‘Met Frans Van den Wijngaert gaat het heel goed’, zegt ex-topref Frans Van den Wijngaert. ‘2016 ziet er heel druk en bijzonder mooi uit, ook omdat we op de Olympische Spelen in Rio in taekwondo met onze leerling Jaouad Achab op een medaille mikken.’ Hij is intussen 65, maar leidt nog altijd de Antwerpse topsportschool. ‘Mijn pensioen is uitgesteld omdat de nieuwe school niet tijdig af is en je van iets waar je tien jaar lang aan werkte het eindresultaat wil zien. De officiële opening zal nu wellicht in september zijn, en in januari 2017 ga ik officieel met pensioen. Neem daarbij dat ik ook voorzitter ben van Jespo, al tien jaar. Dat is een vrijwilligersorganisatie die wekelijks 2880 kinderen aan het sporten houdt. En dat ik ook nog voorzitter ben van de sportraad van de stad Antwerpen. En dat ik in september door de profliga voor de reviewcommissie ben gevraagd. Ik voel mij absoluut nog geen 65.’
Tijdens zijn scheidsrechterscarrière floot hij twee Europese halve finales en één Europese finale, die van de UEFA Cup in 1995. ‘Eigenlijk besefte ik daar toen de waarde niet van’, zegt hij. ‘Van het feit dat ‘Franske uit Ekeren’ daar in Milaan die harde en moeilijke finale tussen Juventus en Parma floot en ook nog tot een goed einde bracht. Nu wel, vooral omdat er sindsdien nooit meer een Belg een Europese finale floot.’ België was toen nog een scheidsrechtersland met aanzien, nu is het dat heel wat minder. ‘Er zijn beslissingen genomen waarvan de gevolgen niet juist zijn ingeschat’, vindt hij. ‘Toen ik in mijn tijd als jonge scheidsrechter bij de 20 besten van België kwam, kon ik als lijnrechter mee naar het buitenland met Alex Ponnet. Onder meer naar de Europacup 1-finale tussen Bayern München en Porto. Als je daarna op een jongerentoernooi in het buitenland onder het oog van dezelfde waarnemer ook nog goed fluit, kennen ze je al en voor mij is dat de stap naar een Europese carrière geweest. Door een reglementswijziging krijgen jonge Belgische refs nu de kans niet meer om zich op die manier te projecteren. Bovendien is er ook geen enkele Belg meer die hen kan promoten bij de UEFA en de FIFA. Dat is zonde. Onze voorzitter was Fred Delcourt, iemand die zelf ook een Europese finale floot en gekend was bij de internationale voetbalinstanties. Daarna kwam Alex Ponnet, die in een UEFA-commissie zetelde. Een geweldig voordeel! Nadien volgden voorzitters met weinig of geen internationale reputatie. Robert Jeurissen is als mens ongelooflijk en als tacticus perfect. Maar in het buitenland kent niemand hem, omdat hij nooit Europese wedstrijden leidde. Destijds waren we met vijf of zes toprefs en wist je op voorhand wie hier de topwedstrijden zou fluiten. Nu is de filosofie dat elke scheids elke wedstrijd moet kunnen fluiten, maar in de praktijk zie je soms dat iemand verbrand wordt omdat hij een wedstrijd kreeg die te zwaar was voor hem. Dat is ook een probleem.’
Volgend jaar gaat Van den Wijngaert dus ook als schooldirecteur met pensioen. Het zwarte gat vreest hij niet, zegt hij. ‘We hebben twaalf kleinkinderen en mijn vrouw is aan het wachten tot ik met pensioen ga om nog meer te kunnen genieten van alles, van het leuke huis dat we samen verbouwden en van de kleinkinderen. En we kochten een nieuwe caravan waarmee we meer zullen weggaan. Ik heb ook een hele grote tuin, met veel dieren; we kweken alle groenten zelf; en we hebben een houtkachel waarvoor hout gekliefd moet worden. En ik zal actief blijven bij Jespo en de sportraad, en ik kan mij voorstellen dat ik op de topsportschool nu en dan nog eens om medewerking zal gevraagd worden. Neen, ik zie mij niet in een zwart gat vallen. Ik hoop dat wanneer ik 70 à 72 zal zijn, ik de moed zal hebben om de fakkel door te geven. En dat ik mij dan alleen nog kan bezighouden thuis, met een tuin die groot genoeg zal zijn; en dat ik dan nog kan genieten van de laatste dagen van het leven, die van mij heel lang mogen duren.’
DOOR CHRISTIAN VANDENABEELE
‘Neen, ik zie mij niet in een zwart gat vallen.’ FRANS VAN DEN WIJNGAERT
