Nog voor hij goed en wel als trainer van Antwerp aan de slag ging, is Doy Perazic in zijn eerste examen gezakt. Met een paar explosieve uitspraken voelde de Montenegrijn zich geroepen om de stoere jongen uit te hangen. Zonder de minste gêne hakte Perazic in op één van zijn spelers door de roepen dat hij, op 57-jarige leeftijd, nog beweeglijker en vinniger is dan Omar Mussa. Je houdt het niet voor mogelijk dat trainers psychologisch zo kunnen en mogen blunderen. Dezelfde Perazic vond ook dat een voetballer die met hem in de clinch gaat wel extra dom moet zijn. Een trainer die nooit hoger werkte dan derde klasse en in zijn carrière zeven keer een contract niet uitdeed, heeft inderdaad recht van spreken. Die mag bij wijze van collegialiteit ook nog een sneer geven naar zijn voorganger en ongezouten debiteren dat hij geschrokken is van de slordigheden en technische fouten die er op training worden begaan.

Er bestaan geen normen en waarden meer in de voetbalsport. Ook niet als het om de dumpingprijzen gaat die trainers accepteren. Perazic aanvaardde een prestatiegericht contract en kan heel snel weer op de keien staan. Dat zit er trouwens dik in want een trainer die ermee pocht dat hij overal waar hij werkte met bestuursleden in de clinch ging, zal vroeg of laat keihard botsen met de bemoeizucht van Eddy Wauters, die overal op een dusdanige manier zijn zeg doet dat veel trainers er radeloos van worden.

Het lijkt er soms op alsof ze het gewoon niet willen leren in het Belgische voetbal. Antwerp presenteert met Doy Perazic de vierde trainer in zevenentwintig maanden. De prijs is daarbij van zo’n doorslaggevend belang dat de tijd niet meer ver af is dat je zal moeten betalen om Antwerp te mogen trainen. Vreemd is het ook om van het bestuur te horen dat er René Desaeyere vanuit de spelersgroep te harde trainingen en verbale agressie tegenover sommigen wordt aangewreven. Vervolgens wordt er bij wijze van consequentie voor een Slavische furie gekozen die de spelers tijdens zijn eerste training twee uur en twintig minuten onderhoudt en de venijnige en hier en daar zelfs kwetsende opmerkingen over het veld laat schallen.

De toekomst zal aanwijzen of René Desaeyere niet te snel is afgerekend op de mindere resultaten. Antwerp barst niet bepaald van de klasse en de van Manchester United geleende spelers zijn tweederangsfiguren die het team geen enkele meerwaarde geven. Los daarvan hebben voetballers altijd wel iets om over te klagen. Van Henk Houwaart heette het dat hij niet zwaar genoeg trainde, Desaeyere was dan weer te hard, van Wim De Coninck werd niet begrepen dat hij Patrick Goots naast de ploeg zette, terwijl nu te horen valt dat Goots door Desaeyere te veel werd beschermd. Zo is het altijd iets. Ruggengraat toont het bestuur dat daarboven staat en resoluut zijn koers vaart. In afwachting daarvan zullen de uitspraken van Doy Perazic binnen de huidige mediaverhoudingen nog zwaar worden opgeklopt. Het mag dan zijn dat de ex-speler van Rode Ster Belgrado zwaar gefrustreerd is omdat hij nog niet op het hoogste niveau aan de bak kwam, trainers zonder palmares doen er goed aan eerst te presteren en dan te praten en eventueel zichzelf te bewieroken. Maar Perazic is zich van geen kwaad bewust. Hij afficheert zichzelf als een geboren leider en vindt dat hij psychologisch ijzersterk is. Het is volstrekt onduidelijk hoe zo iemand indruk kan maken op een intelligente man als Eddy Wauters.

Maar van onduidelijkheden wemelt het in het Belgische voetbal. Sporting Charleroi stond twee maanden geleden aan de rand van de afgrond en heeft nu kennelijk de fondsen gevonden om Robert Waseige binnen te halen. Dat is vragen om nieuwe moeilijkheden en illustreert nog maar eens hoe er op korte termijn wordt gedacht. Vier jaar geleden belandde Abbas Bayat op de voorzittersstoel bij Sporting Charleroi. Het heette dat hij zijn ideeën uit de zakenwereld op de voetballerij zou projecteren. Nu probeert men met de komst van Waseige op een al dan niet kunstmatige manier nieuwe ambitie te tonen. En wordt er in het Zwarte Land een stukje toneel opgevoerd. Dat Dante Brogno, die destijds een zware aanvaring had met de nieuwe sportieve baas, nu beweert het als een voorrecht te aanzien onder Waseige te mogen werken, klinkt wel heel erg belachelijk. Soms word je echt doodmoe van al die hypocrisie.

door Jacques Sys

Straks moet je nog betalen om Antwerp te mogen trainen.