De Luikse rechtsachter hoopt dat hij nog lang bij Bergen kan blijven. ‘Er schuilt heel veel talent in deze ploeg.’
De “Draken” van coach José Riga doen momenteel een beetje denken aan de teams van Seraing, die onder leiding van Georges Heylens een verrijking betekenden voor de eerste klasse. Seraing liet toen de Zuid-Amerikaanse, de Europese en de Afrikaanse voetbalcultuur wonderwel hand in hand gaan. In Bergen heeft men vooral inspiratie gezocht in Frankrijk. Daarnaast zouden de rood-witten met de Kameroense aanvaller Daniel Wansi, die eerder al in Tunesië, Kroatië, Duitsland en China speelde, wel eens de revelatie van het seizoen in huis kunnen hebben gehaald. Michaël Wiggers (26) zocht het minder ver, maar heeft in eigen land ook al heel wat watertjes doorzwommen, vooraleer neer te strijken in het Charles Tondreaustadion.
“Ik heb hier gevonden wat ik zocht : teamspirit en een warm gevoel”, zegt hij. “Ik ben hier met open armen ontvangen. Het is een dag en een nacht verschil met de afstandelijke sfeer die ik bij Zulte Waregem voelde. Francky Dury is een uitstekende en zeer veeleisende coach, maar hij is niet zo’n goede psycholoog als José Riga. Dury is een man voor de basisspelers. Wellicht ontbrak het hem aan tijd om ook bezig te zijn met de jongens die naast de ploeg vielen. Eigenlijk hebben we niet vaak gepraat. Ik had daar nochtans nood aan. Maar als je bij Zulte Waregem geen naam hebt, tel je niet echt mee. En die naam had ik absoluut niet. Niemand kende me er. Ik heb me er dikwijls verveeld toen ik na de training thuiskwam. Om me goed in mijn vel te voelen moet ik mijn vrienden kunnen zien. Ik had Luik verlaten om in Waregem alles op alles te zetten, maar ik had er heel veel heimwee. Langer dan een jaar zou ik het er niet hebben volgehouden. Ik had natuurlijk ook wat pech, want in het begin van het seizoen liep ik een blessure op aan de bil en het team deed het zonder mij fantastisch goed. In de tweede ronde was ik opnieuw topfit, maar ik heb slechts sporadisch mijn opwachting gemaakt in de eerste ploeg. Bij de finale van de Belgische beker zat ik bij de kern, maar ik ben niet op het veld mogen komen. Ondanks alles was dat toch een mooie bekroning. Ik ben er fier op dat ik, ondanks de weinige speelminuten die ik kreeg, het hoofd niet heb laten hangen. Uiteindelijk nam mijn vader contact op met het bestuur van Bergen. Riga kende me omdat ik met Luik tegen Visé heb gespeeld, één van zijn vroegere clubs. Dat heeft de onderhandelingen zeker vergemakkelijkt.”
Wiggers, de zoon van een Luikse vader en een Siciliaanse moeder die luistert naar de welluidende naam Uccellatore versleet zijn eerste voetbalschoenen bij Vottem, Jehay en Seraing. Bij Luik, waar hij in de tweede klasse onder Raphael Quaranta op zestienjarige leeftijd debuteerde, trok hij de aandacht van Moeskroen en RWDM, maar hij mocht niet weg. “Ik heb er veel verschillende coaches meegemaakt : Rapha, Bernard Wégria, Neba Malbasa, Henri Depireux, Claudy Dardenne, Vincent Ciccarella en Marc Grosjean. Uiteindelijk kon ik in 2003 een stap voorwaarts zetten door de overstap te maken naar Virton. Onder Michel Renquin en Jean Thissen heb ik er veel geleerd. Van Renquin stak ik tactisch veel op en ik was ook behoorlijk onder de indruk van het dagelijkse werk van Thissen. Mentale kracht stond bij allebei voorop. Hun overwinningsdrang hebben ze goed weten over te brengen op het team, dat toch is uitgegroeid tot een mooie tweedeklasser. Voor mij was het alleszins een belangrijke etappe.”
Na Zulte Waregem speelt Wiggers dus nu voor Bergen. Ook op het veld is te zien dat hij zich daar als een vis in het water voelt, want hij geeft blijk van veel tactische rijpheid in de rug van de technisch vaardige en offensief ingestelde Wilfried Dalmat. Die snijdt vaak naar binnen, zodat de Luikenaar de hele rechterflank voor zijn rekening moet nemen. Hij vindt in ieder geval dat er in zijn nieuwe ploeg heel veel talent schuilt.
“Onze Fransen zijn erg goed en met spelverdeler Alessandro Cordaro, die men vaak vergelijkt met Wilfried Van Moer, maar die mij aan een snellere versie van Enzo Scifo doet denken, hebben wij ook een topper in huis. Ik voel me erg goed bij Bergen, vooral omdat hier geprobeerd wordt om mooi voetbal te brengen, zonder evenwel naïef alles open te zetten.”
PIERRE BILIC
