Met Enoh heeft Standard een globetrotter in de ploeg. De 29-jarige Kameroener belandde via Turks Cyprus langs Zuid-Afrika, Nederland, Engeland en Turkije in Luik, maar sukkelt daar mee in een zwalpend team.
1 Het minste wat je kan zeggen is dat Standard zijn start gemist heeft. Of niet?
‘Het team dat nu speelt, is niet het team dat vorig seizoen op het veld stond. Dat we moeilijk het spel maken, verbaast me niet. Je kan geen aanvallende automatismen hebben als al je aanvallende spelers vertrokken zijn. Dat waren ook de spelers die snelheid en ritme brachten. We wisten dat Mujangi Bia, Ezekiel of Carcela iets zouden brengen. Nu vragen we ons af wie wanneer gaat wegsprinten. We hebben tijd nodig om op elkaar afgestemd te geraken.’
2 Zie je het goed komen, of vrees je het ergste?
‘Alleen resultaten brengen vertrouwen. Nederlagen en gelijke spelen brengen bij spelers en entourage twijfel.’
3 Toen je arriveerde, noemde men je de opvolger van William Vainqueur. Zorgde dat voor druk?
‘Voor ik kwam, kende ik amper de Belgische competitie. Om eerlijk te zijn: ik had nog nooit van Vainqueur gehoord. In het begin had ik het best moeilijk. Mijn vorige Turkse club wilde me niet vrijgeven, daarna werd ik in mijn eerste match op Club Brugge uitgesloten. Ik heb twee WK’s meegemaakt, won twee titels en een beker in Nederland, speelde vijftien wedstrijden in de Champions League maar een palmares is niets waard als je niet rent of een goeie pass kan geven. Al wat in het voetbalt telt, is vandaag. Al de rest is voorbij.’
4 Wie is de tegenstander met wie je het het moeilijkst hebt gehad?
‘Toch met Mesut Özil.Ik stond vaak tegen een nummer tien, maar tegen pakweg Diego -die toen bij Juventus speelde – had ik het in mijn herinnering niet zo lastig. Tegen bijna alle tegenstanders kon ik anticiperen of hun intenties raden, maar niet tegen Özil. Hij lijkt nonchalant. Als je denkt dat je hem hebt, versnelt hij, en als jij dan ook versnelt, stopt hij plots. Normaal zie je het ook als een speler een pass gaat geven, maar bij hem zag je dat niet aankomen. Een moeilijke, onvoorspelbare tegenstander.’
5 Ooit slaagde je in een test bij Portsmouth maar je kreeg geen werkvergunning voor Engeland.
‘Het geluk van een voetballer is daar te belanden waar God hem naartoe stuurt. Later ben ik toch nog bij Fulham in Engeland terechtgekomen. Sommige keuzes lijken raar. Turks Cyprus (de competitie die opgestart werd na de opdeling van het eiland wordt niet erkend door de FIFA, nvdr) lijkt een eigenaardige keuze, maar het was de enige bestemming waar men een profcontract voor me had toen ik uit Kameroen vertrok. Als beste speler uit die competitie kreeg ik een aanbod van Ajax Cape Town, in volle aanloop naar het WK in Zuid-Afrika. Ik wist ook dat Ajax via de samenwerking met het filiaal uit Cape Town het recht had om de beste spelers te testen en, als ze goed genoeg waren, gratis naar Nederland te halen. Zo belandde ik daar. Uitverkoren worden door Marco van Basten,die ik zo had bewonderd toen hij de Champions League won met Ajax met een ploeg waar ik enorm van genoot en naar opkeek, dat gaf me een kick, zeker toen ik vernam dat ik de allereerste speler uit Kameroen was bij die club.
‘Uiteindelijk zijn dat mooie momenten, maar waar het om gaat, is matchen winnen en wat geld verdienen, waarmee ik mijn familie kan helpen. Meer moet dat niet zijn. De enige erkenning die ik wil, is die van mijn familie, niet die van buitenaf. Veel voetballers zijn gefrustreerd omdat ze vinden dat ze onvoldoende erkenning krijgen van buitenaf. Maar wat stelt dat voor in vergelijking met erkenning van je naasten en verwanten?
‘Aanpassingsproblemen heb ik nooit ergens gehad. Als je goed voetbalt, is iedereen meteen je vriend. Ik ga nog vaak naar Amsterdam, mijn vrouw en onze vijf kinderen wonen er nog. We vonden het niet de moeite waard om met heel het gezin naar Luik te verhuizen. Ik heb hier getekend voor twee jaar. Wat daarna komt, zien we wel.’
DOOR PIERRE DANVOYE
‘Uitverkoren worden door Marco van Basten, dat gaf me een kick.’ EYONG ENOH
