In de Jupiler Pro League strijken dezer dagen onbekende buitenlanders uit alle windstreken neer. Sport/Voetbalmagazine pikt er enkele uit om aan u voor te stellen. Ólafur Skúlason, middenvelder bij SV Zulte Waregem. ‘Ik wil zo snel mogelijk de taal leren.’

Praat vijf minuten met de IJslander en je snapt hoe hij past in de meer bedrijfsmatige aanpak die Patrick Decuyper bij Zulte Waregem voor ogen heeft. Skúlason (28) is de volwassen prof die de stuurloze kleedkamer van vorig jaar goed had kunnen gebruiken. Een echte noorderling, dat merk je aan het donkerblonde haar en de helblauwe ogen, maar vooral ook aan de manier waarop hij praat. Doordacht, met veel zelfkennis en hoewel niet koel toch wat terughoudend. Allesbehalve een dromer. Dat uit zich ook in zijn spelstijl: “Ik ben een typische controlerende middenvelder. Mijn sterkte is dat ik het spel goed lees, dat ik voel wanneer ik druk moet zetten. In balbezit hou ik het altijd simpel, ik ken mijn limieten ondertussen.” Hij vertelt er rustig over, maar je merkt dat hij zich zijn entree in Waregem anders had voorgesteld. Door de blessure die hij opliep tijdens de interland IJsland – Denemarken miste hij het begin van de voorbereiding. “Het zal straks knokken worden voor een basisplaats. Ik ben aangenaam verrast door de kwaliteit van deze kern, ook buiten de basiself. Met die concurrentie moeten we in de loop van het seizoen ons voordeel doen.” Skúlason is vooral opgelucht om op zijn 28e nog de oversteek te maken vanuit Denemarken, in het besef dat het nu of nooit was. “Ik heb een sterk seizoen achter de rug bij SønderjyskE en wist dat er interesse was van enkele grote Scandinavische clubs. Stilletjes hoopte ik nog een keer op het Europese vasteland te belanden, en toen kwam Zulte Waregem. Ik had het geluk dat er vorig seizoen veel Belgische clubs op de Scandinavische transfermarkt aan het rondneuzen waren.” (lacht)

London Calling

Skúlason stond in eigen land al vroeg bekend als een groot talent. Na sterke prestaties met de IJslandse nationale jeugdploeg lonkten de Engelse topclubs. Op zijn vijftiende kon hij tekenen bij Tottenham. Te jong, vonden zijn ouders toen. Twee jaar later kwam Arsenal aankloppen en verkaste hij dan toch van het rustige IJsland naar wereldstad Londen. “Een fantastische tijd, maar ook hard omdat ik voor mezelf moest leren zorgen. Ik miste vooral de samenhang tussen ploegmaten. Bij ons in het Noorden is het de gewoonte om na de training nog samen op te trekken. Daar kwam dat er niet van, omdat je alleen al in Londen telkens anderhalf uur in de file staat van en naar de training. Moritz Volz (St. Pauli) en Sebastian Larsson (Sunderland) zijn wel nog steeds hele goede vrienden. Die laatste was zelfs op mijn trouwfeest.” Na vier jaar en één invalbeurt bij de A-ploeg mocht hij van Arsenal uitkijken naar een andere ploeg. Brentford FC, een kleinere club in West-Londen, werd de volgende bestemming. Een gok, zegt Skúlason nu, en helaas een die verkeerd is uitgedraaid. De aanpassing van het totaalvoetbal van Arsenal naar de powerplay in de League One bleek een te grote cultuurschok. “Mijn landgenoten Hreidarsson en Ingimarsson, allebei bonkige verdedigers, hadden bij Brentford gespeeld en zeiden dat ik er sterker zou worden. Voor hen heeft het alleszins geloond, want ze draaiden daarna jarenlang mee in de Premier League. Pas achteraf besefte ik dat die competitie misschien ideaal is voor een verdediger, maar dat een voetballende middenvelder zoals ik er niets te zoeken heeft. De hele tijd tackelen, rennen en springen,… het was meer atletiek dan voetbal. Maar de hele beleving er rond was uiteraard wel fantastisch. Zeker tegen vergane glories met een grote aanhang als Leeds, Nottingham Forrest en Sheffield Wednesday.” Terug in Scandinavië hervond hij het plezier in het voetbal. “Bij Helsingborgs speelde ik samen met Henrik Larsson, toch een beetje God in Zweden. Het eerste jaar was echt een wonderjaar: we wonnen in de UEFA Cup van Heerenveen en Austria Wien en zelfs op Galatasaray. Uiteindelijk bleek PSV te sterk. Voor een klein Zweeds clubje was dat een ongelooflijk stuntseizoen.”

Leidersfiguur

Bij het Deense SønderjyskE werd Skúlason aanvoerder, ook hier wil hij zo veel mogelijk aan de kar trekken. “Die voortrekkersrol zit wel in mijn aard. Maar dat kan alleen als ik de taal onder de knie krijg, dat hebben mijn ervaringen in Zweden en Denemarken me geleerd. Ook daarom was het vervelend dat ik door mijn blessure niet vroeger bij de groep kon aansluiten. Misschien moet ik een voorbeeld nemen aan mijn dochter. Die was hier pas een week en ze was al aan het meespelen met de kindjes uit de straat. Van integratie gesproken.” (lacht) Vooral eind jaren 90 kwamen heel wat IJslanders in België terecht, denk maar aan Thordur Gudjonsson van Genk of het Lokerse trio Kristinsson-Grétarsson-Vidarsson. Heeft hij advies ingewonnen? “Ik heb raad gevraagd aan Arnar Vidarsson (Cercle Brugge, nvdr). Die speelt hier al zo lang dat hij meer Belg dan IJslander is. Hij vertelde dat Zulte Waregem een solide club met ambitie is en dat de Belgische levensstijl vergelijkbaar is met die in Zweden, met net iets beter weer. (lacht) We plannen deze zomer een barbecue met alle IJslanders: Arnar en zijn broer Bjarni (Mechelen), Finbogasson (Lokeren) en Fjoluson (Beerschot AC). Sowieso zijn vrienden en familie het allerbelangrijkste voor een IJslander. Haast al mijn vrije tijd gaat naar mijn gezin. Het enige wat ik daarnaast nog doe is wat studeren. Ik volg filosofie en politieke wetenschappen via een internetcursus. Ik wil me ook buiten het voetbal ontwikkelen, als voorbereiding op later. Maar eigenlijk wil ik nu zo veel mogelijk bij mijn twee kleine kinderen zijn. Ik kijk er naar uit om uitstapjes te maken en samen de omgeving te ontdekken. Dat gaat hier iets makkelijk dan wanneer je vastzit op een klein eiland.” (lacht)

Bekijk een filmpje van Ólafur Skúlason op www.sportmagazine.be

DOOR JENS D’HONDT

“Ik ken mijn limieten perfect.”