Hoe groot de spanning rond Club Brugge was, bleek zondagmiddag uit de ontlading na de duur bevochten zege tegen AA Gent. Carl Hoefkens hield voor ons zijn dagboek bij van een hectische week.

Maandag 27 sep-tember

Carl Hoefkens: “Dag na de nederlaag tegen Germinal Beerschot. ’s Morgens een lichte training, wat uitlopen. Geen supersfeer in de kleedkamer, dat zal je wel begrijpen. Na een nederlaag die hard aankomt omdat ze te vermijden was. Als je ’s morgens opstaat en de auto neemt, in mijn geval rond 8 uur, weet je dat het niet de mooiste dag uit je carrière wordt. De trainer geeft een nabespreking, soms is dat even goed als een speech. Met beelden. Wat beter kan en wat goed is.

“Na de middag neem ik rust. Zoals altijd. Wat slapen en dan met de kinderen bezig. Ik kan het wel niet van me afzetten, de hele toestand, op dit moment heb ik het ontzettend moeilijk. Er niet mee bezig zijn lukt amper of niet. We kunnen onze ambities gewoon niet waarmaken. De ploeg was klaar om voor de titel te gaan, en dan blijkt dat niet te lukken. Frustratie. Kortrijk was slecht, maar in alle andere wedstrijden verdienden we meer. Alleen kan je dat op de duur niet meer blijven zeggen. Dat is op dit moment een grote frustratie.”

Dinsdag 28 september

“Eén dag vroeger dan normaal vertrekken we al naar Villarreal, vanwege een staking van de luchtverkeersleiders op woensdag. De training wordt voorafgegaan door een perscontact, waarin ik vooral moet uitleggen wat er mis is gelopen in Beerschot. Eigenlijk is dit perscontact bedoeld om vooruit te blikken naar een Europese match, maar uiteraard komt iedereen op dat verlies terug.

“Ben ik daarin eerlijk? Ik denk dat het soms verstandiger is rond te pot te draaien. Geen rechtstreeks antwoord geven. Ik ben meestal eerlijk, maar ik verzwijg vaak dingen. Als ik op dit moment alles zeg wat ik denk, heb ik oorlog. Ook omdat wat ik denk niet altijd juist is. Ik ben God de vader niet. Eigenlijk zit je in zo’n gesprek tussen twee vuren. Je weet dat Villarreal een ploeg is die je kan afmaken, je kan dus alle commotie of onrust missen, maar tegelijk wil de pers weten wat er gebeurt. Dus krijg je moeilijke vragen, waar je zo goed mogelijk … rond moet draaien. Voetballers praten vaak in clichés, maar op zo’n moment is het wel handig als je er een paar boven kunt halen. Je kan onmogelijk je ploegmaats afvallen.

“De training is normaal gezien voorzien voor 15 uur, maar omdat we later naar Spanje vertrekken, wordt die met een uur verlaat. Op het moment dat iedereen er is, komt de melding dat alle luchthavens in België dicht zijn, en dat we moeten uitwijken naar Rijsel. Dat betekent een extra uur bus.

“De training is rustig, omdat je donderdag alweer aan de bak moet. Wat tactisch werk, dingen waarbij we niet te veel moeten lopen. Een uur bus, twee uur in het vliegtuig en in Spanje nog eens een uur bus: je weet dat je een vermoeiende reis wacht. De eigen ploeg kennen we dan nog niet. Ik denk dat het moeilijk is voor een trainer om er op dat moment al uit te zijn. Wel een idee, dat je ook daar iets moet kunnen in balbezit, want als je tegen zo’n ploeg snel een bal kwijtraakt, maken ze je over negentig minuten compleet zot.

“Het vliegtuig moet normaal om 21 uur vertrekken, maar door de chaos is de vlucht met een uur verlaat. Er is ongelooflijk veel volk omdat veel vluchten naar Frankrijk worden afgeleid. De luchthaven is letterlijk vol. Daarom blijven we nog een uur langer in de bus kaarten. Kingen. Ik probeer te relativeren, maar als het een privéreis van mij was, dan had ik me weer omgedraaid en was ik op een andere dag vertrokken. Uiteindelijk kunnen we om 22.30 uur vertrekken en landen we net op tijd om niet in de Spaanse staking te belanden. Ik denk dat de piloot wat extra gas heeft gegeven. Rond 2.30 uur ’s nachts belanden we in ons bed. De kamerindeling wordt gedaan in overleg met de spelers. Mijn maat is Geert De Vlieger, oude mannen bij elkaar.”

Woensdag 29 september

“9.30 uur uit bed, ontbijt en wandeling. Rond de middag de eerste theorie en beelden over Villarreal. Ze hebben in het weekend net van Espanyol gewonnen met 4-0, op een gigantisch imponerende manier. Beelden pakken we vooral mee via de club, niet door zelf wedstrijden te kijken. Maar je weet sowieso al heel veel. Iedereen kent Nilmar, Rossi, Capdevila, ik heb zelf nog met Valero gespeeld bij West Brom. Villarreal is niet Shakhtar Donetsk of zo.

