Het is al weer zes jaar geleden dat Gabriela Sabatini afscheid nam van het proftennis, maar in het vrouwencircuit, dat voor een stuk zijn reputatie te danken heeft aan het glamourgehalte van de speelsters, is de herinnering aan de ranke Argentijnse schone met het gitzwarte haar nog niet vervaagd.
Gaby was er immers nog maar 26, maar de kracht waarmee de opkomende speelsters zich naar de top tennisten was voor haar een doorslaggevende factor. “Het is geen overhaaste beslissing die ik neem”, verklaarde ze. “Ik zat er al een tijdje op te broeden en ik voel nu dat het moment gekomen is. Met mijn jongste prestaties heeft dit afscheid niets te maken.” Als jongste winnares ooit van de Orange Bowl, het wereldkampioenschap voor juniores, draaide het meisje uit Buenos Aires op dat ogenblik al dertien jaar mee in het circuit. En al die tijd was ze een toonbeeld van gratie en elegantie. Ook haar sportieve prestaties mochten best gezien worden, want ze vergaarde zowat 9 miljoen dollar (ruim 10 miljoen euro) aan prijzengeld. Reclamecontracten brachten bovendien nog eens dubbel zoveel in het laatje.
Haar carrière begon officieel in oktober 1984, toen ze als veertienjarige in de WTA-ranking op de 72ste plaats prijkte. Twee jaar later was ze al doorgestoten tot de top-10 en tussen 1985 en 1995 stond ze elk jaar minstens een keer in de halve finale van een Grand Slamtoernooi. Met uitzondering van 1993 won ze ook elk jaar minstens één toernooi. Een hoogtepunt van haar loopbaan was ongetwijfeld haar zege in Flushing Meadow in 1990. Ze versloeg in de finale Steffi Graf en deed dat bovendien met knap volleytennis, terwijl ze er toch om bekend stond vooral een baselinespeelster te zijn.
Ze dankte haar grootste, want meest onverwachte, succes grotendeels aan Carlos Kirmayr, de Braziliaanse coach die Dennis Ralston en Juan Nunez was opgevolgd en die haar op een volkomen andere wijze deed spelen. Sabatini was in die periode ook heel dicht bij de eerste plaats op de wereldranglijst. Met één grote toernooizege meer was het haar gelukt. Jammer genoeg voor haar botste ze in de Wimbledonfinale van 1992 op een ijzersterke Graf.
ps en downs waren trouwens kenmerkend voor de carrière van de Argentijnse. Af en toe wisselde ze sterke prestaties af met complete miskleunen. De meest merkwaardige nederlaag liep la niña de oro op in 1993, in een partij tegen Mary-Jo Fernandez op Roland Garros. Het is nog steeds de wedstrijd in het vrouwentennis op een Grand Slamtoernooi die het langst heeft geduurd. Sabatini won de eerste set met 6-1 en leidde in de tweede comfortabel met 5-1, maar ging daarin toch nog met 7-6 ten onder. In de derde en beslissende set verloor ze vervolgens met 10-8.
Dankzij haar uitstraling van breekbare femme fatale was Sabatini ongemeen populair. Maar ze bleef ook altijd erg cool en na haar loopbaan gaf ze er de voorkeur aan een tijdje niet meer op de voorgrond te treden. Ze verbleef afwisselend op haar eigen ranch in Argentinië en in haar huis in Colony Key in Florida. “Laat naar bed en laat opstaan, eten wat ik wil, vrienden bezoeken”, zei ze toen, “zijn zaken waar ik allemaal onbekommerd met volle teugen van geniet.”
Maar al snel kwam haar winnaarsmentaliteit weer bovendrijven en ontpopte ze zich ook tot een succesrijke zakenvrouw. Ze richtte GSB op, wat staat voor Gabriela Sabatini Perfumes, een merk dat ondertussen in meer dan 70 landen wordt verdeeld. Haar parfum Bolero kreeg in 1998 zelfs een oscar als beste parfum. Een van de nieuwste producten uit het gamma heet Wild Wind, een naam die, terugdenkend aan de waaiende donkere lokken van Gaby op de courts, allicht niet toevallig is gekozen.
door Florent Etienne,
Dankzij haar uitstraling van breekbare femme fatale was Gabriela Sabatini ongemeen populair.
