Wat vroeg of laat zou gebeuren – een vertrek van Patrick Decuyper óf Francky Dury bij Zulte Waregem – voltrok zich vorige vrijdag. Ietwat verrassend viel de CEO van de klif en haalde de coach zijn slag thuis, al dan niet door zelf het laatste duwtje te geven. Een blik in de spiegel en in de toekomst.
Zelden was Francky Dury zo opgewekt op een persbabbel als vorige vrijdagmiddag. Hij bleef maar vertellen, als een kind dat net Sinterklaas en de paashaas gezien had. De journalisten keken elkaar aan, de wenkbrauwen gefronst: wat heeft dié gegeten? En: zou er wat in de lucht hangen? Ja, zo bleek zeven uur later, toen Zulte Waregem meldde dat gedelegeerd bestuurder Patrick Decuyper zijn ontslag ingediend had. Vandaar de goede luim van de trainer? “Op dát moment wellicht niet”, zegt een insider.
’s Middags had Dury nog een vergadering belegd met zijn CEO, het eerste serieuze gesprek tussen de twee sinds de thuismatch tegen KV Kortrijk en de raad van bestuur waarin Decuyper zijn coach een beroepsfout aanwreef voor vermeend lekken aan de pers. Hoewel de ruim een uur durende meeting in een vrij constructieve sfeer verliep, zette Dury, die samen met Decuyper zoals gepland de spelerskern evalueerde, nog eens de puntjes op de i. Voortaan zou hij, samen met de scouting en de CEO, de transfers bepalen. Geen millimeter ruimte mocht er nog zijn voor ‘externen’. Lees: voor omstreden makelaars Mogi Ba-yat en John Bico, wiens invloed te groot was geworden, zoals vorige woensdag bleek in het achtergrondverhaal van Sport/Voetbalmagazine. Een ongezonde situatie, zo had de gedelegeerd bestuurder zélf ook stilletjes aan door. Hij had intern al aangegeven dat te willen veranderen en leek op de vergadering dan ook mee te gaan in de opzet van zijn trainer, die blij werd van zo veel luisterbereidheid – een uitzondering voor Decuyper in zijn relatie tot Dury.
Of de Coach van het Jaar dán al, of zelfs vroeger, op de hoogte was van het nakende ontslag van zijn CEO, weten alleen hijzelf en voorzitter Willy Naessens. Feit is dat Decuyper in de vergadering met geen woord sprak over het C4 dat hij enkele uren later zou indienen. Dat was althans de officiële uitleg, want alles wijst erop dat dat er pas kwam na zware druk van Naessens en de andere beheerraadsleden, die het ontslag al op woensdag, voor de match tegen PSV, besproken hadden. Al dan niet gepusht door Dury, die de voorzitter wel op het hart gedrukt had dat “zo verder werken, in al die onrust, heel moeilijk was”, en die intern ook geklaagd had dat Decuyper hem probeerde “buiten te pesten” door hem in de media én ten opzichte van de spelers de zwartepiet in de aanvoerdersheisa toe te spelen, zelfs nadat beslist werd dat alleen Naessens over de zaak zou communiceren.
Dat, de aangetekende brief én de openlijke beschuldiging voor de ogen van enkele clubmedewerkers aan de pers te hebben gelekt, krenkten Dury tot op het bot. Dat de coach even overwoog de eer aan zichzelf te houden, maar dat uiteindelijk niet deed, is niet eens onlogisch. Zelf opstappen was geen optie nadat hij bij AA Gent een pak euro’s liet liggen – in de veronderstelling dat hij bij Club Brugge kon tekenen – en Michel Louwagie breeduit lachte omdat hij geen ontslagvergoeding moest betalen. Dat plezier wilde Dury Decuyper niet gunnen. Tenzij de oudste trainer van eerste klasse een evenwaardig alternatief in België of het buitenland had gevonden, qua salaris en qua sportieve bevoegdheden. De Hulstenaar heeft officieel wel geen manager, maar dat wil niet zeggen dat hij in het wereldje de voorbije maanden niet naar mogelijke vacatures gepolst heeft. In die zin kwam de interesse van Lille, midden juni, ook niet ongelegen. De Franse topclub koos uiteindelijk voor René Girard, maar Dury’s uitleg in de kranten was veelzeggend: “Het is een goede zaak dat mijn naam opgedoken is in Frankrijk. Ik heb mezelf wat kunnen verkopen.”
