Hebben we te doen met een trainer die op de keien wordt gezet? Heeft deze zelf ooit niet dagenlang zitten te duimen om de plaats van zijn voorganger in te nemen? Sommigen solliciteren zelfs op het ogenblik dat de stoel nog warm is. Coaches leven van het ontslag van een collega. Bij elke C4 gaat bij tientallen trainers het hart sneller kloppen en wordt een cv op de bus gedaan.

Als trainers geen medelijden hebben met trainers, waarom zouden wij het dan moeten hebben? Al willen we graag een uitzondering maken voor José Mourinho. Als degene die zich The Special One noemt en zich goddelijke eigenschappen toemeet ten val komt, moet dat een mokerslag betekenen.

De Portugees heeft al zijn hele carrière problemen om een nederlaag te verteren. Voor elk verlies zoekt hij telkens weer de schuld bij de buitenwereld: de ballenjongens, de eigen teamdokter, het arbitragekorps dat tegen hem samenzweert, de bondsleiders die hem zoeken of – zoals bij Real Madrid – mysterieuze krachten aangewend door opponent Barcelona. Slechts één ding staat vast: aan hem heeft het nooit gelegen.

Vorige week maandag ging Chelsea voor de negende keer in zestien competitiewedstrijden kopje onder. Voor het eerst in zijn carrière hadden volgens Mourinho de spelers het gedaan. Zij hadden hem verraden bij de uitvoering van zijn uiteraard briljante strategie. Met diezelfde spelers was hij nochtans vorig seizoen kampioen geworden.

De terugval van Chelsea is ronduit ontluisterend. De geniale succescoach, die er zijn handelsmerk van heeft gemaakt om zijn spelers tot het uiterste te pushen, kon zijn keurgroep niet meer vooruit branden. Met als gevolg dat The Blues nauwelijks één punt boven de degradatiezone dobberden.

Pas nadat Mourinho de nederlagen opstapelde, werd hardop gezegd dat The Special One ook bij transfers geregeld de bal missloeg. Diego Costa maakt al het hele seizoen ruzie met zijn tegenstanders én de bal en ‘aanwinst’ Radamel Falcao komt nauwelijks van de bank. Terwijl de Portugees Romelu Lukaku naar Everton liet vertrekken, waar hij wekelijks de netten aan flarden schiet. Kevin De Bruyne had Mourinho ook al niet nodig op Stamford Bridge. De kersverse Belgische Sportman van het Jaar maakt nochtans mooie sier bij Manchester City, dat een nieuwe Engelse titel voor het grijpen heeft dankzij het falen van Chelsea en buur Manchester United.

Iedere normale mens zou zichzelf in vraag stellen na deze afgang, maar zo zit The Special One niet in elkaar. Hij denkt zoals een godsdienstfanaat die het einde van de wereld voorspeld heeft en constateert dat de zon de ochtend nadien weer gewoon is opgegaan. Zo iemand stelt zich niet in vraag, maar is ervan overtuigd dat zijn sterke geloof God op andere gedachten heeft gebracht.

José Mourinho is niet te beklagen. Roman Abramovitsj was zo dwaas hem vorige zomer een contractverlenging van vier jaar aan te bieden, waardoor de Rus een slordige 50 miljoen euro van zijn dubieus verworven kapitaal naar Portugal mag verschepen. Bovendien zal er morgen of overmorgen alweer een naar succes smachtende voorzitter opstaan die denkt dat Mourinho zijn club naar ongekende hoogten zal voeren.

Het enige wat Mourinho echt pijn kan doen, is dat Guus Hiddink zijn Chelsea weer op de rails krijgt. Cynischer zou het niet kunnen worden. De 69-jarige Varssevelder heeft Chelsea in 2009 al nieuw leven ingeblazen en is tuk op eerherstel.

2009 was wel zijn laatste kunstje. Nadien grossierde de ex-coach van onder andere PSV en Real Madrid in teleurstellingen. Met Rusland greep hij naast kwalificatie voor het WK 2010. Twee jaar later slaagde hij er niet in Turkije naar de eindronde van het EK te loodsen. Zijn verblijf bij Anzji was even kort als dramatisch. En tot slot kon hij Oranje, de bronzen medaille van het WK 2014, geen moment op weg naar het EK 2016 zetten, ook al is straks half Europa op de afspraak in Frankrijk.

In de Nederlandse pers werd Hiddink de voorbije maanden neergezet als een gezapige opa, die niet meer bij machte is zich een paar keer per jaar op te laden of zijn spelers klaar te stomen voor duelletjes tegen Tsjechië, IJsland of Turkije. Nu moet hij wekelijks aan de bak om Chelsea uit de kelder van de Premier League te halen.

Vorig weekeinde wonnen The Blues eindelijk weer. Zonder trainer op de bank. Zo gemakkelijk kan het soms zijn. Een coach is maar zo goed als zijn spelersgroep. De kunst is op het juiste moment op de juiste locatie aan de slag te gaan. De toekomst lacht Guus toe. Chelsea kan alleen de weg naar boven nemen.

DOOR FRANÇOIS COLIN

Medelijden met The Special One hoeft niet.