Ondanks een inkrimping van het budget pakte BC Oostende een zevende landstitel op rij. Geen enkele ploeg deed ooit beter.
BC Oostende, dat sinds 2013 telkens de dubbel pakte in de Belgische competitie, zag deze zomer zijn hoofdsponsor Telenet naar Antwerp Giants overlopen. De telecomoperator bleef wel aanwezig als cosponsor van Oostende, maar Johan Verborgh en zijn bestuursploeg zagen het budget van de club wel met tien procent krimpen. Logischerwijze verhuisde de aandacht van pers en publiek mee richting Antwerpen, waar ze onder de sportieve leiding van ex-international Roel Moors en de niet aflatende ambitie van voorzitter Roger Roels iets aan het opbouwen waren: een ploeg die eindelijk BC Oostende het vuur aan de schenen zou leggen. Zelfs Dario Gjergja, de succescoach van Oostende, was slim genoeg om de favorietenrol voor een keertje van zich af te duwen. Antwerp en Charleroi – dat zich vorige zomer versterkte met Rasko Katic, sterkhouder van BCO – waren volgens hem de titelfavorieten.
Bij Dario Gjergja heb je als speler best geen te groot ego. Wie niet wil plooien, mag beschikken.
Draaide dat even anders uit… De landskampioen schoot furieus uit de startblokken, een reeks van 21 zeges op rij volgde. Oostende toonde zich dit seizoen collectief nóg sterker, met bijna elke match verschillende spelers die tien punten of meer haalden. Tegelijkertijd kwam de focus nog meer op een strakke verdediging te liggen. Gjergja zweert bij rotatie: om de intensiteit van zijn verdediging constant hoog te houden wisselt hij voortdurend zijn personeel. En wanneer hij merkt dat een speler niet bij de les is, aarzelt hij niet om die de huid vol te schelden of zelfs meteen weer naar de kant te halen. Bij Dario Gjergja heb je als speler best geen te groot ego. Wie niet wil plooien, mag beschikken. Het team maakt het individu sterker en niet omgekeerd, een adagium waar de Kroatische coach bij zweert.
Zijn aandeel is dan ook groot in deze onovertroffen reeks landstitels. Dit seizoen meer dan ooit. ‘Tachtig procent de verdienste van onze coach’, glunderde BCO-voorzitter Verborgh na de beslissende derde match tegen Antwerp Giants, kansloos in de play-off-finales (3-0 werd het). Gjergja geniet internationale faam voor zijn kwaliteiten als opleider – vorige zomer huurde Boston Celtics hem in om een jonge speler onder handen te nemen. De vorige jaren bracht Gjergja ook de Belgische jongeren Quentin Serron, Pierre-Antoine Gillet en Khalid Boukichou op een hoger niveau, hetzelfde dit jaar met Jean Salumu en Elias Lasisi.
Salumu, al jaren een kracht in de schaduw, ontpopte zich dit seizoen tot matchwinnaar en leider. Deels omdat Dusan Djordjevic, de ervaren kapitein en spelverdeler van Oostende, wat vaker gespaard werd voor de echt belangrijke momenten. Resultaat: Salumu werd verkozen tot Speler van het Jaar (beste Belg) én MVP van onze competitie (alle nationaliteiten). In een interview met dit blad legde hij uit wat de kracht is van zijn Kroatische leermeester: ‘Toen ik in 2012 terugkeerde na een teleurstellende uitleenbeurt aan Leuven, twijfelde ik aan mijn toekomst als profspeler, maar Gjergja ging meteen aan de slag met mij. Een keerpunt. De kwaliteiten van iemand detecteren en die nog sterker maken, dat kan hij zeer goed. Op zowat elke vrije dag lastte hij extra trainingen in om aan mijn eerste stap, de versnelling, te werken. Ik moest met gewichten rond mijn enkels of met een zware bal in mijn handen soms een uur aan een stuk demarrages plaatsen. Daar pluk ik nu de vruchten van. Ook Gillet, Serron en Boukichou zullen erkennen dat ze veel te danken hebben aan Gjergja. Hij ziet zijn spelers echt graag, alleen uit hij dat misschien op een nogal aparte manier.’
