Als de FIFA op 11 april de nieuwe officiële ranking bekendmaakt, dan zouden de Rode Duivels naar de zestiende plaats stijgen, de hoogste plek ooit. Dat is zelfs beter dan Brazilië, al zit er al langer geen betovering meer in het spel van de vijfvoudige wereldkampioen en krijgt geen enkele speler meer een gevoel van onoverwinnelijkheid als hij de magische geel-blauwe uitrusting aantrekt. Op vijftien maanden voor het WK stagneert het voetbal in dit land, net zoals er nauwelijks vooruitgang zichtbaar is in alle bouwwerken rond de nieuwe stadions.

Brazilië moet volgend jaar Het Beloofde Land worden voor de Rode Duivels, het missen van het WK zou na de niet in te dijken stroom van enthousiasme een nationaal drama zijn. Het voetbal tegen Macedonië was vorige week dinsdag verre van goed en af en toe steeg er vanuit de tribunes wat ingetogen gemor op, maar na de 1-0-zege danste iedereen op de golven van het geluk. Nochtans was er tegen het destructieve Macedonië traag gevoetbald, werd er bij momenten te veel met de bal gelopen en zag je lang een festival van breedtevoorzetten. Tot Eden Hazard met een klasseflits de weerstand brak. Dat de middenvelder van Chelsea vervolgens werd opgehemeld en het heette dat hij op zijn leeftijd al heel wat wereldsterren aftroefde, past in deze periode van grenzeloze euforie. Voorbij zijn in één klap alle twijfels die er over Hazard waren omdat hij, vaak uitblinkend in de Engelse Premier League, bij de Rode Duivels veelal onder zijn niveau bleef. Terwijl een thuiswedstrijd tegen een matige ploeg als Macedonië toch geen maatstaf kan zijn.

De nationale ploeg toefde zo lang in donkere oorden dat alle hoeraverhalen perfect te kaderen zijn. Juist dit gigantische verwachtingspatroon zou weleens tot de grootste struikelsteen kunnen uitgroeien op de weg naar Brazilië. Het gevaar bestaat dat voetballers, die op zich al in een artificiële wereld leven en veelal omringd zijn door mensen die hen vertellen wat ze graag horen, zichzelf gaan overschatten. Dat sommigen niet echt kampioenen zijn in de zelfkritiek bleek uit de reactie van Dries Mertens,die niet begreep waarom hij in de wedstrijd tegen Macedonië werd vervangen. Niet echt vrolijk was ook de gelaatsuitdrukking van Romelu Lukaku toen hij zich bijna 45 minuten mocht opwarmen, maar uiteindelijk toch langs de kant bleef, ook al speelde Christian Benteke een zeer bleke wedstrijd.

Marc Wilmots gaat goed met dat soort situaties om. Dat hij een uitstekende peoplemanager is, bewijst hij bijvoorbeeld met de manier waarop hij Eden Hazard benadert. Hij verstikt en verstrikt zijn spelers niet in strakke regels en kan best tegen kinderlijke plaagstootjes. Alleen heeft de bondscoach wel het geluk dat alles meezit en nukkige oprispingen, zoals die van Dries Mertens, een stille dood sterven. De kracht van dit team en de mentale weerbaarheid zullen pas echt blijken als het wat minder loopt. Pas dan moet duidelijk worden of deze generatie echt zo goed is als we allemaal denken. En of er sprake is van een collectieve spirit die zo kenmerkend was voor de gouden ploeg uit de jaren tachtig.

Het is ook tegen die achtergrond dat Marc Wilmots het optimisme tempert. Als hij voor zichzelf de zes WK-kwalificatiewedstrijden onder het vergrootglas legt, is hij alleen tevreden over de eerste helft van de thuiswedstrijd tegen Schotland. En toen werd er niet gescoord. Terwijl de Rode Duivels, net zoals in de meeste andere wedstrijden, oppermachtig waren qua balbezit. Het is een vreemde contradictie dat dominant voetbal tot een te schrale doelpuntenoogst leidde.

Vooral in die zin moet dit elftal zich verder ontwikkelen. Gedragen door een stevige (centrale) verdediging en een doelman als Thibaut Courtois. Ook over de 20-jarige Limburger wordt het wierookvat bovengehaald. Verderop in dit blad zegt ex-international Michel Renquin dat Courtois beter is dan dat Jean-Marie Pfaff of Michel Preud’homme op die leeftijd waren. Overal blijven de superlatieven de pan uit swingen.

Dit land toeft in een delirium dat doet denken aan de uitzinnigheid die er na afloop van het WK in 1986 losbarstte. Toen werd de halve finale gehaald. Nu is er nog altijd niets bereikt. Een grote uitdaging is het voor Marc Wilmots om in dit klimaat iedereen bij de les te houden. ?

DOOR JACQUES SYS

Zelfoverschatting is nu het grote gevaar.