Vandaag keert Ronald Vargas uit Venezuela naar België terug, zes weken nadat hij hier vertrok. Zijn makelaars deden er al die tijd alles aan om een wig te drijven tussen de (geblesseerde) speler en Club Brugge. Een reconstructie.

Maandag 30 mei 2011 ontvangt Vincent Mannaert een sms van Qerim Likaj. “Op dit eigenste ogenblik verlaat ik samen met de vader van Ronald het kantoor van onze advocaat. Wij raden u aan om zo snel mogelijk de onderhandelingen met Anderlecht aan te vatten. Anders heb ik een afspraak met Standard en zij, zij trekken zich geen bal aan van de wet van ’78. Morgen zul je de brief van onze advocaat ontvangen. Ik heb je gezegd dat ik geen grapjes maak. Salut.”

Likaj is de Albanese compagnon van Dirk De Vriese. Een vijftiger die sinds vele jaren in België leeft en nog voor UR Namen voetbalde. De Vriese, een voormalige speler van onder meer Anderlecht, RWDM en AA Gent, is zaakvoerder van een brasserie in het centrum van Brussel, maar vooral actief als spelersmakelaar, bij voorkeur in Zuid-Amerika. Hij noch Likaj beschikt over een officiële licentie. Wanneer De Vriese in 2008 Paul Courant meeneemt naar Venezuela resulteert dat in de transfer van Ronald Vargas naar Club Brugge.

De toon van de sms is niet die van een diplomaat. Likaj is dan ook niet uit het vat met tact gekropen. Aangenaam is anders, maar één voordeel heeft het wel: what you see is what you get. “Die harde woorden zijn één keer gevallen”, probeert De Vriese het voorval te minimaliseren. “Dat is gebeurd door iemand uit onze entourage uit razernij tegen Club omdat het Ronald Vargas achter onze rug wilde laten tekenen. Wij vonden dat achterbaks.”

Aan het lijntje gehouden

Wat er ook van zij: zeker is dat het initiatief om het in 2012 aflopende contract van Vargas te verlengen, van Club Brugge is gekomen. Luc Devroe praat er al over in december 2010, op een moment dat de middenvelder aan zijn beste periode in België bezig is. Doordat Devroe midden januari 2011 wordt ontslagen, komt het pas eind maart onder het nieuwe bewind van Bart Verhaeghe tot een eerste, mondeling voorstel. Namens Vargas zijn Courant en De Vriese daarbij aanwezig. Het is aan Courant dat het voorstel nadien ook per e-mail wordt overgemaakt.

Het voorstel vindt geen genade bij Vargas en zijn vader. Zij wijzen het als volstrekt onbespreekbaar van de hand en formuleren een tegenvoorstel, eveneens per e-mail. De Vriese: “Toen is de soap begonnen en dat had echt niet gehoeven. Met Luc Devroe en Pol Jonckheere zou alles in januari opgelost zijn geweest. De nieuwe mensen stelden alles altijd weer uit. We voelden ons aan het lijntje gehouden. Volgens mij rekten ze tijd om te zien of Ronald weer helemaal fit zou raken. Dat voelde respectloos aan. Die jongen werd er gek van.”

Twee factoren vertragen inderdaad de onderhandelingen: het zware kruisbandletsel dat Vargas op 9 februari 2011 oploopt tegen RC Genk, en de machtswissel bij Club. Na Devroe wordt ook voorzitter Jonckheere uit zijn functie ontheven en zoals bij elke overname duurt het even voor de nieuwe organisatie zich heeft gezet. Ondanks een thuisbezoek van de nieuwe Brugse top aan de onfortuinlijke speler, een mooi cadeau en enkele supportersacties om hem een hart onder de riem te steken, gaat het niet snel genoeg voor Vargas’ familie en zijn makelaars. Ze worden ongerust.

Rendez-vous in kasteel

“Club heeft de communicatie in dit dossier echt niet goed aangepakt”, valt hier en daar te horen. Zoals die ene keer dat Vargas’ officiële zaakwaarnemer Salvador Maestro en diens boekhouder uit Spanje komen overgevlogen. Dat hij slechts door de nieuwe sportief directeur Henk Mariman wordt ontvangen, en niet door Mannaert of Verhaeghe, valt Maestro zwaar op de maag. In woede ontstoken gooit hij een krant voor Marimans neus op tafel, opengevouwen op een tabel met de statistieken van de meest efficiënte spelers uit de Jupiler Pro League. Helemaal bovenaan prijkt Vargas. Daar mag wat tegenover staan. Respect bijvoorbeeld, én geld.

