Geboren op 19 maart 1986 in Kumba (Kameroen). Studeert handelswetenschappen. Is al drie jaar de partner van Eric Matoukou, verdediger bij RC Genk.

R ita Meboka: “Ik stond gewoon op straat, aan een winkel, toen Eric plots vroeg: ‘Hallo, mooi meisje, waar kom je vandaan?’ Ik dacht: knappe man, nogal opgetut. Maar ik had geen tijd, moest een bus halen. Hij vroeg mijn nummer, ik gaf het.

“Hij belde me constant. Ik nam niet op. Na een les zag ik weleens: ‘6 gemiste oproepen’. Ik belde nooit terug.

“Plots kwam ik hem vaak tegen; in Genk en Hasselt. Ik dacht dat hij me achtervolgde ( lacht). We deden telkens een kort babbeltje.

“Vanaf toen telefoneerden we ook weleens. Soms kwam hij me aan mijn school opwachten, om me vijf minuutjes te zien.

“Ons eerste echte afspraakje was speciaal. Hij vroeg of ik met hem wou gaan winkelen. Maar hij reed met mij naar Bonn. Zijn pa en zus wonen daar. Toen we aankwamen, bleek dat zijn familie een heel diner had voorbereid. ( schatert) Iedereen dacht dat ik zijn vriendin was. Er werd gevraagd hoe we elkaar ontmoet hadden … Eric fluisterde me in: ‘Niks verklappen, hé.’ Ik speelde het spelletje mee ( lacht). “Wat later gingen we eens op restaurant. Toen wou hij plots trouwen met mij, en kindjes. Eric zegt wat hij denkt, wikt zijn woorden niet.

“Misschien werd ik verliefd omdat hij zo gek deed. Ook zijn openheid sprak me aan.

“Al na drie maanden was ik in verwachting. Toen bleek dat ik een zwangerschapsvergiftiging had, moest Marcel veel vroeger geboren worden dan gepland. Ik was na de bevalling enorm ziek, kon niet meer praten of stappen, had geen fut over voor mijn baby. Eric moest alles in handen nemen. Marcel lag in een kamer een eind van me weg. Constant liep Eric heen en weer tussen Marcel en mij, om verslag uit te brengen. Dat kind maakte hem zo fier.

“Normaal bouw je als moeder in het begin een speciale band op met je kindje. Bij ons had Eric die. Thuis bleef dat zo. Marcel is erg aan hem gehecht. Ze lijken ook op mekaar. Er is zo iets heel typisch. Eric kan een hele dag opgewekt zijn, maar plots kalm worden. ( lacht) Alsof hij ineens zen is. Dan zet hij zijn gsm uit, wil hij niet meer praten, maakt hij zijn thee en kijkt hij tv. Ook Marcel kan vrolijk rondlopen en ineens op de vloer of in de zetel liggen. Hij kijkt dan sip, antwoordt niet als je hem iets vraagt … Zonder dat er iets aan de hand is. Na een uur gaat dat over. ( lacht) Als het gebeurt, zeggen we: ‘Hij heeft weer een moment.’

“Qua koppigheid lijken Eric en ik erg op elkaar. We stappen soms elk langs een andere straat naar dezelfde plaats, omdat de ene ervan overtuigd is dat de weg die de ander wil nemen, niet de kortste is.

“Op het vlak van nonchalance zijn we totaal anders. Hij kan úren te laat opdagen. Soms is dat leuk; de dingen niet te serieus nemen. Op andere momenten … Als je een huis koopt, is de samenkomst bij de notaris heel belangrijk. Die dag vroeg Eric: ‘Mag ik daar niet morgen naartoe?’ Terwijl die afspraak al een halfjaar vastlag, hé! Uiteindelijk is hij ’s ochtends alleen gaan tekenen. Wij mochten de rest regelen. Typisch.

“Hij komt wel op tijd thuis om te eten. En als het over Marcel gaat, loopt alles perfect. Laat ik Eric weten dat ik de kleine pas om zes uur kan ophalen bij de onthaalmoeder, dan zegt hij al zijn afspraken af en pikt hij hem om vier uur op. Moet Marcel een siroop innemen, dan belt hij me zelfs om te checken of ik die al gegeven heb.

“Over voetbal praatten Eric en ik in het begin nooit. Toen ik voor het eerst naar een match ging kijken, schrok ik me een hoedje. Eric doet altijd alsof hij zwak is. Het lijkt constant alsof hij binnen het uur zal flauwvallen. Hij slentert de hele tijd, ploft thuis direct in de sofa en vraagt dan hulpeloos: ‘Mag ik een theetje, mag ik dit, mag ik dat?’ Toen ik hem daar zag voetballen, riep ik: ‘Wát?! Kan die zó lopen en springen?!’ ( lacht) Hij viel, stond op, spurtte … Negentig minuten lang! Ik was in shock.” S

door kristof de ryck