door Koen Meulenaere

Woensdag 15/1

Eén ding stond vast : het zou de spannendste Gouden Schoen sinds jaren worden. 126 punten verschil ! Zou er nu één ander beroep zijn waarin men er ongestraft zo ver mag naast zitten als in het onze ? Danny Boffin zeven punten na de eerste stemronde. Terwijl hij zowel in Het Nieuwsblad, Het Belang van Limburg als in Voetbal Magazine ‘Man van het seizoen’ was. De stemgerechtigde journalisten van die bladen hebben blijkbaar weinig waardering voor hun eigen klassementen. Want van die zeven punten waren er ongetwijfeld drie van Jacky Mathijssen, dus ten hoogste nog vier van de journalisten. Danny zal ook wel zijn gedacht hebben over ons mooie vak.

Donderdag 16/1

Hopelijk lezen onze schoolgaande abonnees de rubriek ‘Vergeten voetballer’ niet. Harry Cnops, twee weken geleden : ‘Ik was graag vuilnisman geworden. Een hele dag buiten en aan niks moeten denken, heerlijk toch ?’ Zeg nu zelf, wat voor een voorbeeld is dat voor onze jongeren ? Als vuilnisman zou Harry in elk geval een heel stuk minder verdienen dan als zaakvoerder van de Vleeshalle Leonard Cnops. Het valt trouwens op dat Stefan Van Loock zijn kandidaten voor de ‘Vergeten voetballer’ nogal vaak gaat zoeken in de horeca, of de voedingsector in het algemeen. Op de foto poseerde Harry Cnops trots tussen twee imposante achterkwartieren. Wij hebben zo een klein idee waar de rest van die koe is beland.

Vrijdag 17/1

Hoe loopt het met het zonnebankcentrum van Debby en Nicolas ? Heeft Lyndsey al een lief ? Valt Angie nog fietsers aan, en wat drinkt den bompa als het vriest ? Dat wij dat niet meer weten maakt ons wat ongemakkelijk. Hoe zou het ook zijn met Willem, de achterdocht opwekkende Nederlandse vriend van Jean-Marie van wie wij graag de herkomst van zijn fortuin zouden kennen. (Jean-Marie en bobonne met champagne in de jacuzzi : ‘Bedankt voor de uitnodiging Willem.’) En wie heeft die Alechinsky mee naar huis genomen, hoofdprijs van de liefdadigheidstombola waarop Jean-Marie zeer toevallig het nummer van Carmen uit de trommel haalde ? Prachtig stukje televisie toen dat schilderij net iets te groot bleek om in de auto te wringen. Het scheelde weinig of Jean-Marie had het in twee geplooid.

Voor Wally’s World houden wij ons hart vast, maar wij kijken nu al reikhalzend uit naar ‘De Planckaerts’. Dat wordt de Emile Zola van de 21ste eeuw. Van de rijkdom in Brasschaat naar de absolute armoede in de bossen van Luxemburg. Bij Eddy Planckaert loeren er ook altijd diverse strafrechtelijke categorieën om de hoek, zoals kindermishandeling of frauduleus bankroet. Wij herinneren ons een reportage van Renaat Schotte op Canal Plus, of was het van Martin Heylen op de VRT ? In elk geval volgde de camera Eddy bij een rondgang in zijn Litouwse houtzagerij. Men moest noch van het edele vak der houtvesters, noch van het kouwe Litouwen, noch van bedrijfsbeheer als zodanig ook maar enige notie hebben om al na twee minuten in te zien dat Planckaert door al die Tartaren werd bedrogen waar hij bij stond. Maar nee dat was niet zo, kwam Eddy met het argument dat al zo vele ex-topsporters fataal is geworden, want hij had een betrouwbare lokale partner. Een gewezen coureur ! Al zijn geld verloren natuurlijk, en nog minstens voor een jaar of tien het verenigde gild der deurwaarders op zijn dak.

Woont nu met het hele gezin in een chalet in de Ardennen, zonder water, elektriciteit en verwarming. Drie voorzieningen die volgens Eddy niet strikt noodzakelijk zijn om een beter mens te worden. Dat vertelde hij in Litouwen ook al aan Schotte toen ze van zijn houtzagerij naar zijn blokhut reden, tweehonderd werst door de bevroren steppe. In geen twintig kilometer in de omtrek was ook maar één levende ziel te bespeuren. Om middernacht sleurde Eddy de toen twaalfjarige Francesco uit zijn bed om een boswandeling te gaan maken. Bij min vijfentwintig graden ! Onder het angstaanjagend gehuil van een roedel wolven wou Eddy een beer vangen. ‘Dat zijn ervaringen die men in Nevele niet opdoet’, voegde hij er enigszins overbodig aan toe, ‘en zeker niet in Gent.’

Aan Eddy’s vrouw werd de vraag gesteld hoe ze daar de avonden doorbrachten. ‘We praten en we doen gezelschapsspelletjes’, fluisterde de ooit zo levenslustige Christa. ‘Welke spelletjes ?’ durfde die Schotte dan nog vragen. Hier stokte de stem van mooie Christa en brak het hart van uw overgevoelige scout : ‘Monopoly!’

De blik in haar ogen hebben wij pas teruggezien toen Sam Gooris Angie naar het asiel ging brengen. In de ogen van Angie welteverstaan.

‘Ervaringen die men in Nevele niet opdoet, en zeker niet in Gent.’