Paul Courant ziet de situatie ontsporen en besluit in te grijpen. Wil het niet tot een breuk komen, moet het vertrouwen worden hersteld. Op zijn advies vindt op 5 mei 2011 in alle intimiteit een rendez-vous plaats tussen Vargas en zijn vader enerzijds en Verhaeghe en Mannaert anderzijds. Een gouden zet, zo blijkt. In aanwezigheid van verder alleen nog een tolk worden in het kasteel van Bever, ten kantore van Verhaeghes bedrijf Uplace, de plooien helemaal gladgestreken. Vader en zoon Vargas gaan zelfs zover dat ze spontaan hun financiële eisen op tafel leggen. Verhaeghe gaat akkoord.

Daarop rept het gezelschap zich naar Brugge, waar een persconferentie wordt belegd. “Alles is uitgeklaard,” horen de aanwezige journalisten Ronald Vargas vertellen, “ik wil graag blijven.” Twee dagen later vliegt hij naar Venezuela waar hij zijn revalidatie zal voortzetten. Afgesproken is dat Mannaert het mondeling bereikte akkoord op 24 mei aan de Brugse raad van bestuur zal voorleggen. Daarna kan er worden getekend.

Uit bed gebeld

De hemel lijkt opgeklaard, maar dat is buiten De Vriese en Likaj gerekend. Het duo voelt zich gepasseerd. Opnieuw is het Likaj die Mannaert opbelt en hem ferm zijn gedacht zegt over de Brugse werkwijze. De Vriese: “Het voorstel van Paul Courant was bedoeld om het vertrouwen te herstellen. Wij waren dan ook verrast dat er over financiële voorwaarden is gepraat. Volgens ons was dat de verdoken bedoeling achter de hele opzet. Ze hebben Ronald een brutobedrag voorgesteld, maar dat begrijpt die jongen natuurlijk niet. Ronald en zijn vader zijn niet op de hoogte van belastingen en voordelen in natura. Ze wilden hem zonder ons dingen laten tekenen waar hij geen verstand van heeft. Toen wij nadien uitrekenden wat hij netto zou overhouden, voelde hij zich in de maling genomen.”

Bizar, want de bedragen zijn juist uit Vargas’ mond gekomen. Brugge is akkoord gegaan, niet omgekeerd. Als De Vriese zijn berekeningen ergens op heeft gebaseerd, moet het wel op een sms van Mannaert zijn geweest. Op 17 mei wordt de Brugse general manager vanuit Venezuela door Vargas uit zijn bed gebeld. Of hij de overeengekomen financiële voorwaarden nu al schriftelijk kan bevestigen, een week vroeger dan afgesproken? Nog dezelfde nacht verstuurt Mannaert Vargas een in het Engels gesteld tekstbericht waarin hij de bereidheid van Club Brugge herhaalt om een nieuw contract tot 30 juni 2015 af te sluiten tegen de door de speler kenbaar gemaakte voorwaarden. De sms besluit met een opsomming van de afgesproken bedragen – een brutomaandloon en een nettotekenvergoeding.

“Een sms? Misschien”, houdt De Vriese zich op de vlakte. “Wij hebben daar geen weet van. Wij hebben nooit iets ontvangen. Het enige schriftelijke voorstel in heel deze zaak was een tegenvoorstel per e-mail van ons. Verder niets.”

Kat in het nauw

In Brugge weten ze wel beter. Het vermoeden groeit stilaan dat Vargas’ makelaars op een stevige commissie uit zijn en daarom aansturen op een transfer. Een nieuw telefoontje van Likaj lijkt dat te bevestigen. Dit keer dreigt hij met het argument van een kat in het nauw: de beruchte wet van ’78. Die maakt het mogelijk dat een speler zijn lopende contract voor een prikje afkoopt en ongehinderd van club verandert.

“Ik heb je gezegd dat ik geen grapjes maak”, sms’t de Albanees enkele dagen later bij het verlaten van het kantoor van de Luikse advocaat Luc Misson. Wanneer hij zijn dreigement herhaalt en de Brugse top aanraadt de onderhandelingen met Anderlecht op te starten, toetst Mannaert het nummer van Herman Van Holsbeeck in. Die antwoordt dat Vargas hem door zijn makelaars is aangeboden. En passant informeert hij naar de Brugse vraagprijs. “Vijf miljoen euro”, zegt Mannaert. De Anderlechtmanager weet genoeg. “Voor dat bedrag interesseert Vargas ons niet.”

Het zal bij dat ene contact tussen beide clubs blijven, ondanks aanhoudende krantenberichten die het tegenovergestelde willen laten geloven, telkens op gezag van de ‘entourage van de speler’. Wie dat zijn, moet kennelijk een goed bewaard geheim blijven, maar het manoeuvre is doorzichtig genoeg. De Vriese wringt zich in bochten: “Er zijn onderhandelingen opgestart. Denk ik. Anderlecht heeft naar de prijs gevraagd. De eerste keer is daar geen reactie op gekomen. Nadien wel. Of er nog contacten zijn tussen Van Holsbeeck en Mannaert? Ik kan dat niet controleren, maar als een speler in problemen verkeert bij zijn club zijn er altijd andere clubs geïnteresseerd. Ik weet wat Anderlecht in gedachten heeft voor hem.”

