Bovenstaande titel heeft voor mij deze zomer een extra dimensie. Na 22 keer aan het begin van een nieuw voetbalseizoen te hebben gestaan als actief voetballer heb ik onder dat leven in mei definitief een streep getrokken. Een dikke streep.

Niet dat ik de lange trip door voetballand betreur, integendeel. Ze bracht me op heel veel leuke plekken op deze aardbol en ik ontmoette heel wat mensen die ik vandaag nog altijd een warm hart toedraag. Het bezorgde mij momenten van intense blijdschap en, ja, ook af en toe ferme ontgoochelingen. Als achteraf echter de conclusie mag zijn dat ‘het mooi is geweest’, dan kan een mens met een gerust geweten op voetbalpensioen.

De voorbije weken geen trainingsstage meer en evenmin bijhorende veelal overbodige oefenwedstrijden voor mij. In het bijzonder voor een doelman is immers een zoveelste oefengalop tegen een lokaal ploegje om de plaatselijke sponsor te plezieren of als vergoeding van een of andere jeugdtransfer maar al te vaak tijdverlies. Je staat daar dan eerst 89 minuten lang, in een geur van braadworsten en ander lekkers op de barbecue, alles aan te gapen zonder ook maar enige tastbare inbreng, om dan uiteindelijk toch in blessuretijd geklopt te worden bij een zeldzame doorbraak van de plaatselijke topspits. Het ontstaan van een nieuw en steeds straffer wordend verhaal aan de toog van de plaatselijke kroeg is hierdoor misschien een feit, als doelman heb je er letterlijk en figuurlijk geen bal aan. Neen, dan liever eerst enkele weken training met onderlinge oefenpartijtjes om uiteindelijk tegen een viertal sterke tegenstanders de ploeg op punt te zetten. Veel spelers zullen dat beamen.

Ter vervanging heb ik mij deze zomer uitgebreid ondergedompeld in de sportieve topprestaties op het gras van Wimbledon, de fairways van de St. George’s golfclub of de alweer heroïsche strijd op de fiets onderweg naar Parijs.

En toch – ja toch – kijk ik ook nu weer vooral uit naar het nieuwe voetbalseizoen. Zelf zal ik niet meer onderwerp van discussie zijn. Had De Vlieger die bal al dan niet moeten tegenhouden? Nu ik toch op de leeftijd ben gekomen dat ik het beter kan uitleggen hoe het moet dan het zelf nog doen, leek de aanbieding van Sporting Telenet een uitgelezen kans. Als cocommentator bij de topwedstrijden van het weekend zit je immers op de eerste rij om het spelletje te volgen. Ik zal nu zelf een oordeel mogen/ moeten/kunnen vellen over de wekelijkse voetbalbedrijvigheid. Trainers zullen gewikt en gewogen worden, bestuurders geconfronteerd met hun gedurfde uitspraken en spelers zullen beoordeeld en ook wel eens veroordeeld worden.

Om op dit alles goed voorbereid te zijn ben ik de voorbije dagen aan een stukje ware onderzoeksjournalistiek begonnen. Geen enkel spelsysteem zal nog een verrassing voor mij inhouden. Geen enkele nieuwkomer, uit welk land of competitie ook, ontsnapte aan een uitgebreide screening via Google. Want ondanks alle verwoede en terechte pogingen van de voetbalbond om onze Belgische talenten alle kansen te geven om zich te ontplooien tot een nieuwe Defour, Witsel of Courtois zijn het toch vaak nobele onbekenden die hopen dat hun voetbalgeluk in België ligt. We hopen met hen mee, samen met sommige trainers die vaak afhankelijk zijn van dergelijke transfers om hun ideeën op het veld ten uitvoer te brengen.

Mijn voorbereiding op het nieuwe seizoen is dus toch alweer volop bezig, onder een andere vorm weliswaar. Ergens blijf ik toch die topsporter die graag perfect voorbereid aan een nieuw seizoen begint, al is de kans op een eventuele blessure vanaf nu wel heel stuk kleiner geworden …

De column van Geert De Vlieger verschijnt tweewekelijks.

“89 minuten lang sta je in een geur van braadworsten alles aan te gapen.”