Het is dus mogelijk om tot beste speler in de Engelse competitie verkozen te worden als Fransman die nooit een opleidingscentrum gezien heeft, die het karuur van een krielkip heeft en een afkeer van blingbling vertoont. N’Golo Kanté is het bewijs. Twee jaar geleden speelde hij bij Caen. Jawel, bij Caen!
Sommigen hebben gewoon te veel geld. Neem nu TF1. De Franse zender stuurde in maart een cameraploeg naar Chelsea om N’Golo Kanté te interviewen. De man die nooit wat zegt. De oester van het Londense voetbal. Te gesloten? Te verlegen? Te bescheiden? Te veel dit, te veel dat? Waarschijnlijk een beetje van dat alles. Het interview hield niet meer in dan enkele betekenisloze zinnen. Eentje eruit: ‘Ik vind het tof in Chelsea.’ Geweldig! Wat een openbaring! Gelukkig dat men op tv nog gebruik kan maken van mooie beelden en achtergrondgeluiden. En van getuigenissen van anderen.
Op die beelden zie je wel iemand die als een gek tekeergaat, zich volledig geeft en kilometers vreet. ‘Een speler die een nieuwe standaard gaat zetten voor wat een verdedigende middenvelder moet zijn’, zo vertelde Phil Neville op de BBC. Een voetballer ook die in enkele bijzondere klassementen aan de kop staat. Over de voorbije twee seizoenen is N’Golo Kanté de beste tackelaar, de beste balafpakker en procentueel gezien de op één na beste passeur. Wie schonk, samen met Riyad Mahrez en Jamie Vardy,Leicester vorig jaar de titel? N’Golo Kanté. Wie werd onlangs, voor de tweede keer in twee seizoenen Premier League, in het beste elftal van het jaar verkozen? N’Golo Kanté. Wie wordt binnenkort de allereerste speler die twee Engelse titels op rij wint met twee verschillende ploegen? N’Golo Kanté. En wie werd door zijn collega’s uitgeroepen tot Speler van het Jaar? Juist, ja! Kanté is de vierde Fransman die deze eer te beurt valt, na Eric Cantona, David Ginola en Thierry Henry.
De tweeling van Hazard
De beste in de Premier League. Voorafgaand aan – hou u vast – Eden Hazard, Harry Kane, Romelu Lukaku, Zlatan Ibrahimovic en Alexis Sánchez. De bekroning gaat traditioneel naar artiesten, dit keer werd ze geschonken aan een ploeteraar. Was dat uitzonderlijk genoeg om de Fransman dan misschien toch enkele punchlines te ontlokken? Bijlange niet. Opnieuw enkele voorgekauwde zinnen. Te verlegen, te bescheiden, te veel dit, te veel dat. Enkele van die niet bepaald onvergetelijke woorden: ‘Het is een eer deze prijs te krijgen. (…) Zoals ik altijd zeg: dit is het werk van heel de ploeg. Ik bedank mijn ploegmaats, de staf van Chelsea en de supporters.’
Het is hopeloos, waarschijnlijk zal niemand er ooit in slagen om de oester te openen, om hem uit zijn haast ziekelijke bescheidenheid te bevrijden. Gelukkig was er Eden Hazard, de favoriet eigenlijk voor de trofee, om toch een beetje piment aan het feestje toe te voegen. In de woorden en de analyse van onze Rode Duivel was geen spatje rancune te bespeuren. Hij werd tenslotte al eerder verkozen tot de beste speler van de meest gemediatiseerde competitie ter wereld. Dus zei hij: ‘N’Golo Kanté verdient dit. Niet alleen voor dit seizoen, maar voor zijn voorbije twee seizoenen in de Premier League. Hij is een van mijn favoriete spelers. Ik kan me voorstellen dat het heel wat betekent voor een speler die niet aan de lopende band scoort en geen wedstrijden beslist.’ Eerder dit seizoen vertelde Hazard met de nodige humor over de Fransman die achter zijn rug werkt als een gek: ‘Wanneer ik op het veld sta heb ik soms de indruk dat ik hem dubbel zie. Eentje rechts van mij en eentje links. Ik heb het gevoel met een tweeling te spelen.’
Weggestuurd op training
Ook zijn coach Antonio Conte heeft de mond vol over hem: ‘Kanté doet me denken aan mezelf toen ik voetballer was, maar dan een verder ontwikkelde versie.’ Vervolgens zegt hij iets over de persoonlijkheid van zijn Frenchie en over de leidersplaats die vrijkomt op Stamford Bridge. Branislav Ivanovic vertrok dit seizoen immers naar Zenit, John Obi Mikel viel voor de sirenenzang van China en John Terry gaat op het einde van het seizoen weg. ‘Kanté is een stille leider’, aldus Conte. ‘Het is niet gemakkelijk om je verbaal te laten gelden en om richtlijnen te geven in je eerste seizoen bij een club als Chelsea, maar hij zou die rol van patron kunnen vervullen. Op dit moment is hij een leider door zijn spel, de rest zou moeten volgen.’