Anderzijds anticipeerde de vooruitziende trainer ook op een vertrek van Decuyper en gaf hij aan ‘iemand rond de club’ ook namen door van kapitaalkrachtige bedrijfsleiders met een hart voor Zulte Waregem om eventueel aandelen van de CEO over te kopen. Want, wist Dury, en met hem alle clubmedewerkers: vroeg of laat zou de kruik op de Gaverbeek definitief barsten.
Vertroebelde relatie
Achttien maanden lang, van bij zijn terugkeer eind december 2011, had Francky Dury met Patrick Decuyper in de clinch gelegen. Een relatie die ervoor zelfs al op scherp stond, toen in mei 2011, na het ontslag van Hugo Broos, de eerste onderhandelingen tussen hen afsprongen waren. Decuyper was not amused dat Dury plots hetzelfde salaris als bij AA Gent vroeg, tegen eerder gemaakte afspraken in, en de coach voelde zich ‘verraden’ toen de CEO niet besloot te wachten op diens gesprekken met Club Brugge en voor Darije Kalezic koos. Toen Decuyper zeven maanden later de Bosnische Nederlander de laan uit stuurde, moest Willy Naessens héél fel aandringen om Dury terug te halen. De CEO had het veel meer voor assistent-coach David Gevaert.
Hoewel Dury Zulte Waregem vlot uit het degradatiemoeras trok, bleek al vlug dat hij en Decuyper zowel op menselijk, karakterieel als op professioneel vlak samen pasten als een vierkant deksel op een ronde pot. In tegenstelling tot in zijn eerste periode bij Essevee, toen de coach het paard mende en voorzitter Naessens alleen bijstuurde, botste hij immers op een nieuwe baas die zélf jockey wilde spelen en de algemene/sportieve structuur wilde bepalen. Dury eiste echter opnieuw verregaande inspraak, aangezien Decuyper volgens hem een commerçant/fantast was die niets van voetbal kende. Beiden raakten het weliswaar eens over een nieuwe club-identiteit met nadruk op de jeugd, maar nooit over hoe ze dat concreet zouden invullen. Dury vond ook resultaten belangrijk, voor Decuyper telde vooral het financiële rendement bij de doorverkoop van jonge talenten – zoals ook bleek tijdens de transferbeslommeringen rond Junior Malanda.
Die discussie laaide eind 2012, begin 2013 hoog op tijdens de wekenlange onderhandelingen over de verlenging van Dury’s aflopende contract. En nog meer toen drie weken na het akkoord Decuyper in Het Laatste Nieuws plots over een technisch directeur sprak en beweerde al een shortlist te hebben. Als door een wesp gestoken reageerde Dury dat hij verantwoordelijk was voor de jeugdopleiding, de scouting, de medische staf en de transfers. En dat hij, gezien de goede resultaten, ook nog eens tijd had om met de spelers en de komende match bezig te zijn.
Een meningsverschil dat eind juni opnieuw bovendreef toen Decuyper zijn protégé David Gevaert van assistent-coach tot ‘sportief manager’ en ‘carrièrebegeleider’ promoveerde, in afwachting van een eventueel vertrek van Dury. Toen die weer op zijn achterste poten ging staan, werd de functieomschrijving dezelfde dag aangepast tot ‘sportief adviseur’. Sindsdien wisselde de trainer geen woord met Gevaert, met wie hij in het verleden al vaker gebotst had.
