Sinds de luid en hartstochtelijk bejubelde zege tegen Nederland is België bevangen door een rode koorts. Er ontstond een nooit geziene stormloop op kaarten voor de komende WK-kwalificatiewedstrijden, alsof de Rode Duivels in die ene beladen maar toch vriendschappelijke partij plots hadden afgerekend met een hoop opgekropte frustraties. Vijf jaar lang al is er sprake van een gouden generatie. Eerst haalden de beloften in 2007 de halve finale van het EK in Nederland, maar voor een echt delirium zorgden de Olympische Spelen van 2008 in Peking, toen de ploeg weer tot de laatste vier doordrong. Te midden van de grenzeloze euforie was het de meesten ontgaan dat het hier om een veredeld jeugdtoernooi ging en deze prestatie als dusdanig gekaderd moest worden. Te voorbarig waren alle opgeklopte hoeraverhalen.

Veel is er sinds die zomer van 2008 gebeurd. Precies 35 spelers debuteerden in de nationale ploeg, 69 spelers werden er in de zoektocht naar de juiste formatie opgesteld, maar de prestaties bleven veelal ondermaats. Er was telkens weer verwondering over al die voetballers die in het buitenland wel meedraaiden maar bij de Rode Duivels nooit het voortouw konden nemen. Dat ze daar doorgaans in een dienende en niet dragende rol voetbalden, had daar veel mee te maken. Niemand die aanvankelijk het leiderschap bij de Rode Duivels kon afdwingen. Deze lichting leek verwaand en verwend, ze bestond voor een deel uit ego’s die zichzelf schromelijk overschatten. Een vakman als Dick Advocaat was er nodig om iedereen weer met de voeten op de grond te zetten. Ook al kwam het qua resultaten niet tot een kentering.

Heeft die ene wedstrijd tegen Nederland nu alles veranderd? Het laat geen twijfel dat deze ploeg barst van het talent. Misschien is er zelfs te veel talent en zijn er vooral te veel identieke types. In de eerste twee wedstrijden onder Marc Wilmots, thuis tegen Montenegro en in Engeland, borrelde vooral het gebrek aan diepgang naar de oppervlakte, het gegeven dat spelers gemakkelijk naar de bal toe gingen en te weinig de ruimte opzochten. Dat dit ook met de manier van voetballen van de tegenstander te maken had, zegt iets, maar niet alles.

Tegen Nederland bleek die balans er wel. Plots zat alles in deze ploeg: technisch vernuft gekoppeld aan fysieke kracht, snelheid aan inzicht, loopvermogen aan teamspirit. Sommigen hadden het over een wereldprestatie, voor het eerst sinds lang ontstond er weer een nationaal gevoel. Terecht temperde Wilmots de euforie, al kwam dat wat gekunsteld over. Hij zag dat de blokvorming waarop hij hamert er was en dat zijn simpele filosofie werd uitgevoerd: iedereen moet op hetzelfde moment hetzelfde denken. Maar hij wist vooral dat het eropaan komt het herwonnen groepsgevoel te behouden. Misplaatste vedetteneigingen waren al eerder een rem op de ontwikkeling van deze ploeg en leidden intern tot kinderlijke toestanden. Het komt er na alle jubelende verhalen vooral op aan iedereen verder onder de collectieve vlag te houden.

De komende twee wedstrijden zijn voor de Rode Duivels bepalend voor de toekomst. In Wales wacht vrijdag een stugge tegenstander, een ploeg met enkele uitstekende spelers, maar met verdedigers die ogen als afgekeurde mijnwerkers en weggelopen zijn uit de oertijd van het Britse voetbal. Het geraffineerde Kroatië is van een heel andere orde.

Marc Wilmots, die zich niet wil vastpinnen op één systeem, moet de juiste keuzes maken en staat nu echt voor zijn grote vuurdoop als bondscoach. Hij dient ook de mankementen te camoufleren: het gebrek aan goede flankverdedigers en een diepe spits van internationale klasse. Voor de andere posities heeft hij keuze te over, al vraagt het tact en psychologisch inzicht om spelers die zich certitudes wanen opzij te schuiven.

Met vier jaar vertraging moet nu echt blijken dat de toekomst van het Belgisch voetbal er rooskleurig uitziet. Het talent is gerijpt, nieuwe spelers stroomden door, de grenzen werden in buitenlandse competities verlegd en in de net afgesloten transferperiode bleek dat deze trend wordt voortgezet. Maar een valse start zou alles weer aan diggelen gooien en de ploeg op de weg naar Brazilië meteen in de achtervolging duwen. Waarna euforie weer plaatsmaakt voor treurnis en de wedstrijd tegen Nederland uiteindelijk niet meer was dan een voetnoot.

DOOR JACQUES SYS

Misschien is er zelfs te veel talent.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content