Een goede wedstrijd was Engeland-Ecuador niet. In de aanloop van de achtste finales merkten analisten op dat je met het huidige poulesysteem te veel zwakke broertjes krijgt, waardoor gemiddeld één wedstrijd op vijf niet om aan te zien is.
Voor de neutrale voetbalsupporter was dit er ook zo één. Normaal zou de aanwezigheid van kleine ploegen de grote teams moeten toelaten om iets te tonen, maar zondag schoot Engeland op dat vlak te- kort. Ze slaagden er niet in de wedstrijd helemaal te controleren. Het werd een compleet gesloten match, met langs beide zijden veel volk achter de bal en weinig dreiging : twee teams speculerend op die ene, toevallige kans op een stilstaande fase.
Ik was verrast door de Engelse aanpak. De ploeg voetbalde compleet on-Engels, met maar één spits, die niet topfit was, met een 4-5-1 die bij balbezit 4-3-3 zou worden. Dat gebeurde niet omdat Beckham en Cole geen buitenspelers zijn van het type Robben of Van Persie. Beckham is wel een goede buitenspeler in een 4-4-2 waar hij gepaste voorzetten in de zestien kan trappen, maar als je daar maar één spits hebt, is zo’n voorzet een verloren bal. Dus werden ze niet verstuurd en was het hopen op diepgang of een combinatie via de drie centrale middenvelders, maar op één halve kans na kwam dat er ook niet uit.
Een totaal behoudende aanpak was dit. De Engelsen hebben dit spelletje uitgevonden, maar wat ze zondag toonden, is niet van hen, dat hebben ze – helaas – gekopieerd. Naar het einde toe gingen ze zelfs tijd rekken ! Dat verwacht je helemaal niet van hen. Er was geen kick, geen rush, maar ze zijn wél geplaatst.
Ecuador probeerde op zijn Zuid-Amerikaans te voetballen, via balbezit en korte combinaties kansen af te dwingen, maar hun balcirculatie lag veel te laag om de gesloten Engelse organisatie te ontregelen.
Met die gegevens moet je hopen op die ene kans of een doelpunt uit een stilstaande fase. Statistisch komt één doelpunt op drie uit een stilstaande fase, maar omdat je meer specialisten krijgt in het genre en steeds meer ploegen daar specifiek op trainen, stijgt dat percentage voortdurend.
Na de rust veranderde het spelbeeld niet, waardoor je na dat doelpunt opgelucht ademhaalde. Zo bleven we ten minste gespaard van mogelijke verlengingen. Ecuador vond op die goal geen offensief antwoord. Een slechte ploeg is het niet, maar een plaats in de achtste finales was het maximum wat je met dit materiaal mag beogen. Na het doelpunt wist je dat de match gespeeld was.
Eriksson kreeg twee keer gelijk : hij won en de fel bekritiseerde Beckham scoorde. Beckham speelde geen spectaculaire match, hij oogde moe. Voor het toernooi vroeg ik me al af wat er zou gebeuren met de toppers. Je ziet dat ze zich door de wedstrijd heen slepen. Een actie maken of werkvoetbal brengen wordt moeilijk voor hen na een slopend seizoen.
Rooney vond ik wel wegen op de verdediging. Zet daar iemand als Crouch naast en je krijgt een heel ander spel van de Engelsen. De afwezigheid van Owen vind ik een té flauwe rechtvaardiging voor de 4-5-1. Dat Crouch niet zo dominant is als iedereen vindt dat hij moet spelen, komt Eriksson gewoon goed uit. Is Owen wél fit, dan dringen hij én Rooney zich voorin op en moet Eriksson teruggrijpen naar 4-4-2 én een van zijn geliefde centrale middenvelders (Lampard, Gerrard of Carragher) naar de kant halen, want aan Beckham durft hij niet te raken.
Zoals ik ze tot nu zag spelen, is Engeland voor mij geen kandidaat-wereldkampioen. Door de zege blijft de rust even bewaard, maar met dit soort voetbal krijgen ze ook in Engeland kritiek. Ik zag ook te weinig teamspirit. Het zit niet snor in die ploeg, er zijn te veel irritaties : Beckham die een applausvervanging krijgt, maar zijn coach negeert, Rooney die vorige keer na zijn vervanging zijn schoenen wegsmijt. Als ze – wat ik verwacht – ook de volgende wedstrijd op dezelfde manier aanpakken, moeten ze er in de volgende match uit. Vooral van Engeland verwacht je dit soort voetbal niet. Zo wil je een ploeg toch geen wereldkampioen zien worden ?
Herman Vermeulen is voetbaltrainer.
HERMAN VERMEULEN
