Elke maand laten we hier een voetballer uit de lagere reeksen aan het woord. Deze keer: Stefan Berth (45), speler bij tweedeprovincialer Leeuw Brucom in Vlaams-Brabant.
Mijn eerste minuten in een eerste ploeg was een invalbeurt met Lembeek in derde klasse tegen Francs Borains in het seizoen 1994/95. Ik had aan de wedstrijd moeten beginnen, maar de trainer heeft op het laatst een ploegmaat opgesteld die net was opgelapt. Ik was achttien jaar en als jeugdspeler van de club kreeg ik na een paar goede acties meteen de supporters mee. Het seizoen daarop was ik helemaal vertrokken.
‘Het waren toen andere tijden. Iedereen droeg zwarte leren schoenen, grasvelden waar je sporen achterliet met ijzeren studs waren de norm en de premies werden niet gestort, maar met een cheque uitbetaald. Omdat er niet altijd voldoende geld op de rekening stond, moest je je dus reppen naar de bank om je geld te krijgen. De laatkomers hadden pech. ( lacht) Toch zal je mij niet horen zeggen dat het twintig jaar geleden beter was. Het spel gaat ook in provinciale veel sneller en jonge gasten hebben minder de neiging om braaf in een hoekje te kruipen. Ze zijn mondiger geworden en ik beschouw dat als een positieve evolutie in het voetbal. Ik stoor mij eigenlijk meer aan het gsm-gebruik in de kleedkamer. Sommige jongens checken tijdens de rust hun smartphone en dat kan niet goed zijn voor de concentratie. Maar dat hoort erbij zeker?’
Na meer dan twintig seizoenen in eerste en tweede provinciale ken ik mijn plaats.’ STEFAN BERTH
Louche makelaar
‘Jaren geleden ben ik benaderd geweest door een makelaar die contacten had in Cyprus. Hij kon mij blijkbaar aan een ploeg helpen in de Cypriotische tweede klasse. Vraag mij niet waarom, maar ik vond dat meteen louche. Ik vertrouwde het zaakje niet en ik heb het afgehouden. Wie weet heb ik op die manier een profcarrière misgelopen.
‘Twintig jaar geleden knapte er al eens iets in mijn hoofd op een voetbalveld en kon ik heel opvliegend reageren. Rond mijn 29e ben ik me beginnen te verdiepen in sportpsychologie en literatuur over positieve coaching. Dat en mijn ontmoeting met mental coach Rudy Heylen zijn de twee kantelmomenten geweest in mijn carrière.
‘Je hebt spelers die hun aantal gespeelde wedstrijden en doelpunten bijhouden. Ik wil bovenaan staan wat betreft het aantal trainingen. Het maakt mij trots om te kunnen zeggen dat ik geen enkele training heb gemist. Ik ben het type dat een hekel heeft aan jongens die met de flauwste excuses komen aandraven om de training van dinsdag te kunnen overslaan. Hun cavia is zogezegd gestorven of hun schoonmoeder is van de trap gevallen. Ik kon mij daar vroeger in opwinden, maar nu besef ik dat ik die jongens met rust moet laten. Zolang ze maar presteren in de match…
‘Ik heb nog samengespeeld met Guy Marchoul, Stéphane Demol, Pascal Bovri, Yves Buelinckx, Davy Peeters en ik heb heel lang zitten hopen dat ik een vaste waarde zou worden in tweede of derde klasse. Op dat vlak spiegelde ik mij aan Georges Arts, die jaren in derde klasse is blijven hangen en rond zijn 30e de stap heeft kunnen zetten naar eerste klasse en met La Louvière de beker van België won. Na meer dan twintig seizoenen in eerste of tweede provinciale bij SK Halle, Lennik, Lombeek, Appelterre, Zuun, Galmaarden, SK Leeuw en de nieuwe fusieclub Leeuw Brucom ken ik mijn plaats. In december word ik 46 jaar en ik heb voor mezelf uitgemaakt dat Leeuw Brucom mijn laatste club wordt.
‘In de kleedkamer word ik vergeleken met die Japanner van boven de vijftig ( Kazuyoshi Miura, nvdr) die profspeler is in tweede klasse. De trainers van de tegenpartij durven mij al eens uit te dagen. ‘Hij gaat niet meer vooruit.’ ‘Het is een slak.’ Dat soort dingen. Die mannen mogen dat zeggen. Ik verwacht alleen van mijn vader, die geen tien wedstrijden van mij heeft gemist, dat hij mij rechtuit komt vertellen wanneer het niet goed is geweest.’