Meermaals voelde Dury zich zo de afgelopen maanden voor schut gezet. Toen hij in februari, in het bijzijn van andere ‘gewone’ clubmedewerkers, moest vernemen dat Decuyper met Thomas Caers een nieuw parallel jeugdproject op poten zou zetten. Of toen de CEO, meteen na het uitlekken van zijn verhuisplannen naar het Kiel, verklaarde dat Dury hem “verkeerd begrepen” had, terwijl hij hem drie dagen eerder zelf op de hoogte gebracht had. De Esseveetrainer verweet Decuyper de weken erna openlijk een gebrek aan clubliefde en aan duidelijke communicatie. Maar of die zijn les geleerd had, dat betwijfelde Dury: “Hij is al zoveel keer uit de bocht gevlogen…”
Niet betaald
Steeds groter werd ook het contrast tussen de planmatige coach en de zorgeloze, laconieke Decuyper die bij elk probleem herhaalde dat “alles in orde zou komen”. Typerend was de paniek bij een razende Dury toen op 25 juli, amper een uur voor de club de Europese spelerslijst moest indienen, plots bleek dat Anderlecht ex-huurlingen Bryan Verboom en Bruno Godeau nog niet had vrijgegeven. Reden: de totale transfersom van 300.000 euro was nog niet gestort. Decuyper belde inderhaast Herman Van Holsbeeck op, die na goedkeuring van Roger Vanden Stock de spelers toch vrijgaf, ook al kon de Waregemse CEO slechts 150.000 euro betalen – de andere helft zou pas later volgen. Dury slaakte een zucht van verlichting. Tot bleek dat een deel van de spelerstenues drie dagen voor de eerste competitiematch nog niet geleverd was. En het spel weer op de wagen zat…
Het illustreert de hoogspanning in het Regenboogstadion tijdens de voorbije weken en maanden. Dat Decuyper er bij elke discussie op wees dat hij de baas was, stoorde Dury enorm. Ook omdat die, althans volgens de coach, zijn raad of die van anderen steevast in de wind sloeg. “Als ik wit zeg, zegt Decuyper zwart.” “Praten lukt niet, je moet roepen voor hij je hoort.” “Als hij toch luistert, is hij het vijf minuten later weer vergeten”, foeterde Dury meermaals. Die vroeg zich binnenkamers ook alsmaar meer af of zijn baas het inderdaad wel zo goed voorhad met de club zoals hij oorspronkelijk gedacht had. Zeker toen hij de invloed van John Bico en Mogi Bayat zag toenemen en vooral niet-gescoute testers en onbekende nieuwkomers uit de portefeuille van de omstreden makelaars op het trainingsveld zag verschijnen.
Zo sloeg de seismograaf aan de Gaverbeek de voorbije maanden langzaam tilt, ook omdat Decuyper op zijn beurt steeds meer geïrriteerd raakte door zijn coach. Vooral door hoe Dury de media bespeelde en zich in vele interviews profileerde als de ‘nieuwe, zachtere, menselijkere ik’, terwijl die volgens de CEO nog altijd de strenge, op zichzelf gerichte, politieagent van vroeger is. Mateloos ergerde Decuyper zich er ook aan hoe hij in de aanvoerderssoap als de grote boeman aangezien werd en hoe Dury bij velen grotendeels buiten schot bleef, terwijl die op zijn minst ook niet vrijuit ging.
Na het gezwendel met de stamnummers had Decuyper echter definitief zijn krediet bij de supporters verloren, terwijl de coach na de tweede plaats van vorig seizoen nooit geliefder is. Want ook die perceptie leeft in Waregem en ver daarbuiten, tot ergernis van Decuyper: niet de CEO, maar Dury was dé man achter het succes. Dat verschil in populariteit bleek overduidelijk na de match tegen KV Kortrijk: de trainer werd bejubeld, Decuyper vooral beschimpt en uitgejouwd. Zelfs spelers als Mbaye Leye, Davy De fauw en Olafur Skúlason, bij wie de gedelegeerd bestuurder op opvallend veel bijval kon rekenen, konden hem niet uit de wind zetten.
