Bij zijn komst naar Daknam in augustus kende niemand hem. Maar lang duurde het niet voor Besart Abdurahimi op het veld liet zien wie hij is. De gewezen jeugdinternational van Kroatië en huidige A-international van Macedonië is momenteel topschutter van Lokeren. Maar, zegt hij, het beste moet nog komen.

Om een grapje zit hij niet verlegen. Na een fotoshoot in de kleedkamer waarbij hij zijn shirt achterstevoren moest dragen om zijn naam en nummer vanaf de voorzijde zichtbaar te maken, vraagt hij de fotograaf met uitgestreken gezicht of hij het shirt weer mag dragen zoals het gedragen hoort te worden. “Anders denken ze hier dat ik mij nog niet fatsoenlijk kan kleden.” Het is de dag na de eerste overwinning van Lokeren in de poulefase van de Europa League, na ook alweer een verdienstelijke prestatie van hemzelf, maar snel tevreden is Besart Abdurahimi blijkbaar niet. “Ik ben niet ontevreden,” zegt hij, “maar ik weet dat ik veel beter kan.”

Wat bedoel je met ‘ik weet dat ik veel beter kan’?

Besart Abdurahimi: “Ik bedoel: dit is geen grote club. Maar we zijn wel op weg om groot te worden. We kwalificeerden ons al voor de Europa League, doen het daarin goed, en ook in de Belgische competitie willen we topprestaties leveren. Grote momenten voor de club zijn ook grote momenten voor de spelers die er op dat moment zijn.”

Bedoel je ook dat je persoonlijk nog veel beter kunt presteren?

“Ja, natuurlijk. Ik ben 24 jaar en misschien is dat niet meer zó jong, maar het is ook nog niet oud. Er rest mij nog veel tijd om mijn spel te verbeteren. Het beste moet nog komen. Ik weet dat ik meer voor deze club kan doen dan ik al deed.”

Wat?

“Alles kan nog beter, zelfs de dingen die al goed zijn. Ik scoorde al drie keer, maar ik had meer kunnen scoren. Dit is een ploeg met een goeie teamspirit: hoe meer je voor het team speelt, hoe meer mogelijkheden om te scoren de ploeg creëert. Ik bekijk dat zo.”

Israël

Bij de Israëlische topclub Hapoel Tel Aviv scoorde je vorig seizoen maar vier keer in de hele competitie.

“In Israël waren er… ik zal niet zeggen problemen, maar… ik speelde niet zo veel. Dat gold trouwens ook voor nog andere buitenlanders. Sommigen werden zelfs naar huis gestuurd en geschorst tot het einde van het seizoen. Het was een beetje vreemd daar.”

Wat was het probleem?

“Dat weet ik niet. Ik trainde goed en speelde goed, maar toch zetten ze mij er na één wedstrijd in de play-offs uit. Het hing niet van mijn prestaties af of ik wel of niet mocht meedoen.”

Ben je dan niet iemand die de coach om uitleg gaat vragen?

“Het was heel moeilijk om met de coach tot een dialoog te komen. Hij was iemand die altijd de druk aan jouw kant legde. Mijn indruk was dat de Israëlische spelers de voorkeur kregen.”

Je bent moslim, maar Hapoel Tel Aviv staat bekend als een van de moslimvriendelijkste clubs in Israël, toch?

“Er zaten nog een paar moslims in de kern, en ook een paar christenen. Ik denk niet dat daar het probleem was. Voor enkele mensen in de club misschien wel, maar die toonden het niet. Het was op sportief vlak dat ik niet tevreden was.”

Hoe verliepen voor jou de wedstrijden tegen Beitar Jeruzalem, de Joodse club met een harde supporterskern die moslims haat en niets liever doet dan ‘Mohammed is dood’ scanderen?

“In de thuiswedstrijd tegen Beitar maakte ik mijn eerste doelpunt en knielde ik meteen daarna om mijn God te danken. Journalisten vroegen mij nadien of ik dat deed om de supporters van Beitar te provoceren, maar ik zei: ‘Nee, dat is gewoon mijn manier om mijn God te danken.’ Dat was toen een item in de kranten en ik begrijp dat ook wel een beetje. (lacht) De daaropvolgende wedstrijd scoorde ik twéé keer. We kenden toen de beste periode van het seizoen, maar toch gooiden ze mij er na een tijdje uit.”

Maar dat belette jou wellicht niet om intens te genieten van het bruisende nachtleven in Tel Aviv?

“Ik genoot van het leven in Tel Aviv, zeker van het weer en van de korte en milde winter daar, maar ik ben niet het type dat van het nachtleven geniet. Ik ben al zes jaar samen met mijn vriendin en ik ken haar al van op de basisschool. Ze woonde enkele straten verder en we groeiden eigenlijk samen op. Elke dag begint voor ons op dezelfde manier: we staan op, gaan met de hond wandelen en daarna maken we het ontbijt klaar. Als we grote honger hebben, gebeurt het dat we eerst ontbijten en dan pas met de hond gaan wandelen. Dat is de realiteit waarin ik leef.” (lacht)

Wat doe je in je vrije tijd behalve de hond uitlaten?

