Hij speelt nog amper en scoren doet hij al helemaal niet meer. Toni Brogno is ziek : ‘De dokter zei dat ik voor het voetbal verloren was.’

Zijn laatste doelpunt dateert van 7 mei 2005. Toni Brogno scoorde toen uit strafschop, een treffer die Sporting Charleroi overigens niks opleverde (1-2 tegen Brussels). Meer dan een half jaar verder lijkt niet alleen de goalgetter maar simpelweg de voetballer Brogno monddood. Zijn speeltijd bleef dit seizoen beperkt tot schamele minuten. Op de tiende speeldag moest hij de ultieme vernedering doorslikken : tegen Wes-terlo viel hij in de 90ste minuut in. De wissel diende enerzijds om het tempo uit het spel van de tegenstander te halen en zo de 2-1-voorsprong van Charleroi te beveiligen. En anderzijds om François Sterchele een applausvervanging te gunnen.

Terwijl Toni Brogno zijn plaats innam, stapte de nieuwe doelschutter van de Carolo’s onder gejuich bedolven het veld af – en dit uitgerekend tegen de ex-ploegmaats van Westerlo, de club waar Toni Brogno nog onder contract ligt. “Ja,” geeft hij toe, “dat was bijzonder frustrerend. Ik had liever gezien dat de trainer er een jonge speler had ingebracht. Die zou dat meer hebben gewaardeerd dan ik.”

Onlangs gaf Toni Brogno de verklaring voor zijn ineengestort niveau. Hij lijdt aan rectocolitis, een chronische ontsteking van de dikke darm en de endeldarm.

Toni Brogno : “Eigenlijk sukkel ik daar al een tiental jaar mee. Ik ondervond er voor de eerste keer hinder van bij mijn eerste wedstrijd in de eerste klasse, uit met Charleroi tegen Anderlecht. De dag voordien zei de coach – dat was toen Georges Leekens – me dat ik zou spelen. In de uren voor die match voelde ik me niet goed. Ik dacht dat het gewoon door de stress kwam. Ik heb toen op Anderlecht ongeveer een uur gespeeld. ’s Anderendaags voelde ik me zo slecht dat ik naar het ziekenhuis ben gegaan. De dokter zag meteen aan welke ziekte ik leed en voorspelde me dat ik een kruis over het voetbal mocht maken. Volgens hem zou die kwaal me verhinderen om een serie felle inspanningen te leveren. Daarna consulteerde ik een specialist. Die stelde dezelfde diagnose maar was ervan overtuigd dat ik kon blijven voetballen.”

Wat zijn de symptomen van die ziekte ?

“Vooral aanvallen van zware diarree. Bij zo’n crisis gebeurt het dat ik ’s nachts twintig of vijfentwintig keer uit bed moet. Ik verlies dan veel bloed, voel me slap. Ik zie bleek, ik verlies vlug gewicht.”

Wat is de oorzaak ?

“De dokters weten het ook niet. Stress, zenuwen, vermoeidheid, hun uitleg blijft tamelijk vaag. Gelukkig heb ik nog maar drie zware crisissen meegemaakt in tien jaar tijd : bij mijn debuut in eerste klasse, in Sedan en nu afgelopen zomer de derde.”

Hoe wordt de ziekte behandeld ?

“Met een cortisonekuur die drie maanden duurt. Mijn gezicht zwelt dan telkens op door die cortisone. Mensen hebben de indruk dat ik verdikt ben, terwijl ik net onder mijn normale gewicht zit. Die cortisone helpt me er- bovenop, maar heeft vervelende bijwerkingen : ik voel me verschrikkelijk vermoeid, ik zweet overvloedig, ik krijg opstoten van warmte, mijn lichaams-temperatuur stijgt. Ik heb sinds juni wel de hele voorbereiding op het seizoen meegemaakt, maar na elke training lag ik thuis voor dood op de bank. Ik kon me niet voor de volle honderd procent geven, bijgevolg bleef de topconditie weg. En het is zeker niet toevallig dat ik net nu de eerste spierscheur van mijn carrière opliep : cortisone maakt de spieren kwetsbaar. Maar ik zie stilaan het einde van de tunnel. De behandeling van drie maanden is afgelopen. Ik hoop dat ik nu snel naar mijn beste niveau kan groeien.”

Waarom kom je nu pas met deze uitleg naar buiten ?

“De technische staf heb ik meteen ingelicht, maar voorts wilde ik niemand op de hoogte brengen. De mensen zouden denken dat ik excuses zocht. Dat is mijn stijl niet. Ik heb een ziekte en dat lot draag ik en daarmee uit.”

Ja maar, nu deden er over Toni Brogno wilde verhalen de ronde.

“Ik heb ook wel gehoord en gelezen wat de mensen over mij vertelden. Dat ik fin de carrière was en waarom dan wel. Die roddels heb ik naast me neer gelegd. Jacky Mathijssen heeft meteen beloofd dat hij me alle tijd zou geven om te genezen. Op 20-jarige leeftijd had ik zeker risico’s genomen om vlug terug te keren. Met het risico te forceren en te hervallen. Nu ben ik 32, ik redeneer nu anders : de gezondheid gaat voor.”

Heb je zelf niet het gevoel dat je ‘fin de carrière’ bent ?

“In de zomer, voor die ziekte weer uitbrak, sprak ik nog met Mogi Bayat over een mogelijke verlenging van de huurperiode. Het is logisch dat men nu eerst wil afwachten en bekijken hoe het met mijn gezondheid evolueert. Het enige wat me interesseert, is weer gezond worden en dan naar mijn beste niveau terugkeren.”

32 jaar, dan zit je wel in de herfst van je loopbaan.

“Maar ik wil vooral niet de fout van mijn broer Dante maken : te vroeg stoppen. Een seizoen te veel voetballen wil ik beslist vermijden, maar een seizoen te vroeg stoppen, lijkt me nog erger. Zo-lang mijn lichaam en mijn geest mee willen, blijf ik voetballen.” l

PIERRE DANVOYE

‘HET GEBEURT DAT IK ‘S NACHTS TWINTIG OF VIJFENTWINTIG KEER UIT BED MOET.’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content