Op droog zaad?
De hele heisa rond de kapiteinsband maakte nog duidelijker dat op korte termijn ofwel Dury ofwel Decuyper zou (moeten) vertrekken. Vroeger dan verwacht werd dat de ‘zonnekoning’. In welke mate de persoonlijke financiële situatie van de oprichter van Enfinity daarin meespeelde, blijft voorlopig een raadsel. De algemene veronderstelling luidt dat de financieel geplaagde Willy Naessens, en ook de andere aandeelhouders/bestuursleden, pas overstag gingen toen ze de hoop op het geld voor hun aandelen, waarop Decuyper een optie had, definitief zagen verdampen. De ex-CEO van Essevee zou na de verkoop van zijn zonnepanelenbedrijf – voor amper één euro – immers op droog zaad zitten. Al beweren andere bronnen dat Decuyper, ondanks het Enfinitydebacle, nog altijd zéér kapitaalkrachtig is.
Hoe dan ook is zijn ballade op de Waregemse bühne uitgezongen en zal Dury’s stem in het sportieve beleid de komende maanden en jaren luider dan ooit klinken: als manager naar Engels model – waar hij niet weigerachtig tegenover staat – of in samenwerking met een nieuwe algemeen directeur, beslagen op vooral organisatorisch maar ook op voetbalvlak – een nieuwe Vincent Mannaert. Op voorwaarde weliswaar dat die Dury grotendeels zijn zin laat doen. De kans is dan ook reëel dat sportief adviseur David Ge-vaert en Thomas Caers, wiens jeugdproject Dury overbodig vindt, zullen verdwijnen, al zou Dury die (officiële) beslissing overlaten aan de raad van bestuur (zie kader).
De vraag is ook hoe die beheerraad er in de toekomst zal uitzien. Stemmen binnen en buiten de club ijveren voor een uitbreiding van het aantal leden (nu met zijn vieren), gekoppeld aan een evenwichtige, democratische herverkaveling van de aandelen. Om zo Decuyper, die op zijn minst tien procent en wellicht meer in handen heeft, definitief buitenspel te zetten. En om zo ook de machtspositie van Willy Naessens, die 48 procent bezit (waarvan Decuyper al dan niet een deel overnam) te doorbreken. Bij velen ligt diens passiviteit, en die van de andere bestuurders, in de regeerperiode van de voormalige CEO immers zwaar op de maag.
Met burgemeester Kurt Vanryckeghem als bemiddelaar staan alvast meerdere bedrijfsleiders uit de streek klaar om in het bad te springen. Ook de supportersfederatie wil met een vertegenwoordiger in de raad van bestuur voortaan een oogje in het zeil houden. Toch leeft bij velen de vrees dat er, gezien de grote uitgaven van Decuyper, nog heel wat lijken in de kasten van het Regenboogstadion verstopt zitten. Heel weinig mensen hebben daar op dit moment echter een juist zicht op. Ondanks het ontslag van de CEO heerst er dus vooral onduidelijkheid. Het kan nog een tijdje duren vooraleer de kolkende Gaverbeek het rustige riviertje van weleer wordt.
DOOR JONAS CRETEUR – BEELDEN: IMAGEGLOBE
Dury’s stem in het sportieve beleid zal de komende maanden en jaren luider dan ooit klinken: als manager naar Engels model of in samenwerking met een nieuwe algemeen directeur.
Steeds groter werd het contrast tussen de planmatige Dury en de zorgeloze, laconieke Decuyper.
Mateloos ergerde Patrick Decuyper zich eraan hoe hij in de aanvoerders-soap als de grote boeman aangezien werd en hoe Dury bij velen grotendeels buiten schot bleef.