“Van mijn vriendin genieten. We zullen hier zeker steden bezoeken en eens afspreken met Aleksandar Trajkovski in Waregem en met Ivan Santini in Kortrijk. Maar met al die Europa Leaguewedstrijden tijdens de week is er voor mij momenteel maar weinig vrije tijd. Mijn vriendin studeert op afstand landbouwwetenschappen, omdat het bij haar thuis een tuincentrum is, maar ik ben eigenlijk elke dag 24 uur met voetbal bezig. Ik leef honderd procent voor mijn sport. Ik rook niet, ik drink niet en ik rust na een wedstrijd. Het nachtleven en stommiteiten uithalen, dat is dus niet aan mij besteed.”

Waarvan hangt het af of je je ergens goed voelt of niet?

“Waar ik kom, probeer ik mezelf te zijn en ik ben niet zo speciaal, hoor. Hier is momenteel alles goed. Ze accepteren mij er als nieuwe speler en iedereen is er professioneel. Ik voel mij gelukkig. In Lokeren ben ik in een betere plaats, met betere personen in en rond de club, en voor mij is dat heel positief. Ik denk dat dat de reden is dat ik mij hier zo snel aanpaste. Maar misschien is die ervaring in Israël ook wel goed voor mij geweest.”

In welke zin?

“De moeilijkheden die ik er ervoer, maakten mij mentaal sterker. Het moeilijkste voor een speler is te voelen dat de staf niet fair is. Is iemand beter dan jou, dan kan je dat accepteren. Als prof werk je dan nog harder om jezelf te verbeteren. Maar niks is moeilijker om mee om te gaan dan eruit gezet te worden als je verdient te spelen.”

Hoe ben je daarmee omgegaan?

“Ik ben erin geslaagd om rustig te blijven, positief te denken en nog harder te trainen om klaar te zijn om na mijn vertrek daar eender waar te gaan spelen. Na die acht maanden op uitleenbasis bij Hapoel Tel Aviv moest ik terugkeren naar NK Zagreb, in afwachting dat ik weer zou vertrekken. Wedstrijden speelde ik er niet, dat wilde de club niet en dat wilde ik zelf ook niet, maar toen ik in Lokeren aankwam, was ik toch heel goed voorbereid. Ik miste natuurlijk wedstrijdritme, maar na enkele wedstrijden met de beloften ging het almaar beter.”

Je werd in Lokeren gepresenteerd als een speler die op de vier offensieve posities inzetbaar is. Wat is je beste positie?

“Ik weet het niet, want ik kan echt op elke positie spelen: links, rechts, in de spits en achter de spits. En waar ik ook sta, altijd geef ik alles wat er in mij zit.”

Hoe ben je opgeleid?

“Bij de jeugd stond ik vooral in de spits. Vanaf de U16 ben ik meer op de flanken beginnen te spelen.”

Kroatië

Je bent geboren in Zagreb in 1990. Dat is het jaar van de uit de hand gelopen Dinamo Zagreb-Rode Ster Belgrado, waarin Zvonimir Boban met een karatetrap naar een politieman het opkomende verzet tegen de Servische dominantie in het toenmalige Joegoslavië symboliseerde. Die dag wordt in het Maksimirstadion in Zagreb nog elk jaar herdacht als het begin van de burgeroorlog. Ken je al die politieke voetbalverhalen?

“Nee, ik weet daar niet zo veel van. Ik was nog te klein om te beseffen wat er gebeurde. Boban ken ik vooral als speler van AC Milan, de club waar ik als kind een grote fan van was. Maar mijn grootste idool was Andrej Sjevtsjenko.”

Wat zijn jouw herinneringen aan de oorlog?

“Ik weet dat het voor iedereen een moeilijke tijd was, maar ik ben daar eigenlijk zelf nadien nooit meer mee bezig geweest. Mijn beste vriend op school was trouwens een Serviër. Voor mij is het belangrijker welke persoon je bent dan van waar je afkomstig bent. Zo leerde mijn familie het mij en zo beleef ik ook mijn geloof.”

Ben je een praktiserende moslim?

“Ja, maar als profvoetballer kan je niet alles honderd procent doen. Als je tijdens de ramadan twee keer per dag moet trainen, is het moeilijk om te vasten tot zonsondergang. Van de 31 dagen doe ik het maar vijf of zes dagen. Maar na mijn carrière zal ik er wél alles voor doen.”

Hoe was het om op te groeien tussen de appartementenblokken van Novi Zagreb.

“Goed. In onze vrije tijd speelden we altijd buiten voor de building.”

Zit er voetbal in de familie?

“Nee, maar iedereen houdt van sport en ziet graag voetbal. Het restaurant van mijn grootouders, waar ook mijn ouders en mijn jongere broer werken, heet zelfs ‘Sport’. Ik was zes jaar toen ik thuis zei dat ik bij een klein clubje uit de buurt wou gaan voetballen. Zes jaar later kwam Lokomotiv Zagreb mij daar halen en vanaf toen is het ernstiger beginnen te worden. Bij NK Zagreb ben ik van de U16 tot de U21 Kroatisch jeugdinternational geweest.”

