De kleur van de wagen verandert niet, de banden zijn dezelfde, maar aan het koetswerk wordt stevig gesleuteld. Wie herkent Lokeren nog?
Vandaag hebben de spelers van Lokeren geluk: de ochtendtraining heeft amper een uur en drie kwartier geduurd in plaats van de voorziene twee uur. ’s Middags mogen ze nog eens twee uur aan de slag. Op het veld wordt stevig gewerkt en als het niet gaat zoals trainer Peter Maes het wil, hoort iedereen dat luid genoeg. Maes zit er kort op, loopt tussen de spelers en corrigeert ze met luide stem. De toeschouwers weten niet wat ze horen, maar zijn aangenaam verrast: Lokeren was wat ingedommeld, vinden ze, en het mag er best pittig aan toe gaan. Dat alle spelers bij de rustmomenten in één grote kring staan en niet in kliekjes samenspannen, valt al evenzeer op, net als de simpele vaststelling dat er meer blank dan zwart – negen tegenover vijf – op training is. Zelfs het gebruikelijke legertje Afrikaanse testspelers ontbreekt.
Op de parking is ook Roger Van Den Bossche aangekomen. Hij is geen keeperstrainer meer, dat is nu Erwin Lemmens. Van Den Bossche, al een half leven op Lokeren, wil na zijn vakantie wel eens horen hoe dat nu contractueel moet. Hij is niet de enige van de technische staf van vorig jaar die niet meer welkom is. Ook het contract van Wlodek Lubanski is opgezegd. Hulptrainer Chris Van Puyvelde is weg, Freddy Heirman ook. Rudi Cossey keert na twee jaar terug. Hij kwam op aandringen van Georges Leekens, die bij Lokeren trainer zou worden, maar plots overstapte naar de nationale ploeg. Maes vindt de aanwezigheid van Cossey – die pas tekende na Maes’ komst – helemaal niet erg. Hij had in een recent verleden immers al vruchteloos geprobeerd Cossey als hulptrainer bij Mechelen te krijgen.
Op het einde van de middagtraining komt Willy Reynders aangereden. Terwijl hij praat met Maes rinkelt de telefoon onafgebroken. Hoe moet Reynders nu eigenlijk aangesproken worden? Is hij manager, technisch of sportief directeur. “Zeg maar gewoon Willy”, antwoordt de Limburger stoïcijns.
Willy Reynders is vanaf nu sportief manager, maakt voorzitter Roger Lambrecht duidelijk. Tot voor kort was Willy Verhoost dat. “Willy Verhoost gaat zich alleen nog bezighouden met de Afrikanen, we gaan straks zien wat hij voor ons nog kan doen”, aldus de voorzitter. Het was Peter Maes die aandrong op een nieuwe functie voor Reynders. Duidelijke en korte lijnen, eiste hij van Lambrecht. Er was de voorbije jaren te veel wildgroei op Lokeren, vond Maes. Dat moest maar eens gestopt worden. De tijd dat iedereen zijn eigen belangen vooropstelde, is afgelopen. “Om een nieuw elan te brengen, heb je nieuwe mensen nodig. Ik zei: Reynders moet alles samenbrengen. Willy moet de Fi Vanhoof van Lokeren worden.” Voortaan worden de beslissingen op Lokeren door drie man genomen. Wanneer Maes iets wil, gaat hij met Reynders en Lambrecht aan tafel zitten.
Belgisch
Donderdag volgde Roger Lambrecht – die en passant vrijdag ook nog even Jean-Marie Philips overtuigde om zijn rechterhand te worden – voor het eerst een training van Maes, vanuit zijn auto onder de bomen naast het oefenveld. Dat stoort Maes niet: “Als het uit interesse is, mag hij komen kijken, maar niet als het is om me te controleren.”
Lambrecht was ook al tijdens de eerste gesprekken behoorlijk onder de indruk van het enthousiasme van Maes die hem aanmaande om de structuur te herbekijken, maar echt overtuigd moest de voorzitter niet meer worden. “Vorig jaar heeft gebrek aan samenhang ons gebracht waar we uiteindelijk beland zijn”, zegt Lambrecht. “Die analyse had ik zelf al gemaakt. Dus zijn we een andere toer op gegaan: vroeger trokken we via Willy Verhoost buitenlanders aan, nu gaan we voor Belgen. Peter Maes wil dat ook, maar we waren dat toch al van plan.”
