Na een seizoen dat overschaduwd werd door allerhande gokaffaires moet het WK iedereen weer met het voetbal verzoenen. Geen inspanning hadden de organisatoren, samen met de FIFA, ongemoeid gelaten om van de openingsceremonie een glinsterende happening te maken. Terwijl de zon brandde boven München, brachten 1400 dansers en musici het publiek in de indrukwekkend mooie Allianz Arena in stemming. Gevoelens van nostalgie dreven boven toen 160 wereldkampioenen uit zeven continenten de arena binnenstapten. Zo mooi en zo verbroederend kan voetbal zijn. De festiviteiten in en rond het stadion verliepen rimpelloos en de politie van de Beierse hoofdstad vertelde apetrots dat er alleen in de binnenstad zeventien mensen tijdelijk waren gearresteerd.
De zes doelpunten die in de openingswedstrijd werden gemaakt, moesten als een indicatie gelden voor een hoogstaand toernooi. Of dat de komende weken ook zo zal zijn, dat moet worden afgewacht. De eerste matchen maakten duidelijk dat het ook in het mondiale voetbal tot een nivellering is gekomen. Ecuador won van het onthutsend tamme Polen, Engeland beet zich de tanden stuk op Paraguay en Nederlandse trainers blijven wereldwijd hun stempel drukken : nadat Leo Beenhakker op een persconferentie lachend had verteld dat Trinidad & Tobago zeker geen wereldkampioen zou worden, plaatste hij zijn pionnen op het tactisch schaakbord en hield Zweden in bedwang. Landen zonder een specifieke voetbalcultuur en voetbaltraditie hebben via het aantrekken van vakmensen en het invoeren van een gespecialiseerde aanpak hun achterstand weggewerkt. Op hetzelfde moment blijft dit land ter plaatse trappelen en worden nieuwe ontwikkelingen slechts opgepikt op een moment dat ze in andere landen alweer gepasseerd zijn.
Zes jaar geleden zorgde het Euro in dit land nauwelijks voor een opleving van het voetbal. Terwijl er in Nederland nieuwe voetbalarena’s werden gebouwd, kwam het in België tot wat opknapwerk. In Duitsland werd het WK gebruikt als locomotief voor het voetbal, dat ook daar in de klappen deelde en met een gokaffaire zat opgezadeld. Vorig seizoen werden de wedstrijden in de Bundesliga bezocht door gemiddeld 41.000 toeschouwers. Bovendien investeerde de regering anderhalf miljard euro in de stadions om het comfort te verhogen.
Natuurlijk is de impact van een WK veel groter dan van een EK, maar het laat zich aanzien dat Duitsland nog jaren de vruchten zal plukken van dit evenement. Zelfs als de ploeg van Jürgen Klinsmann ondermaats zou presteren. Via een uitgekiende marketingstrategie en de charismatische uitstraling van het nationale icoon Franz Beckenbauer werd er overal veel goodwill gekweekt. Het nu opgebouwde krediet zal zich ongetwijfeld ook na het WK voortzetten en voor een verdere golf van enthousiasme zorgen. Daarover is nagedacht, daaraan is gewerkt. Door professionele mensen, die weten waarover ze praten en dezelfde visie uitdragen. Bij ons wordt er nog altijd gekibbeld over de vraag wie nu de uithangborden van de voetbalbond moeten worden.
In dit voetbalgekke Duitsland zet Vincent Kompany straks zijn voetbalcarrière voort. Terwijl Daniel Van Buyten tot veler verbazing een trapje hoger klimt in de hiërarchie en naar Bayern München trekt, mag hij bij Hamburg de plaats van de Ardenner innemen. Aanvankelijk werd Kompany gelinkt aan Real Madrid en Barcelona en plakte er 20 miljoen euro op zijn hoofd, nu moet Anderlecht vrede nemen met de helft van dit bedrag. Je moet in een voetbalcarrière niet willen lopen voor je kan gaan.
Dat Kompany nu vertrekt, kan zijn carrière alleen in een stroomversnelling brengen. In België ging het te gemakkelijk en dat dreigde tot gemakzucht te leiden bij een voetballer die nuchter overkomt maar het niet zo nauw neemt met de regels. De grenzen kunnen alleen verlegd worden als de concurrentie wordt aangescherpt en de discipline verhoogt. Het valt te hopen dat Kompany dit oppikt. Misstappen zullen gegarandeerd niet met de mantel van de liefde worden bedekt.
JACQUES SYS
