Kennelijk worden trainers op een dusdanige manier platgedrukt door de stress, dat ze verblind dreigen te raken. Na de wedstrijd tussen Anderlecht en Werder Bremen declameerde Hugo Broos met een uitgestreken gezicht dat zijn ploeg deze partij best had kunnen winnen. Hooguit vier kansen kon Anderlecht tegen de Duitse kampioen afdwingen, daartegenover stonden negen levensgrote mogelijkheden van Bremen. Je vraagt je soms af hoe trainers naar een wedstrijd kijken. Juist de match tegen Werder Bremen had getoond dat Anderlecht de aansluiting met het internationale (top)voetbal volledig heeft verloren. Want paars-wit, dat zich nog altijd graag uitgeeft voor een ploeg die het technisch voetbal hoog in het vaandel draagt, kreeg zelfs op dat vlak een lesje van de Duitsers, van oudsher niet bepaald de ambassadeurs van finesse en creativiteit. Verbijsterend om zien was het hoe Anderlecht bij momenten werd weggetikt door het krachtige Bremen.
Het gebrek aan evenwicht op het Anderlechtmiddenveld maakte het daarbij voor de Noord-Duitse ploeg niet moeilijk. In zijn poging om én Pär Zetterberg én Walter Baseggio op het middenveld te houden, was er veel te weinig recupererend vermogen bij de Brusselaars. Het was de zoveelste veldbezetting die Hugo Broos tijdens deze voetbaljaargang uitprobeerde. Na zijn eerste seizoen in het Astridpark zei de trainer dat hij zijn lesje had geleerd en zich nog door niemand zou laten beïnvloeden. Hij kondigde toen aan constant van een 4-4-2-concept uit te gaan. Dat een anders zo consequente man als Broos nu de ploeg constant door elkaar husselt, toont hoe radeloos hij moet zijn. Door op dit moment de bij het publiek mateloos populaire Pär Zetterberg een basisplaats te geven, maakt hij het zichzelf bovendien extra moeilijk. De Zweed kan hooguit incidenteel nog eens spetteren en zal op termijn zijn plaats weer verliezen. Zoiets zal gegarandeerd voor commotie zorgen en de positie van Broos verzwakken.
De zogenaamde toptrainers in dit land maken geen gemakkelijke periode door. Twee weken geleden zei Trond Sollied in dit blad dat geen enkele journalist ziet wat er bij Club Brugge gebeurt. Zo spreekt alleen een trainer die heilig overtuigd is van zichzelf. Ongetwijfeld was er vorige week geen mens die gezien heeft waarom Sollied in de wedstrijd op Dnepropetrovsk bijna de hele wedstrijd de tergend trage Philippe Clement achteraan hield tegen de pijlsnelle Oekraïnse spitsen. Geen enkele correctie kwam er ook toen Birger Maertens zich in de momenten dat zijn tegenspeler afhaakte, liet meetrekken. Bij Club Brugge maakten ze zich nochtans sterk dat Dnepropetrovsk uitvoerig was gescout. Maar misschien verkijken ze zich wel op de waarde van sommige tegenstanders. Nadat Club door Shaktar Donetsk uit de Champions League was gekegeld, zei Trond Sollied met overtuiging dat de Oekraïnse ploeg het in dit toernooi nog ver zou brengen en voor geen enkele ploeg opzij moest gaan. Sindsdien verloor Donetsk twee keer en won het alleen tegen het zwakke Celtic Glasgow.
Het is onrustwekkend dat Club Brugge op het Europese toneel dezelfde fouten blijft maken. Dat heeft natuurlijk voor een deel te maken met kwaliteit, maar ook met tactische geslepenheid, met het respecteren van afspraken. Wat dat betreft, is het in het Jan Breydelstadion steeds weer herbeginnen. Dat zorgt hier en daar voor een groeiende bron van ergernis. Het gegeven dat sportleider Marc Degryse na de wedstrijd bijzonder karig was met commentaar is veelzeggend. Meer en meer moet er in Degryse een oorlog van frustratie woeden. Maar op geen enkel moment zal hij dat naar buiten brengen.
Met vier Europese nederlagen kreeg het Belgische voetbal vorige week een nieuwe kaakslag. Op zulke momenten worden steeds weer dezelfde kreten vanonder het stof gehaald : de jeugdopleiding moet beter, er zijn te veel derderangsbuitenlanders en het ontbreekt de clubs aan een duidelijk beleidsplan. Maar even snel als ze zijn uitgesproken, worden die voornemens weer weggeblazen. Intussen speelt ook de nationale ploeg volop paniekvoetbal : als de al dan niet door Aimé Antheunis aangestuurde poging om Emile Mpenza terug te halen inderdaad wordt geconcretiseerd, dan bestaan er echt geen regels van fatsoen meer. Los van het feit dat de meerwaarde van Mpenza – die zaterdag voor Hamburg zijn eerste behoorlijke match speelde – zwaar wordt overschat, kan geen enkele bondscoach of federatie geloofwaardig blijven als ze teruggrijpt naar een speler die een paar maanden geleden nog met modder gooide naar iedereen.
door Jacques Sys
Hoe kan Emile Mpenza zomaar terugkeren ?
