Ik erger me rot aan een persoon als Gilles De Bilde. Meneer pretendeert een van Belgiës beste voetballers aller tijden te zijn (voorwaar geen slecht naamkaartje) en kan het ook niet nalaten om in een periode van sociale ongelijkheid zijn (onverdiende) luxeleventje tentoon te spreiden (de mensen die de keuze hebben tussen een Hummer en een Ferrari zijn niet dik gezaaid).
De feiten :
– kende een goed (maar niet super) half seizoen bij Aalst, met als hoogtepunt een fenomenaal doelpunt tegen Club Brugge ;
– wint op basis daarvan de Gouden Schoen, een prestatie die vooral in de hand gewerkt werd door de asymmetrische puntenverdeling over de halve seizoenen ;
– verkrijgt een lucratieve transfer naar Anderlecht, waar hij eigenlijk ook nooit geweldig is (zie de miljoenenmisser tegen Ferencvaros) en in alle stilte verdwijnt na een, laat ons zeggen, moment van zinsverbijstering ( Porte en diens carrière ten spijt) ;
– zit bij PSV meer op de bank dan hem lief is en is alweer ribbedebie ;
– heeft bij Sheffield een conflict met de trainer (te licht bevonden eigenlijk, maar dat ziet hij uiteraard niet) en daarop volgt de aftocht ;
– tussendoor haalt de zelfverklaarde wereldspits een belachelijk aantal A-caps en dito goals ;
– Aston Villa : wist iemand nog dat hij daar gepasseerd is ? Ferme indruk nagelaten, de Ket ;
– volgende stap is de terugkomst van de verloren zoon in het Astridpark en het al even snelle vertrek na alweer een meningsverschil met de trainer ;
– en ten slotte Lierse, waar we zijn prestatie tot op heden ook niet echt overtuigend kunnen noemen (fysieke achterstand, maar ja, het kind moet een naam hebben).
Een louter rationeel mens ziet hier al snel een rechte lijn in en men kan er eigenlijk ook niet omheen dat de prijs-kwaliteitverhouding op zijn minst labiel is. Er zijn mensen, zoals mijn beide ouders, die zich zeven dagen op zeven te pletter werken en wel goed verdienen, maar tegelijk wel de Belgische welvaartsstaat draaiende houden. Zij krijgen geen miljoenen euro’s om op een podium te dartelen in een roze onderbroek of om een balletje te stampen of te slaan. En wat die fysieke toestand betreft, valt het mij ook zwaar te aanvaarden dat iemand die profvoetballer is, nog niet eens een luizige 90 minuten per week intensief kan voetballen. Stel u eens in de plaats van wielrenners, triatleten of bandwerkers en alle andere gewone loontrekkenden : men zal snel anders piepen.
Sportief gezien komt Gilles De Bilde nog niet aan de enkels van mannen als Van Himst, Coppens, Ceulemans, Pfaff, Nilis, Sonck of Simons ; en ik verwacht van hem ook niet dat hij een verlicht filosoof is (als hij überhaupt al eens nadenkt over het leven). Dus, meneer De Bilde, bij uw volgende transfer en club zou ik de contractbesprekingen maar wat nederiger aanpakken, want zelfkennis is het begin van de wijsheid.
Steven Van Bont, Roosdaal