Recordkampioen
Gjergja heeft een duidelijke richtlijn: my way or the highway. De rekrutering, prima begeleid door sportief directeur Philip Debaere (ondertussen ook 9 titels en 8 bekers op zijn palmares sinds hij in 2005 die functie kreeg), staat helemaal in het teken daarvan. Enkel spelers die zich kunnen schikken in het teambelang zijn welkom. Geen prima donna’s die alleen aan hun statistieken denken, maar taakbewuste buitenlanders als Mike Myers, Tonye Jekiri en Chase Fieler. Een Belgisch talent als Hans Vanwijn bijvoorbeeld verkoos afgelopen zomer een transfer naar Antwerp Giants, waar het spel meer rond hem zou draaien. Een legitieme keuze in zijn ontwikkeling, er bestaat niet één weg naar succes, maar het illustreert voor een deel wel waarin Antwerp Giants in de finale tekort schoot tegen BC Oostende. Maturiteit wordt dan al snel gezegd, maar dat woord mag je evengoed vervangen door grinta. Je moet mentaal gehard zijn en je trots kunnen inslikken om de emotionele uitbarstingen, de niet aflatende furie en hoge eisen van Gjergja aan te kunnen. De spelers die bij Oostende op het veld staan zijn doordrongen van die fighting spirit. Dat maakt hen zo onklopbaar. Of zoals huidig Charleroicoach Brian Lynch bewonderend vertelde over zijn Oostendse collega: ‘Dat hij zijn spelers elke match opnieuw zo kan opladen en hen constant scherp houdt ondanks die trofeeën, is héél straf.’
Hoe lang zal deze hegemonie nog duren? Vermoedelijk zo lang Dario Gjergja de plak zwaait aan de kust. De Kroaat heeft al enkele aanbiedingen uit Europese toplanden afgeslagen, enerzijds omdat hij verkiest in een zwakkere competitie prijzen te pakken dan in een sterke competitie bij een beperkt team te moeten ploeteren. Anderzijds omdat zijn gezin gelukkig is in België. Hijzelf, maar zeker ook zijn vrouw en dochter hebben het prima naar hun zin in ons landje.
Met een zevende landstitel op rij doet Gjergja beter dan de legendarische Lucien Van Kersschaever, die begin jaren negentig zes keer opeenvolgend kampioen speelde met Racing Maes Pils Mechelen. Dit BC Oostende veegde met een zevende landstitel en een zesde Belgische beker op rij alle records van tafel. Semailles BC (1946 tot 1951), Antwerpse BC (1959 tot 1964), Sunair Oostende (1981 tot 1986) en RC Maes Mechelen (1989 tot 1994) bleven steken op zes opeenvolgende titels. Men dient omzichtig te zijn met de term ‘historisch’, maar in dit geval kan je niet anders dan hem gebruiken.
Europese waardemeter
Het Europese parcours van BC Oostende vormt de enige smet op dit historische seizoen. In de Champions League geraakte de kustploeg niet voorbij de eerste ronde en als opgeviste club in de FIBA Europe Cup werd het ook snel uitgeschakeld in de achtste finales. Het zorgt ervoor dat Lucien Van Kersschaever (79), door Dario Gjergja onttroond als recordcoach in onze Belgische competitie, zijn bedenkingen heeft bij de huidige hegemonie. ‘Records zijn er om gebroken te worden, ik heb er geen enkele moeite mee dat Gjergja nu beter doet. Ze winnen zeven titels op rij, daar valt weinig op aan te merken’, stipt hij eerst aan. Máár: ‘Ik vind dat het ook iets zegt over onze competitie en dan vooral het gebrek aan tegenstand dat Oostende krijgt. Wat zijn hun Europese resultaten? Hoe doen ze het tegen de andere landskampioenen? Dat is de werkelijke waardemeter. Met Racing Mechelen klopten wij destijds clubs als FC Barcelona, dat een budget had dat tien keer zo groot was als het onze. En wie weet hadden wij ook meer dan zes titels op rij gehaald, ware het niet dat sponsor Maes Pils er de stekker uittrok. Het is dus niet dat wij na die zes titels een kampioenschap verloren.’