“In de namiddag nemen we nog wat rust. Tijdens de week doe ik dat ook altijd. Vanessa haalt de kinderen, vier en zeven zijn ze nu, van school, zodat ik een uur of twee kan slapen. Dat doet me goed, want eens die thuis zijn, eisen ze je aandacht op, en die kan je hen niet ontzeggen.

“In de vooravond verkennen we het stadion. Een lelijk stadion, vind ik. Er is ook nooit een fantastische sfeer, een heel rare ploeg. Iedereen vraagt zich af waar die ploeg het geld haalt. Veel meer dan 22.000 man is er nooit, tenzij tegen Valencia of Real.

“Veel kan je de dag voor een match niet trainen. We doen wat matchkes. Tactisch kan je niet werken, omdat er mensen van Villarreal in de tribune zitten. We trainen dan ook niet met de basisploeg, al denk ik wel dat de trainer ze in zijn hoofd heeft zitten. De matchkes zijn kort en scherp.”

Donderdag 30 september

“Dag van de match. Opstaan en ontbijt om 9 uur. Om 10.30 uur een wandeling, en tegelijk een betoging. Ook heel raar: niemand op straat zegt wat tegen je. In Valencia werden we direct uitgedaagd door de supporters, maar hier doet ieder zijn eigen ding. Bezig met hun betoging, en dat is het. Halverwege de wandeling drinken we op een terrasje allemaal een koffie.

“Het probleem is de lange dag doorkomen. Je staat om 9 uur op en pas twaalf uur later is er de match. Een gigantisch lange dag, je kan moeilijk de hele tijd op je bed liggen en je kan moeilijk trainen.

“Na de middag is er in het hotel een meeting. Dan blijkt dat we 4-4-2 spelen, met een ruit in het middenveld, niet de ons vertrouwde 4-3-3. Het systeem van vorig jaar, met iets andere namen, omdat we voor een resultaat gaan.

Jeroen komt in de ploeg, omdat daar hun gevaarlijkste mensen komen en we voor de verdediging een verdedigende speler nodig hebben. Vadis is een ongelooflijk goeie voetballer, op die manier krijgt hij de ruimte om zich uit te leven.

“Hierbij wil ik direct zeggen dat we nooit een goal slikten in de competitie, omdat Odjidja weg was of balverlies leed. De wissel heeft niks met problemen in de omschakeling te maken, maar met kwaliteiten. Als je weet dat je verdedigende middenvelder 65 tot 75 procent achter de tegenstander zal moeten lopen, zijn dat de kwaliteiten van Vadis Odjidja niet. Dan gaat hij in die vijftien minuten waarin hij misschien dood is maar wel aan de bal, niet het verschil maken. In België moet dat niet, daar is er geen enkele ploeg die zoals Villarreal kan domineren.”

“In het begin is het heel zwaar, maar geleidelijk vind ik ons beter in de match zitten. Tot Vargas, goed in de match en belangrijk als aanspeelpunt, voor niks een rode kaart krijgt. Als die tackle van Blondel met rood wordt bestraft, zeg ik: oké, dit hebben we onszelf te verwijten. Niet de uitsluiting van Vargas. Maar op dat moment is de match wel gedaan … Dan weet je dat ze kansen gaan krijgen, al doen we het eigenlijk niet slecht, we scoren zelfs vlak voor de rust. Tijdens de pauze proberen we het gevaar in te dijken door twee tegen twee te spelen, met Blondel iets platter, iets meer naar links, om Diaz wat te ontlasten. Maar dan kom je elders in de problemen. Tot de goal doen we het goed, maar als die valt, weet je: shit, het is gedaan.

“Na de match schrik ik ongelooflijk hard van de teneur, van de benadering van journalisten. Iets te hard, vind ik, en niet terecht. Vragen waarom het echt niet goed was, teleurstellend. Ik denk: oei, heb ik die match zo anders beleefd? Het kan, ik héb me al vergist. Dus vraag ik aan Jan ( Van Winckel, nvdr) om in het hotel de match nog eens te zien. Ik kan toch niet slapen. Ik blijf het verdienstelijk vinden. Niet swingend, maar verdienstelijk, tot de rode kaart van Vargas. Om 1 uur zijn we in het hotel, om 2.30 uur kan ik slapen.”

Vrijdag 1 oktober

“Ik blijf schrikken van de teneur, ook op de luchthaven. Lees op de laptop van de perschef de interviews en vind, samen met iedereen, dat dit voor niks nodig is. Als Dnjepr hier met 5-0 verliest, willen ze dan dat wij Villarreal van de mat vegen? De pers is soms iets te hard en niet realistisch. En dan kan ik spelers begrijpen als ze zeggen: laat maar, geen interviews meer. Ook omdat supporters het lezen en daarop oordelen. Veel spelers hebben op dit moment dat gevoel, dat leeft in heel de club. Wat afstand is dan het makkelijkste. Vandaar dat wordt beslist tot een tijdelijke persstop. Het management beslist dat, misschien in samenspraak met de trainer. De spelers hebben daar absoluut niks in te zeggen.

