IN DEZE RUBRIEK DIEPT JACQUES SYS ANEKDOTES OP UIT DE KELDER VAN ZIJN GEHEUGEN. VANDAAG: BIJ DE 60E VERJAARDAG VAN CHRISTOPH DAUM.
Vreemde interviews hebben we altijd gemaakt met Christoph Daum. Soms kort, dan zeer lang, maar steeds diepgravend. Zoals die ene keer in 1997 toen hij trainer was van Bayer Leverkusen, dat in de Champions League tegen Lierse voetbalde. Een aanvraag om Daum te spreken werd door de perschef van Bayer meteen ingewilligd. Alleen: langer dan 30 minuten mocht het interview niet duren. En of we zeker op tijd wilden zijn? We waren op tijd. Net zoals Daum. Precies 30 minuten lang praatte hij onze casetterecorder vol. Snel en pathetisch, gebruikmakend van veel vreemde metaforen. Zo vergeleek hij bijvoorbeeld een trainer met een dierentemmer, iemand die wordt begluurd door twintig hongerige leeuwen die je bij de minste tekenen van zwakte met haar en huid oppeuzelden. Hij vertelde dat je als trainer verplicht bent een visioen te hebben. Want, doceerde hij, toen Columbus Amerika ontdekte, wist hij vooraf ook niet dat hij een nieuw continent zou vinden. Hij had echter een doel, een droombeeld. En zo’n droombeeld moest volgens hem ook een trainer hebben. We tikten het bandje nog dezelfde avond uit, overdonderd door de woordenvloed, en constateerden: je hoefde niets van wat Daum vertelde weg te gooien, er zat geen afval in zijn betoog.
Dat gesprek in Leverkusen, ja, Daum wist het nog toen we hem in december 2011, één maand nadat hij bij Club Brugge was neergestreken, voor de tweede keer interviewden. Wellicht omdat zijn vriend Roger Van Gool, die bij de ontmoeting in Leverkusen ook aanwezig was, hem daaraan had herinnerd. Eén uur krijgt u, zei de perschef vooraf. Daum had ’s ochtends voor de leden van de Algemene Vergadering een lezing gegeven over de manier waarop hij leiderschap en coaching ziet, met gloed en passie, en hij bleek nog altijd goed op dreef. Toen de perschef na een uur het gesprek wilde afbreken, keek Daum hem berispend aan en ging onverstoord door. Hij had zijn filosofie uitgelegd en verteld wat hem in dit vak vooral bezighoudt: hoe je mentale vaardigheden moet trainen. Hij had verteld dat verdedigen volgens hem niet meer is dan aanvallen zonder bal, hij zweerde dat Club attractief zou voetballen en sneed nu een heikel thema aan: de dag dat er bij hem een maligne melanoom was vastgesteld, de ergste huidziekte die je kunt hebben. Daum legde zeer omslachtig uit hoe hij dat emotioneel had verwerkt. De perschef schrok van zo veel openheid, vroeg zich af of hij dat wel moest vertellen, maar Daum had voor iedereen een boodschap: je kunt je in het ziekenhuis niet snel genoeg laten onderzoeken als je iets verdachts vaststelt. Daum had al een tijdje enkele vlekken, pas toen hij zijn zoon naar de kliniek moest brengen, zag hij in de gang een bordje staan met ‘dermatoloog’. Hij was binnengegaan en kreeg van de dokter te horen dat hij het ziekenhuis niet meer mocht verlaten.
Waar zou Club Brugge nu gestaan hebben met Christoph Daum? Weinig trainers die in korte tijd zo veel indruk maakten bij blauw-zwart en die achteraf van de spelers zo veel lof kregen als de Duitser. Ooit moest de onconventionele Christoph Daum het na het EK 2000 ontspoorde Duitse voetbal uit het moeras trekken. Hij zou op 1 juli 2001 bondscoach worden. Twee maanden daarvoor werd hij als gebruiker van cocaïne ontmaskerd. Het hele land viel over hem heen. Daum vluchtte naar Turkije.
Daar zit hij nu weer, bij het bescheiden Bursaspor. Daar viert hij donderdag zijn 60e verjaardag. In de op drie na grootste stad van Turkije, gelegen in het Aziatische gedeelte van het land, luistert hij geregeld naar het gebed dat vanuit de moskeeën opstijgt. Of hij zich dan ook bezint en bijvoorbeeld denkt aan zijn aanvaring met Uli Hoeness in 1989? Daum botste met de toenmalige manager van Bayern omdat hij had verteld dat diens trainer, Jupp Heynckes, beter slaapmiddelen zou verkopen dan als trainer te werken en dat het interessanter is om naar een weerbericht te luisteren dan naar de analyses van Heynckes.
Toen zocht Christoph Daum nog naar zelfbevestiging. De vraag is of hij die erkenning ooit heeft gekregen, of de littekens uit het verleden zijn weggeveegd. Want er is iets dat blijft knagen: van het echte werk aan de top heeft Christoph Daum nooit mogen proeven. ?