Wishful thinking

Daags nadat sportmagazine.be op 6 juni bekendmaakt dat er helemaal geen onderhandelingen tussen Club en Anderlecht gaande zijn, wordt in het Vanden Stockstadion beslist om de geblesseerde Venezolaan te laten voor wat hij is, ondanks hardnekkig aandringen van zijn makelaars. Nu het paars-witte transferbeleid onder vuur ligt na het slechtste seizoen in tien jaar heeft Anderlecht geen andere keuze dan er meteen te staan. Van Holsbeeck: “Wij zijn op zoek naar onmiddellijk rendement. Vargas zou een investering op termijn zijn. Hij is geblesseerd en waarschijnlijk pas topfit voor de tweede competitieronde. Dat in acht genomen is hij vanaf een bepaald bedrag bespreekbaar voor ons, maar dat hou ik voor mezelf.”

“Zijn makelaars bellen me constant,” aldus Van Holsbeeck nog, “maar ik ben duidelijk: Anderlecht zal nooit een speler aantrekken die de wet van ’78 gebruikt. Tweehonderd procent zeker. Als hij die wet gebruikt, zal het voor een buitenlandse transfer zijn.”

Of voor Standard. Binnen de Pro League bestaat een herenakkoord om geen spelers bij elkaar weg te halen via de gewraakte wet, maar tegenover Mannaert maakt Likaj zich sterk dat Standard zich daar weinig van zal aantrekken. Stoere taal, die toch vooral op wishful thinking lijkt te berusten. Standard is in volle overname. Het lijkt weinig waarschijnlijk dat de nieuwe eigenaar, weze het de Nederlandse investeringsmaatschappij Value8 of iemand anders, zijn reputatie van bij de start op het spel zet door een herenakkoord op te blazen.

Rest er het buitenland. In de media schermde ‘de entourage van Vargas’ vorige week met zogezegde Portugese, Turkse, Duitse én Spaanse interesse. Mocht daarvoor de wet van ’78 worden ingeroepen, leidt het weinig twijfel dat Clubs erevoorzitter Michel D’Hooghe al zijn invloed bij de FIFA zal aanwenden om Vargas aan de kant te houden. Waarom het spel zo hoog spelen? De Vriese: “Als de wet van ’78 is gevallen, was het vooral uit boosheid. Het is niet omdat dit één keer is gebeurd dat we die ook écht willen gebruiken. Trouwens, dat was niet de enige reden om bij die advocaat langs te gaan.”

Win-winsituatie

Vandaag keert Ronald Vargas naar België terug. De voorbije zes weken verbleef hij in Venezuela om er verder te revalideren van zijn kruisbandblessure en in New York voor een korte vakantie. Het enige rechtstreekse contact tussen hem en Club Brugge dateert van 17 mei. Alle andere communicatie verliep via zijn makelaars en die was niet van dien aard dat er vandaag of morgen al handtekeningen zullen worden geplaatst onder een nieuw contract. Club wil nu eerst aftoetsen bij de speler hoe hij zelf denkt over de situatie.

Duidelijk is intussen dat Vargas niet in de sterkste positie is gemanoeuvreerd door zijn makelaars. Zijn blessure helpt daarbij niet. Een volledig herstel na een kruisbandletsel is altijd onzeker. Zie – voor de vuist weg – Tom De Sutter of, iets langer geleden, Ivan Bosnjak (ex-Genk). Dat weten ook de dokters in de Brugse raad van bestuur. Door nu in te stemmen met een sterk verbeterd vierjarig contractvoorstel, neemt Club een risico. Een risico dat andere clubs mogelijk niet nemen.

“Dat hebben wij Ronald en zijn entourage ook altijd gezegd”, aldus Vincent Mannaert. “Dat dit geen goed moment is voor een transfer. Hij bevindt zich niet in de positie om goede voorwaarden af te dwingen. Er zijn dan ook heel veel redenen om zijn contract bij Club te verlengen en het juiste moment af te wachten zodat we nadien voor alle partijen een win-winsituatie kunnen creëren.”

“Wij staan nog altijd open voor een voorstel,” gooit De Vriese de deur ondanks alles niet dicht, “maar dan moet het aan ons gericht zijn.”

DOOR JAN HAUSPIE

“Ze wilden hem zonder ons dingen laten tekenen waar hij geen verstand van heeft.” Dirk De Vriese

“Wij raden u aan om zo snel mogelijk de onderhandelingen met Anderlecht aan te vatten. Anders heb ik een afspraak met Standard.” Qerim Likaj

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content