Opmerkelijk eensgezind waren vorige week de commentaren na de 0-2-nederlaag van de Rode Duivels tegen Colombia: dit verlies was geen drama, er waren veel kansen, er werd goed gevoetbald en uit deze nederlaag kon alleen maar geleerd worden. Het is een kwestie van perceptie. Eén jaar geleden zou de toon heel anders zijn geweest. Nu is er in en rond de wereld van de nationale ploeg alleen maar plaats voor euforie. De kwalificatie voor het WK is als een bevrijding gevierd, de Rode Duivels zijn als een nationaal product op de markt gezet, een verbindingsstuk van een communautair versplinterd land, achter dit team gaat een uitmuntende marketingstrategie schuil.
Wedstrijden zijn vaak momentopnames, maar los van de match die dinsdagavond tegen Japan werd gespeeld, zal die hoerasfeer de komende maanden niet wijken. Bondscoach Marc Wilmots probeert in alle omstandigheden de voeten op de grond te houden, maar sprak na de wedstrijd tegen Colombia qua organisatie van een haast perfecte eerste helft. Hij wees naar de kansen die waren gemist, al is het natuurlijk een essentieel onderdeel van het voetbal dat je die mogelijkheden benut.
Jaren aan een stuk kwamen de Rode Duivels in de problemen als het tempo te hoog lag. Ze werden dan haast versmacht. De exodus van de internationals naar het buitenland heeft dat probleem opgelost. In een andere (voetbal)wereld werden de grenzen verlegd. Het is en blijft de grondsteen van de wonderlijke campagne, gestuurd door een trainer die alle ego’s met een mengeling van strengheid en flexibiliteit tot één geheel kon doen samenvloeien.
Nu heersen er in de buitenlandse competities door de verhoogde concurrentie en het rotatiesysteem dat sommige trainers hanteren andere normen. Tegen Colombia stonden vijf spelers aan de aftrap die in hun respectieve ploeg niet (altijd) in de basis staan. Dat kan op termijn voor een nijpend probleem zorgen. Een gebrek aan ritme bleek tegen Colombia vooral toen de Zuid-Amerikanen in de tweede helft het tempo opdreven. Het deed – heel even – terugdenken aan vroegere tijden.
De speelgelegenheid van de internationals in hun buitenlandse clubs moet, naast de aanhoudende blessure van Vincent Kompany, voor Marc Wilmots de komende maanden de grootste zorg zijn. Hij kan trainingen en voorbereidingswedstrijden inlassen, maar beslist niet over de fysieke paraatheid van zijn manschappen. Een dualisme dat hem moet frustreren. Vooral de situatie van de tijdens de kwalificatiematchen zo bepalende Kevin De Bruyne wordt zorgwekkend. De voorlopig bij Chelsea uitgerangeerde flankspeler doet er best aan in januari naar een andere club te verkassen. Maar ook dat heeft Marc Wilmots niet in de hand.
Niet alleen dat moet de irreële verwachtingen die over de Rode Duivels heersen temperen. De aanloop naar het WK zal maar een flauw afkooksel zijn van dat wat er in Brazilië, op het hoogste podium, echt te gebeuren staat. Er zijn niet alleen toplanden als Spanje en Duitsland, met teams die nog altijd een perfecte symbiose bevatten van kracht, loopvermogen, explosiviteit en subtiliteit. Maar er zijn ook de Zuid-Amerikaanse landen, die een onmiskenbaar voordeel hebben. En dat gaat verder dan Brazilië en Argentinië. Dat Chili vorige week een vriendschappelijke wedstrijd in Engeland won, is geen toeval. En Colombia, met niet alleen Falcao maar ook zeer veel voetballend vermogen van achteruit, heeft zijn klasse in het Koning Boudewijnstadion gedemonstreerd.
Hoe lang dat Koning Boudewijnstadion nog thuishaven zal zijn voor de Rode Duivels is onduidelijk. Als België bij de dertien landen wil horen waar het EK 2020 wordt georganiseerd, moeten de plannen voor een nieuw nationaal stadion in september concreet zijn. Dat lijkt onhaalbaar in een land waarin stadionprojecten – AA Gent buiten beschouwing gelaten – verzanden in politieke onenigheid.
Nieuwe maquettes zijn er overal. Zeker in Brugge. In januari zal het zeven (!) jaar geleden zijn dat Club Brugge zijn plannen voor een nieuw stadion ontvouwde. Na een hoop debatten, polemieken en afgekeurde sites zou het idee nu zijn om twee nieuwe stadions op te trekken op een eerder afgekeurde locatie, waar de verkeerssituatie inmiddels is veranderd. Maar ook nu kan iedereen alles blokkeren of op zijn minst vertragen. Zo kom je weer terecht in een poel van besluiteloosheid.
DOOR JACQUES SYS
Marc Wilmots heeft niet alles in de hand.