In afwachting van zijn leidersrol werkt de Fransman als een bezetene. Vorig jaar bij Leicester gebeurde het dat Claudio Ranieri hem voortijdig naar de kleedkamer stuurde om hem wat te sparen. Want Kanté wil altijd maar meer doen. Antonio Conte reageert er anders op: ‘Ik wil hem niet afremmen. Toen ik zelf bij Juventus voetbalde, verplichtte Giovanni Trapattoni me soms om vroeger dan mijn ploegmaats het trainingsveld te verlaten, hij zei me dat ik mijn energie moest bewaren voor de match in het weekend. Elke keer was ik gefrustreerd. Wanneer ik Kanté zie, zie ik mezelf terug in die periode. Ik wil mijn speler niet frustreren. Van het begin tot het einde van elke training gaat hij voluit. En altijd met de glimlach.’
Camions vol spelers als hij
Frankrijk in het jaar 2010. N’Golo Kanté nadert zijn twintigste verjaardag. Als hij talent bezit, dan zou hij al aan de top moeten zitten. Maar hij zit nog nergens. Jarenlang probeert hij tevergeefs om in een of ander opleidingscentrum binnen te geraken. ‘Tussen mijn dertiende en mijn achttiende heb ik de academie van profclubs gecontacteerd in Rennes, Lorient, Sochaux…’, vertelt hij. ‘Telkens kreeg ik een gelijkaardig antwoord: ‘We hebben camions vol met spelers zoals jij. We hebben je niet nodig.’ En dus bleef ik maar voetballen bij mijn kleine club in de buitenwijken van Parijs.’ Zijn kleine gestalte (1,69 m) vormt klaarblijkelijk een handicap.
Uiteindelijk kan hij toch terecht bij Boulogne, dat is al een stap vooruit. Het dagelijks leven is wel lastig. Hij verblijft in een jeugdherberg, verdient het wettelijke minimumloon en gaat naar de training te voet of… met de autoped. Er wordt zelfs verteld dat hij niet altijd genoeg te eten had.
Nadien gaat hij – gratis – naar Caen, weer een stap vooruit. Maar kun je van een voetballer die op zijn 22e een transfer naar Caen versiert, beweren dat hij een grote toekomst tegemoet gaat? Er zijn genoeg Fransen die op die leeftijd al bij een grote Engelse club spelen. Zijn aangeboren bescheidenheid bewaart hij ook wanneer hij in de Ligue 1 terechtkomt. Tv-zender beIN wil bijvoorbeeld een reportage aan hem wijden, maar hij slaat dat voorstel af, want hij vindt dat hij er geen recht op heeft.
Het kleine Caen is niettemin een club waar hij kan openbloeien. Zijn coach van destijds trok een gewaagde parallel: ‘Ik vergelijk hem met Jean Tigana, hij is enorm explosief in zijn bewegingen. Hij heeft echt een dubbele versnelling. Dribbelen hoeft hij niet te doen, hij tikt de bal vooruit en passeert zijn verdediger. Zo simpel is het.’
Mini Kanté in zijn Mini Cooper
Er zijn nochtans momenten dat hij in zichzelf en zijn toekomst gelooft. N’Golo Kanté heeft de dubbele Frans-Malinese nationaliteit en de Malinese voetbalbond port hem geregeld om het shirt van Mali aan te trekken. Hij weigert elke keer, want hij ziet zichzelf in een blauw shirt. Ook oud-international Franck Silvestre vindt dat N’Golo voor de Franse nationale ploeg moet opgeroepen worden en ziet in hem een nieuwe Claude Makélélé – zonder het charisma dan. Die selectie komt er ook, kort voor het EK 2016. Een toernooi dat gemengde gevoelens nalaat. Aanvankelijk speelt hij, maar voor de kwartfinale tegen IJsland is hij geschorst. Hij komt nadien niet meer terug in de ploeg en mist zo de duels tegen Duitsland en Portugal. Maar dat zijn profiel, op menselijk vlak, in de smaak valt bij Didier Deschamps, dat is duidelijk: extravagante tatoeages, rare kapsels of een pet boven zijn oren, dat is allemaal niks voor hem.
Met die discretie wordt in Engeland weleens gelachen. Zo is er die anekdote over zijn vervoersmiddel. Toen hij bij Leicester aankwam, bood de club hem een wagen aan. Een dikke bak, uiteraard, kwestie van niet uit de toon te vallen tussen de ploegmaats. Kanté weigerde. Hij zei dat hij liever zijn eigen wagen hield, een… Renault Mégane. Het bestuur drong aan. Vanwege het imago van het merk allicht. Uiteindelijk opteerde Kanté voor een Mini Cooper. Of het nu bij Chelsea allemaal miljonairs zijn of niet, het verandert niks voor hem, ook al behoort hij nu tot de bestbetaalde voetballers van Frankrijk, samen met Hatem Ben Arfa, Blaise Matuidi, Paul Pogba en Karim Benzema. Zelf legt hij het zo uit: ‘Ik ben nooit iemand geweest die gek is van auto’s. Mijn Mini was handig om links te leren rijden. Ik verander liever niet.’
DOOR PIERRE DANVOYE – FOTO’S BELGAIMAGE