“Vorig jaar is er ook een grote hetze geweest rond de match tegen AA Gent, omdat wat dingen in de pers zijn gezegd. Als je ooit tot een persstop komt, is het nu het moment, denk ik.

“Vandaag wordt ook de selectie van de bondscoach bekendgemaakt. We zijn nog onderweg als dat gebeurt, maar iedereen heeft wel iPhone, of Blackberry om het nieuws te volgen. Dat Club Brugge over het hoofd wordt gezien, is een grotere teleurstelling dan dat ik er niet bij ben. Het is ook een onderdeel van de frustratie van het moment, kleine dingen die het imago van een ploeg bepalen. Vadis en ik zaten in de voorselectie, ik snap dat ik er niet bij ben, maar vind wel dat hij het verdient. Hij is Belg, jong en speelt op een goed niveau.

“In principe is dit de tweede lange dag van de week. Om 7 uur opstaan, rap wat eten, 7.30 uur in de bus, een uur rijden, wachten op de luchthaven, vliegen naar Oostende, naar de club en dan wat trainen. Drie kwartiertjes lopen, een zestal kilometer. Om 16.30 uur thuis. Het liefste wat je dan wil doen, is in je bed kruipen. Maar je hebt de kinderen de hele tijd niet gezien, dus bijt je drie uur op je tanden en ben je blij dat je haast samen met hen in bed kan. Ik wil nog wat van KV Mechelen – RC Genk zien, maar dat komt er niet van. Bij een film val ik na 25 minuten om van de slaap.”

Zaterdag 2 oktober

“Hersteltraining, losmaken, stretchen. Eten na de training en een korte speech van de voorzitter. Niks negatiefs, wat op de plichten wijzen, het is normaal dat hij niet zegt dat we fantastisch bezig zijn en ‘doe zo verder’. Het is blijven staan achter de keuze die is gemaakt. Mét deze trainer. Iedereen is er, terecht, heel lovend over.

“Het is niet omdat je niet efficiënt bent, dat je hautain bent, of niet wil lopen voor elkaar. Als we 25 procent van onze kansen afmaken, winnen we tot nu alle wedstrijden. Ik denk dat Brugge op dit moment helemaal niet moet meegaan in negatief denken. Want op de duur denk je zo. Ze trainen niet genoeg, ze zijn fysiek niet klaar. Maar dat is helemaal niet zo. We zijn alleen niet efficiënt genoeg.

“Dat de coach zenuwachtig wordt, is normaal, de ploeg verliest of geeft een voorsprong weg. Dat is frustrerend. En dan zoek je naar redenen, een oorzaak. Maar het gevaar is, als er geen dingen zijn die in je schoot vallen, dat je foute dingen gaat zoeken. Heel dikwijls zie je trainers dingen veranderen die er absoluut niks mee te maken hebben. Op dit moment heb ik van geen enkele speler de indruk dat hij er met zijn klak naar gooit of er niet mee bezig is. Ik benijd sommigen wel in hun cool na een nederlaag, dat ze daar niet van wakker liggen. Dat irriteert me mateloos en ik snap de supporters 200 procent dat zoiets een schande is. Maar op het veld gaan ze er wel negentig minuten voor. Dat is trouwens zo bij elke ploeg én niet de oorzaak waarom Brugge verliest.”

Zondag 3 oktober

“11.30 uur afspraak. Ik slaap tot ik wakker word, meestal 9.30 à 10 uur. Anders sta ik rond een vast uur op, rond 7.30 uur en vertrek ik een halfuur later. Nu eet ik eerst iets en vertrek ik rond 11 uur. Dan eten we hier iets, gaan we naar de club, en is het bespreking. Geen geheim, terug naar het oude systeem, het systeem dat ons succes bracht. Hopelijk zijn we nu wel efficiënt.

“De match start héél goed. Ik krijg wel een ferme mep van Coulibaly, vol in het gezicht. Als ze 90 minuten lang op hem een camera zetten en ze gebruiken die beelden, gaat die een paar weken niet spelen. Drie fases later knalt hij onze doelman los in de goal met de elleboog. Na die start knokte Gent zich letterlijk op alle manieren in de match.

“Mentaal is het weer moeilijk. 20, 25 minuten heel goed, en dan een goal die we weggeven. De penalty mis ik, ik wacht altijd wat, maar Jorgacevic doet het heel goed en de bal gaat tegen de paal. Als ik die afmaak, is het een feestje, maar nu gaat aan de andere kant de bal binnen. En dan wordt het moeilijk voor een ploeg die zelfvertrouwen mist. Maar uiteindelijk is de ontlading groot. En verdiend, denk ik.”

door peter t’kint – beelden: belga

Als Dnjepr hier met 5-0 verliest, willen ze dan dat wij Villarreal van de mat vegen?

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content