Peter Maes: “Om aan teambuilding te doen, heb je trekkers nodig. Die waren er niet. Dat kan ook niet in een team met twintig nationaliteiten.” Dus bewandelt Lokeren een transferpad dat in het voorbije decennium nagenoeg afgesloten was voor de tricolores: het Belgische. Spelers overtuigen om voor Lokeren te komen voetballen was moeilijk, ervoer de trainer. Daarom duurt de samenstelling van de kern langer dan voorzien. Oleksandr Iakovenko is, net als Mohamed Sarr, Wilfried Dalmat of Jonas Ivens, te duur. Met Laurent Ciman was er wel een akkoord, maar Club zag hem liever naar Luik gaan omdat het zo aan Marcos geraakte. Maes zucht. “Deze club had een negatieve naam. Het was makkelijker om spelers naar Mechelen te halen dan naar hier, waar de middelen groter zijn. Dat is de erfenis uit het verleden, daar moet deze club vanaf.”
Dat Lokeren Koen Persoons (KV Mechelen kreeg een transfersom, want Persoons was niet einde contract), Benji De Ceulaer (transfervrij van RKC) en Sepp De Roover (kostte volgens de officiële website van FC Groningen 275.000 euro) haalde, maakte indruk, maar de voorzitter vindt het qua prijs nog allemaal meevallen. “Het zijn geen kleine spelers, maar het valt qua financiële uitgaven tot nu toe tamelijk mee, we hebben ook een paar dure contracten die wegvallen.”
De voorbije tien jaar voer Lokeren een andere koers. De takjes mochten nog wit zijn, maar de stam van de ploeg zou zwart zijn, legde sportief directeur Willy Verhoost in 2000 uit, nadat hij in 1998 aan de slag ging. Maar de Afrikaanse bronnen die Verhoost in 1999 aanboorde, met Souleymane Youla als eerste speler die voor een flinke meerwaarde verkocht kon worden, droogden gaandeweg op. Dat komt omdat zijn tipgevers de banden doorknipten: eerst Alfred Raoul in 2003, en vorig jaar Lassina Sirima, de man die Ouwo Moussa Maâzou aanbracht, de laatste speler van de Afrikaanse connectie wiens verkoop de club flink wat geld opbracht. Sirima beweerde vorig jaar bij hoog en bij laag dat hij zijn commissie die hij via Verhoosts Africa Sport zou krijgen niet correct uitbetaald kreeg, wat door Verhoost ontkend wordt. Vorige maand stond Sirima weer in Lokeren met zijn klacht. Lambrecht was not amused.
Maar het voornaamste keerpunt is dat er sinds het vertrek van Maâzou geen Afrikaans talent meer doorsijpelde en alleen de keerzijde van de Afrikaanse medaille zichtbaar bleef: veel Afrikanen die een contract kregen, maar snel overbodig bleken en daardoor storend werkten voor de groepssfeer. Bovendien is België door de strenge normen voor niet-EU-voet- ballers niet langer het uitverkoren land, waardoor de meeste talenten uit Ivoorkust, Guinée, Burkina Faso en Kameroen al voor hun achttiende naar Frankrijk trekken.
Vorig jaar telde Lokeren bij de start van de competitie het laagste percentage Belgen (één op vier) van alle eersteklassers: 7 Belgen op 28 kernspelers. Dat wordt straks anders. De zes Afrikanen die er nu zijn ( Copa meegerekend) zijn al minstens twee jaar op Daknam. Er blijven ook amper Oost-Europeanen over, traditioneel aangebracht via huismakelaar Dejan Veljkovic.
Uitdaging
Toen Peter Maes vorig jaar met KV Mechelen tegen Lokeren speelde, kwam hij twee keer tot dezelfde conclusie: veel kwaliteit, maar geen team. Eigenlijk, zegt hij, heeft zijn keuze voor Lokeren maar één reden: “Ik houd van uitdagingen. En Lokeren biedt een enorme uitdaging: alle mensen opnieuw in dezelfde richting proberen te duwen.” In de eerste gesprekken al voelde hij een enorme ambitie bij de voorzitter, die openstond voor verandering. “Ik heb de voorzitter niet overtuigd dat het tijd was om alles om te gooien, de resultaten hebben dat gedaan.” Lambrecht zelf gaf eerder aan dat hij afgelopen jaar 1,7 miljoen euro opgehoest zou hebben om het tekort te financieren – een bedrag dat hij wel wil recupereren.
Op het eerste gezicht zet Peter Maes sportief een stap terug, maar hijzelf is het daar niet mee eens: “Toen ik Mechelen overnam, zat het in tweede klasse, Lokeren zit al in eerste.” Lokeren had in een recent verleden al eens geïnformeerd naar hem, maar toen had Maes de indruk dat hij bij KV nog niet aan zijn plafond zat. De nieuwe trainer maakt zich sterk dat de nieuwe lijn bij Lokeren aangehouden wordt. Als blijkt dat de oude kwalen bij Lokeren opnieuw de kop opsteken, waarschuwt hij, zal hij het daar niet bij laten. “Als het weer wordt zoals vroeger, ga ik de strijd aan. Ik ga dat niet accepteren. Er zijn duidelijke afspraken gemaakt. Zoals het hier liep, ging het niet meer.”
door geert foutré en frédéric vanheule