Met welke huidige A-internationals speelde je toen samen?

“Met Lovren, Rakitic, Badelj, Perisic, Vida,…”

Wie was de beste?

“Van Rakitic kon iedereen al op jonge leeftijd zijn kwaliteit zien. Perisic kreeg problemen bij Sochaux en werd in die tijd niet meer geselecteerd voor Kroatië. Maar toen hij naar Club Brugge ging en weer werd opgeroepen, maakte hij meteen een enorme indruk.”

Volgens Ivan Santini was ook jij een groot talent. Waarom stopte het voor jou na de U21?

“Ik werd beschouwd als een groot talent, ja. Bij de belofteploeg was ik de jongste. De meesten waren van de geboortejaren 1987 en 1988. Ik dacht toen dat het beter was om bij NK Zagreb te vertrekken om naar een hoger niveau te kunnen doorgroeien. Zeker toen de club naar tweede zakte, was ik toe aan een nieuwe uitdaging. Er waren aanbiedingen, maar de voorzitter wilde veel geld van mij maken en vroeg veel te veel.”

Hoeveel vroeg hij?

“Hij vroeg 2 à 2,5 miljoen euro voor mij. Vorig seizoen werd ik uitgeleend aan Hapoel Tel Aviv omdat in Israël de transfermarkt langer open is en nu moest hij mij definitief naar Lokeren laten vertrekken voor 200.000 euro. Terwijl hij in de tijd dat ik belofte-international was ooit een bod van bijna een miljoen euro weigerde. In enkele jaren verloor hij veel geld in plaats van er veel te winnen.”

Hoe ging jij om met die situatie?

“Ik was niet gelukkig natuurlijk. Ik vond het niet fair dat hij mij de volgende stap niet liet zetten nadat ik toch al veel voor de club had gedaan. Als iemand je probeert kapot te maken, moet je jezelf en de mensen rond jou beschermen, maar mijn ouders leerden mij om mij altijd goed te gedragen. Wanneer ik nu nog eens op de club kom, dan zeg ik tegen iedereen goeiendag en dus ook tegen de voorzitter. Ik verloor meer dan twee jaar, omdat ik niet de ruimte kreeg om mij te verbeteren en stagneerde. Maar mijn geloof hielp mij om helder van geest te blijven en op belangrijke momenten de goede beslissingen te nemen. Elke dag bid ik tot God en vraag ik om me te helpen. Om bij moeilijkheden op of naast het veld gefocust te blijven, na te denken en geen stommiteiten te begaan. Ik probeer uit het slechte iets positiefs te halen en dat lukt almaar beter.”

Wie leerde jou dat?

“Dat leerden mijn ouders mij. En sinds drie à vier jaar laat ik mij in Kroatië persoonlijk begeleiden door Mirjana Tonkovic, een voedingsdeskundige die ook op mentaal vlak met mij werkt. Zij hielp mij veel in de moeilijke momenten, toen er aanbiedingen waren maar ik niet wegraakte bij NK Zagreb.”

Hoe hielp ze jou?

“Ze hielp mij om elk moment mezelf te zijn, bewust te zijn van mijn doel in het leven en het voetbal, en altijd in de richting van de goede weg te kijken en niet links of rechts. We zijn begonnen met voeding, met wat je wanneer het best eet en zo, maar zijn dan almaar dieper gaan zoeken hoe ik mezelf kan verbeteren. Intussen gaat het weer goed. Ik speel topwedstrijden met de nationale ploeg van Macedonië en met Lokeren speel ik in de Europa League en de top drie in België. Ik moet daar tevreden mee zijn.”

Macedonië

Waarom koos je om voor Macedonië uit te komen en zo de kans weg te gooien om ooit nog A-international van Kroatië te worden?

“Macedonië riep mij dit jaar op, Kroatië niet, ik dacht erover na en besloot het te doen.”

Waarom?

“Als je bijna drie jaar verloor, waarom zou je dan de kans niet grijpen om internationale wedstrijden te spelen? Kroatië is sterk, veel spelers zitten bij Europese topclubs, maar het was niet zo dat een gebrek aan vertrouwen in mezelf de reden was waarom ik voor Macedonië koos. Ik koos ervoor om niet te wachten op Kroatië en ik ben blij met mijn keuze. Macedonië is niet zo sterk als Kroatië, het zal één à twee jaar duren om met de vele jonge spelers een sterk team te bouwen, maar wie weet kunnen we ons toch al via de barrages kwalificeren voor het EK 2016 in Frankrijk. Achterom kijk ik niet meer. Wat gebeurd is, is gebeurd. Volgens mij is dit de goeie weg om na enkele jaren van stilstand weer te groeien.”

DOOR CHRISTIAN VANDENABEELE – BEELDEN KOEN BAUTERS

“De moeilijkheden die ik in Israël ervoer, maakten mij mentaal sterker.”

“Ik ben niet het type dat van het nachtleven geniet.”

“Het moeilijkste voor een speler is te voelen dat de staf niet fair is.”