Eleonora Giovio (35), die tussen 2006 en 2012 zes jaar lang Real Madrid volgde voor El País, schreef over José Mourinho het boek El efecto Mourinho: tierra quemada (Het Mourinho-effect: verbrande aarde). Daarin beschrijft de Italiaanse journaliste hoe er bij Real Madrid een klimaat van angst heerste onder Mourinho. “Na het incident met Tito Vilanova ( Mourinho stak tijdens een clásico zijn vinger in het oog van de toenmalige assistent-trainer van Barcelona, nvdr) beweerden ze bij Real dat de bank van Barcelona hen de hele wedstrijd had zitten te provoceren. Ik sprak daarna met iemand die bij Real in de dug-out had gezeten en die zei me: ‘Daar is niets van aan, maar de machine is in gang gezet en er is geen stoppen meer aan. Niemand durft nog iets anders te beweren.’ Toen ik na dat voorval werknemers van de club opbelde, telefoneerden ze me steevast terug met een vaste lijn omdat ze bang waren dat hun gsm’s gecontroleerd werden. Toen Marca ooit een paar uur voor een clásico de opstelling van Real op zijn website publiceerde, was Mourinho razend. Hij liet daarop de gsm’s van de spelers natrekken om te zien wie die informatie gelekt had. Een paar van de jonge spelers durfden na dat voorval zelfs niet meer met journalisten te praten.”

Ook de pers werd aangepakt. Giovio: “Ik weet van een aantal collega’s dat ze dreigtelefoontjes kregen in het genre: ‘Let op of er zou weleens iets kunnen gebeuren met je kinderen als je zo verder doet.’ Zelf ben ik nooit echt bang geweest, maar het was wel een erg vermoeiende periode. Op een keer had Mourinho voor een Champions Leaguewedstrijd zijn assistent Aitor Karanka naar de persconferentie gestuurd, gewoon omdat hij zelf geen zin had. Heel wat journalisten verlieten toen uit protest de zaal, er bleven er maar twee zitten. Bij het eerstvolgende persmoment was het antwoord van Mourinho op veel vragen: ‘Met jou praat ik niet meer, want jij hebt niet willen spreken met Karanka.’ Kortom, die drie jaren met The Special One waren waanzinnig. Voor elke persconferentie zeiden we tegen elkaar: ‘Wie gaat hij nu weer aanpakken? Waarover zal hij zich deze keer kwaad maken? En wie zal er vandaag wél een vraag mogen stellen?’ Na drie jaar waren we dat allemaal grondig beu. En dat alles om uiteindelijk één beker en één titel te winnen.”

Toen Carlo Ancelotti op 1 juli 2013 zijn eerste persconferentie in Madrid gaf, ging er dan ook een zucht van verlichting door het aanwezige journaille. “Tegenover ons zat eindelijk weer een normale mens, met gevoel voor humor, die alle vragen beantwoordde en die iedereen respecteerde. Met hem zijn er geen geheimen, kun je vrijuit praten over voetbal en moet je je woorden niet constant wikken en wegen. Ancelotti was voor mij echt de ideale figuur om na Mourinho te komen. Bij hem is het: what you see is what you get. Heerlijk!”