Een toeval kan het natuurlijk niet meer zijn dat alle topploegen geen vat krijgen op Zulte Waregem. Het is een ode aan het werk dat Francky Dury in zijn tweede ambtsperiode aan de Gaverbeek verricht. Graag vertelt de trainer dat hij na zijn terugkeer, nu ruim vijftien maanden geleden, met zijn club naar Marbella trok om daar tijdens de winterstop resoluut aan de fysiek te schaven. Hij trainde daar zo hard dat hij blij was dat Club Brugge zich op het veld daarnaast onder het commando van Christoph Daum al evenzeer in het zweet werkte. Het leek voor zijn troepen de pijn te verzachten. Toen, aan de Spaanse Costa del Sol, werd de grondsteen gelegd voor het sprookje dat Zulte Waregem nu beleeft, een sprookje zonder einde. Ongeacht wat er in de resterende vijf wedstrijden nog gebeurt.

Geen ploeg die zo als een harmonica in mekaar schuift als Zulte Waregem. En geen team, behalve misschien het Lokeren van Peter Maes, dat zo het handschrift draagt van zijn trainer. Dat het Francky Dury op het lijf is geschreven een organisatie neer te zetten, is geen nieuwe vaststelling. Maar belangrijker nog lijkt dat de trainer er nauwgezet over waakt dat alle spelers de hen toebedeelde opdrachten uitvoeren. Niemand die loopt waar hij wil of verdedigende taken verwaarloost, zoals je dat in sommige andere (top)ploegen wel ziet. Want dan stuurt Dury als door een adder gebeten bij. Naar namen kijkt hij niet zoals Franck Berrier ervoer toen die zondag in de topper tegen Anderlecht tegen zijn zin werd vervangen. Dury behandelt op dat vlak iedereen op gelijke voet. Door die strengheid en kordaatheid vloeide er een opmerkelijke discipline in de ploeg.

Of het allemaal zal volstaan voor een titel moet worden afgewacht. Het is frappant in deze play-off 1 hoe de zogenaamde topploegen constant op een slap koord dansen en balanceren tussen vallen en opstaan. RC Genk lijkt na twee opeenvolgende nederlagen uit koers geslagen, Standard werd vorige week ergens nog een kandidaat-kampioen genoemd maar ging onderuit in Lokeren en bij Anderlecht bleek dat de 3-0-zege tegen Lokeren van vorige week woensdag niet meer was dan een momentopname.

De kampioen is op dit moment een haard van turbulentie. Dat John van den Brom het te midden van die wurgende stress moeilijk heeft, werd zondag in Waregem nog maar eens duidelijk. Ronduit teleurstellend was het dat de Nederlander de schuld van de nederlaag uitsluitend op de scheidsrechter afschoof. Het mag dan zijn dat Van den Brom nog moet leren met druk om te gaan, van een trainer van een topploeg mag je ook in moeilijke momenten meer zelfcontrole verwachten.

Zenuwachtigheid giert er niet alleen doorheen het Astridpark. Ook bij Club Brugge blijkt het moeilijk om de emoties te bannen zoals bleek toen algemeen manager Vincent Mannaert aan de rust van de wedstrijd tegen Zulte Waregem naar de kleedkamer stormde om de spelers toe te spreken. Terecht werd dat door trainer Juan Carlos Garrido verhinderd. Het is vreemd dat dit gebeurt in een professionele club. En het is al even bizar dat dit soort incidenten steeds weer de media halen. Terwijl Club Brugge ooit een bolwerk was van harmonie en familiale geborgenheid, van kameraadschap en solidariteit.

Dat daar weinig van overbleef, is een conclusie die Bart Verhaeghe in twee jaar voorzitterschap moet trekken. Club telt een selectiegroep van 26 spelers uit veertien landen, een amalgaam van culturen waaruit kennelijk moeilijk een complementair geheel te distilleren valt. Of beter: de ene week lukt het wel, zoals zondag op RC Genk bleek, de andere niet. Dat duidt niet op een grote professionele ingesteldheid en het strookt zeker niet met de brandende ambitie van Bart Verhaeghe.

De voorzitter van Club Brugge is een man met veel kwaliteiten. Anders bouw je geen zakelijk imperium zoals het zijne uit. Maar in een voetbalwereld die hij onvoldoende kent, zou hij moeten gestuurd worden. Net dat is het probleem: Verhaeghe laat zich niet sturen, hij wil zelf beslissen. Ook wanneer hij er niet in slaagt een trainer als Christoph Daum te houden omdat die zich niet in die constellatie zag functioneren.

In deze play-off 1 blijft niettemin ook voor Club Brugge veel mogelijk. Dat verbloemt de realiteit. Niet alleen bij Club. Wat dat betreft, lijkt deze competitieontknoping wel een vrijbrief voor kortetermijndenken. Met het meest recente resultaat als enige barometer.

DOOR JACQUES SYS

Naar namen kijkt Francky Dury niet.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content