naar een moeilijke bal wordt afgesloten door de voet werkelijk in de bodem te planten. Er wordt als het ware nog eens extra gesprongen naar de bal. Het zorgt voor een grotere stabiliteit en nog meer reikwijdte. Kim beheerst het perfect en past het als een echte waaghals toe op elke ondergrond. Vaak gezien in het mannentennis, maar als eerste geïntroduceerd bij de vrouwen door onze twee Belgische vertegenwoordigsters.

et fysiek vermogen van Clijsters is werkelijk verbluffend. Natuurlijk bepaalt zij bijna altijd de debatten tijdens een wedstrijd, maar toch blijft ze zelfs na drie zware sets in moeilijke omstandigheden kakelfris op de baan staan. Kijk maar even terug naar de finale van Roland Garros vorig jaar.

Gezegend met de fysieke capaciteiten van haar vader en de souplesse van haar moeder is dit een sterke troef in het vrouwentennis. Seles, Hingis noch Davenport beschikken over deze mogelijkheden. Het geeft haar een meerwaarde in de zware strijd die aan de top gevoerd wordt.

Soms vallen er slachtoffers tijdens die voortdurende vijandelijkheden. Het seizoen is lang en veeleisend. Ook Kim kon niet ontsnappen aan de blessurenepidemie die het circuit teisterde.

Een armblessure leek haar onstuitbare opmars te stoppen. Het zorgde alleszins voor een moeilijke seizoensaanhef met een pijnlijke Australian Open. Na samenspraak met een chirurg werd ervoor gekozen een uitgekiend revalidatieprogramma op poten te zetten en een afgeroomd toernooischema te volgen. Af en toe stak het ongemak van de blessure nog de kop op. Gebrek aan wedstrijdritme en spierreacties na langdurige inactiviteit zorgden ervoor dat Kim niet altijd voluit kon gaan. De haalbaarheid van het gewaagde schema, met de verplichte rust na periodes van prestaties werd zelfs in vraag gesteld.

Wat opviel tijdens deze recente episode in haar carrière was de sereniteit in haar omgang met de blessure. In een wereld waar te pas en te onpas met doktersbriefjes wordt gezwaaid en blessures worden geveinsd om toch maar niet te moeten toegeven dat men op zijn waarde werd geklopt, verstopte blonde Kim zich nooit achter de geviseerde arm. Er werd geduld en een juiste inschatting van de situatie gepredikt. Met het bekende gevolg.

Nu staan de mentale kwaliteiten van de Limburgse tiener natuurlijk al lang buiten kijf. Een vechtjas pur sang. De voorbeelden van haar grensverleggende onverzettelijkheid zijn legio. In Hamburg kreeg ze in de eerste set een pak voor de broek, maar liet het toch niet aan haar hart komen. Op Roland Garros stond ze in een verloren gewaande positie tegen een rechtstreekse Belgische concurrente, toch gaf ze de moed nooit op. Ook dit aspect van haar klasse is min of meer genetisch bepaald. Eén van de karakteristieken van Lei Clijsters was zijn mentale weerbaarheid tijdens de wedstrijd. En ook moeder Els ondervond en overwon al de nodige tegenslag in haar leven.

im’s gedrevenheid is ingegeven door een enorme liefde voor het tennis. Ze was en is nog steeds bezeten van het spelletje en moest op jonge leeftijd al van de baan getrokken worden om toch maar even het racket aan de kant te leggen. Haar wil om te winnen is onuitwisbaar. Maar het belangrijkste van al is misschien wel dat ze uitstekend de emoties op en naast het terrein van elkaar gescheiden kan houden. Ze flaneert door het circuit alsof niets haar kan raken en leeft een gelukkig leven. Een ideale cocktail om een ware kampioene te worden.

Een kampioene is ze al in de ogen van haar almaar groeiende supportersschare. Met alle verwachtingspatronen van dien. Maar ze is nog steeds maar een meisje en geen robot. En daarom vloog ze in de eerste ronde van Berlijn uit het toernooi in plaats van naar de tweede ronde te gaan. Een slopende week op het zware gravel van Hamburg had haar tol geëist en het is bijna een vast gegeven dat de winnaar van een toernooi altijd een moeilijke eerste ronde heeft in het daaropvolgende evenement.

Kim is niet onoverwinnelijk, ze is nog maar achttien jaar. Hier en daar zullen er nog haperingen zijn, en het zal de mensen verwonderen, maar ook het beste paard struikelt wel eens, zeker als het eigenlijk nog maar een veulen is. Ze heeft al zoveel progressie gemaakt en zoveel keer de mensen positief verbaasd, dat men kan gaan denken dat ze onfeilbaar is. Ze weet zelf wel beter.

Haar carrière is tot nu toe enkel maar crescendo gegaan. Zelfs een lelijke blessure kon geen roet in het eten gooien. Ze heeft de juiste mensen rondom zich om haar de weg te blijven wijzen. Een pad van hard werken en daardoor waarschijnlijk nog verbeteren. Iets wat ze tot nu toe constant gedaan heeft, dat bewees ze eens te meer tien dagen geleden. Voor het eerst kon ze de maat nemen van één van de twee zwarte parels uit het vrouwencircuit. Tennistiek is ze beter dan de Williams-zusjes, op kracht moet ze op snellere ondergronden vooralsnog inbinden maar met wat meer maturiteit en inzicht valt ook daar een mouw aan te passen. De geest is in orde, het lichaam moet het uithouden en het tikkeltje geluk moet je krijgen. En dan aan de absolute top uitkomen. De nummer één van de wereld zijn.

Ze zou een uniek koppel vormen met haar Australisch vriendje. Ze zou er misschien de brui aan geven, het hele tennisbestaan vaarwel zeggen. En aan kinderen beginnen. Als het maar geen tennisser wordt.

door Filip Dewulf,

“Ook het beste paard struikelt wel eens, zeker als het eigenlijk nog maar een veulen is.”

“Kim flaneert door het circuit alsof niets haar kan raken en leeft een gelukkig leven.”